Weerspiegeling 85 : Afgedankte foto’s horen bij het restafval!

Het weer in de afgelopen weken was eindelijk weer eens echt winters. Een feest voor de mensen die van vast water houden en van het maken van sneeuwpoppen e.d.

Voor vissers is dit een ander verhaal. Het hoge water, voorafgaand aan de vorst en de sneeuw, maakte het al een hachelijke onderneming. Het schaatsen is aan mij niet besteed en dus moest ik de tijd anders invullen. Zo'n moment kijk je thuis om je heen en denkt, "wat een volle boel is het geworden in huis". En hoewel ik eigenlijk altijd wel bezig ben hierin verandering te brengen, is nu het moment blijkbaar daar om de berg albums eens onder handen te nemen. De tijdschriften zijn inmiddels wel opgeruimd: dozen en dozen vol gingen naar het oud papier.

 Deze 85% gaat weg!

De tijd heeft bewezen dat alles vergankelijk is en tegenwoordig is die vergankelijkheid blijkbaar in een stroomversnelling geraakt. Dacht je bijvoorbeeld dat een clubgebouw van een hengelsportvereniging verrijkt zou kunnen worden met hengelsportbladen? Vergeet het maar! De digitale wereld biedt geen plaats meer aan het rustig lezen van artikelen in een tijdschrift.

Alles gaat snel en de krant van gisteren is vandaag gedegradeerd tot oud papier. Vroeger werd het nog als toiletpapier aangewend, weet ik me te herinneren. Ik had een vriend die op een boerderij woonde en achter bij de stallen was nog een oude plee. Je lichtte de ronde houten deksel op en kon plaats nemen. Naast je lag een stapeltje netjes gescheurde repen krantenpapier. En zo had oud papier nog een bestemming die in de huidige wereld niet meer denkbaar is.

Soms is het leuk het voorgaande extreem hoge water met nu te vergelijken.

In een Weerspiegeling een aantal jaren geleden, "Memories" genaamd, stond ik al eens stil bij de foto's die in aantal eindeloos toenemen. Het besef dat deze foto's alleen voor mij persoonlijk betekenis hebben, maakt ze voor vrijwel ieder ander waardeloos. Eerder viel mij al op dat van de vakantiefoto's van mijn ouders alleen foto's waar zij mooi op staan, voor mij van waarde zijn. Niet de reis die ze maakten, want die herinneringen deel ik niet. Voor onze kinderen zijn die oude familiefoto's bovendien al weer een station verder.

Hoe ongeloofwaardig zullen de afgedrukte foto's aan de nieuwe generaties voorkomen. In de digitale wereld is de massa foto's waarschijnlijk nog veel groter. Alleen zien we de omvang er nauwelijks meer van. En dan spreek ik uit eigen ervaring. Af en toe werp ik een blik op het aantal gigabytes die er mee gemoeid zijn en dit stimuleert me om er weer eens met de grove hark doorheen te gaan.

Ooit nog een bijdrage geleverd aan Vis-visie met zeelten in de hoofdrol.

Bij het afscheid nemen van de stapel afgedrukte herinneringen, komen er vele aspecten langs. Zo zie je gezichten van mensen die dierbare herinneringen op roepen. Maar ook mensen die het tegenovergestelde met je doen. Bijvoorbeeld mensen waarin je teleurgesteld bent. Verder mensen die inmiddels zijn overleden of gewoon uit beeld geraakt zijn. Het leven gaat immers aan je voorbij en je kunt niet alles met je mee dragen. Uiteindelijk laat je alles toch een keer helemaal los.

En zodoende heb ik enkele dagen alle foto's uit de mappen gehaald en heb ze "gewogen". Van de ruim 2700 zijn er ongeveer 400 tot (voorlopige) blijvers gekwalificeerd. De rest gaat weg. En waarheen dan wel. Ik had al eens gelezen dat het geen papier was. Dus zoeken in de app van het afvalbedrijf en dan zie je: restafval! En dus is het een definitief einde. Geen recycling, maar de verbrandingsoven. Een gekke gedachte hoor!|

Deze foto van ruim 30 jaar geleden mag blijven.

Het mooie van zo'n schoonmaak blijft toch wel het loslaten. Je bewaart de herinneringen die je dierbaar zijn en laat los wat pijn doet of niets meer toevoegt aan het geluksgevoel. Dit is een proces dat het hele leven voortgaat in verschillende gedaantes. Het weggooien van foto's biedt simpel de mogelijkheid om negatieve herinneringen te wissen. Je kunt je niet langer visueel verbinden en emoties worden niet langer geraakt.

Wat foto's ook doen, is het geven van inzicht in de veranderingen gedurende langere tijd. Zien hoe de kleding zich ontwikkelde, de manier van vissen, het materiaal. Het