Weerspiegeling 98: Het leven van een visser is hard!

Door Fishing Guide Johan

Na een aantal dagen geen water te hebben gevoeld, moest het er weer van gaan komen. De zonnepanelen liggen nu op het dak en er is derhalve weer een project afgerond. De boot is zo goed en zo kwaad als het gaat schoon gemaakt, evenals de motor.

De Minn Kota deed het op het droge weer als vanouds en dus is er geen vuiltje meer aan de lucht.........

Ik heb geen afspraken gemaakt en heb behoefte aan een dag voor mezelf. Dit betekent dat ik opsta zodra ik me fit genoeg voel. Nog even wat broodjes smeren e.d. en dat rijd ik om 6.30 uur weg van huis. Om 7.15 lig ik op het water en zie al veel andere boten om me heen. De vakanties zijn begonnen en in het weekend is het dus dubbel raak.

Ik kies een vrije stek en leg de boot voor anker. De Minn Kota gedraagt zich weer onberispelijk. Ik gooi lekker om me heen, richting stroomnaad en met de stroom langs de oever mee. Dan ervaar ik een tik en mag mijn eerste snoekbaars drillen. En dat met een nieuw shadje dat ik onlangs van een gast kreeg. Eigenbouw van die gasten en kijk eens wat een mooi product.

Dit gevertje blijkt ook een echte vanger te zijn.

Wanneer ik besluit te verkassen houdt het onberispelijke gedrag van de Minn Kota subiet op. Hij wil nog wel omhoog en kantelen, maar niet helemaal. En terug in het water gaat ook niet meer. De motor kantelt wel en weigert vervolgens te zakken. Nou daar lig je dan en de elektro is niet meer te gebruiken. Gelukkig kan de boot zo nog wel op de trailer.

Wat te doen? Terug naar huis. Dat is het toch ook niet. Nee ik kies er voor naar rustig water te varen en daar te slepen op de Honda. En zo zit ik een kwartier later relaxed in de boot in afwachting van de verleidingskunsten van een Fat Iris 40 DR. Een klein bewegelijk plugje dat ik net heb aangeschaft. Niet dat ik onvoldoende pluggen heb, maar deze oogt zo grappig. De visser dus gevangen in plaats van de vis.

Maar dan buigt de hengel nijdig door en dit blijkt veroorzaakt door een klein snoekje. Zodra deze geschept is, tik ik de haak los en laat de vis het water weer in glijden. Grappig hoor en leuk dat de verwachtingen worden waargemaakt. Een ander plugje blijkt nog niet erg in trek, maar de onovertroffen Ikiru brengt nu een dikke 40+ baars in de boot.

Na een snoekbaars en een snoekje, deze mooie 40+ baars.

Toch niet gek, drie soorten alweer en ik vaar rustig door. Relaxed wachtend op de volgende aanbeet en dan verschijnt er opnieuw een snoekje in de oppervlakte, iets groter dan de vorige. Ook deze gaat linea recta retour. Geen gedoe met die glibberende jonkies. Ik geniet ondertussen volop en ben blij niet te hebben opgegeven vanwege de elektro.

Lange tijd gebeurt er niets en dan meldt zich een volgende baars. Net geen 40 maar wel schitterend mooi. Het is een beetje een saaie visserij, maar het levert wel vis op en dus zet ik lekker een poosje door.

Opnieuw wordt ik ruw uit mijn gedachten gerukt, nu door een fraaie snoekbaars. Wat grappig; 6 vissen, drie soorten en bovendien gelijk verdeeld. Dan kom ik bij de plek waar de storm van twee weken terug een containerkraan heeft doen omwaaien. Deze blijkt er nog niet weer te staan. Het lijkt wel compleet gedemonteerd. Tjonge wat en krachten kan de natuur toch ontwikkelen en wat een schade kan dit aanrichten.

Dit zijn mijn herinneringen, omdat ik zelf niet zo nodig op de foto moet.

Op de terugweg blijven de beten uit. Wanneer ik een inlaat passer, waar een leuke stroming staat, besluit ik te keren en hier even scherp te gaan vissen en warempel, ik krijg een schitterende aanbeet van een forse vis. Helaas gaat deze verloren en de glimp die ik mocht opvangen van de schim onderwater, doet me een snoekbaars vermoeden.

Een tweede poging blijft onbeantwoord. Een paar vissers op de over biedt ik de ruimte. Ik kan immers overal wel vissen, zij echter niet. Dan blijft het heel lang stilletjes. Of het water nu in beweging is, of er bomen over het water hangen, het maakt niets uit. Tot vlak voor een sluis.

Een schitterende baars besluit de rij, omdat de winde zonder pardon retour ging.

Een keiharde beuk kondigt een volgende vis aan. Het blijkt om een hele forse winde te gaan. Het scheppen gaat niet echt gladjes, maar de vis beland toch in het net. De vis blijkt diep te zijn gehaakt en bovendien zit de andere dreg nog vast in het net. Wanneer ik deze als eerste heb los gemaakt, buig ik me over de vis.

Wanneer deze ineens heel hard begint te slaan, gaat het mis. De loshangende haak is in mijn pols beland. Dit is balen, terwijl de andere haak nog in de bek zit. Ik bedenk me niet en trek de haak in mijn pols er in een keer uit. Zonder weerhaken is dit een fluitje van een cent. Dan echter schrik ik toch wel, want er blijkt een ader geraakt en het bloed spuit uit de wond. Oef!!

Ik gebruik een handdoek om het bloed op te vangen en zie dat het spuiten heeft opgehouden. Niet lang daarna bloed de wond nauwelijks meer en zie ik dat het bloed zich onderhuids ophoopt. Ondertussen heb ik ook nog even de vis onthaakt en terug gezet, zodat ik me nu volledig op de wond kan focussen. Ik besluit zo snel mogelijk terug te gaan naar de helling, maar ruim eerst alles op in de boot.

Wanneer ik terug vaar, overdenk ik de situatie en stel af en toe heel bewust vast hoe ik me voel. Dit is best geruststellend en zo leg ik de lange weg naar de helling af. Daar aangekomen blijkt er nog een bootje te liggen. Ik vraag de betreffende mensen of zij de boot ook moeten traileren, waarop ze bevestigend antwoorden. Ik geef te kennen dan wel even te wachten.

Wanneer ik in de auto zit, zie ik geen enkele beweging meer bij die boot. De inzittenden zijn in geen velden of wegen meer te bekennen. Dan zit er niets anders op dan mijn boot langs die andere te trekken en deze vervolgens te traileren. Gelukkig kan dit, ondanks de ongelukkige positie van de elektro. Deze zet ik vervolgens met een paar stevige spinners vast, zodat het schudden wordt gedempt.

Als dan eindelijk alles is vastgezet en de auto weer geladen, kan ik huiswaarts. Tjonge wat een gedoe vandaag zeg. Als ik klaar ben voor vertrek, zie ik het gezelschap van de andere boot uit de auto stappen, die zojuist door de slagboom kwam.  In de vakantietijd wordt je dus weer met verschillende werelden geconfronteerd. Mijn verwachtingen bij het traileren, blijken geenszins in overeenstemming met wat zij in gedachten hadden.

Gelukkig ben ik niet misselijk of duizelig en kan probleemloos naar huis rijden. Mijn aankondiging van mijn komst is blijkbaar nog niet binnen gekomen, zodat ik zelf de poort voor de boot moet openen. Opnieuw blijken mijn verwachtingen niet in overeenstemming met de realiteit. Wat een dagje vissen allemaal teweeg kan brengen, ongelofelijk!

Als dan alles op zijn plek is, kunnen we ons over de pols buigen. De opeenhoping van het onderhuidse bloed is flink, maar niet schrikwekkend. We besluiten de onderarm in koud water te dompelen om de zwelling af te laten nemen. Zekerheidshalve bellen we de huisartsenpost. Daar geeft men na overleg te kennen, mij toch wel even te willen zien en eventueel een hepatitis-injectie te willen geven.

Hopelijk is de Ulterra snel te genezen.

Tussendoor bel ik met de leverancier van de Minn Kota en we spreken af dat ik maandag langs kom, met de patiënt! Gewoon bezopen dat dit allemaal op één dag gebeurt en anderzijds ook wel goed, want als je regelmatig met dit soort ellende van doen hebt, schiet het ook niet op.

Op de afgesproken tijd en na een verfrissende douche begeven we ons op de fiets naar het ziekenhuis. Dit kan gelukkig allemaal. Daar bekijkt de dienstdoende arts de wond en overleggen we over de noodzaak van een injectie. Daar zien we van af en we volstaan met een drukverband om te voorkomen dat ik me opnieuw bezeer en het bloeden weer kan beginnen. Het onderhuidse bloed zal naar verwachting wel weer worden geabsorbeerd door het lichaam.

En zo ga ik de rest van het weekend in. het besef dat het veel ernstiger had kunnen zijn en dat het alleen onderweg zijn toch meer risico's met zich brengt, zet me wel aan het denken. Toch weet ik ook dat ik me niet laat weerhouden, maar nog voorzichtiger tewerk zal gaan, als het onthaken lastig is.

De Minn Kota blijkt later niet zo snel te genezen. Ik hoop maar dat het herstel niet te lang gaat duren, want die Ulterra ervaar ik inmiddels wel als een noodzakelijk stuk gereedschap. Er zonder beperkt me te veel in mijn mogelijkheden en dus ga ik ervoor. Mijn fysieke schade belemmert me daar gelukkig niet in.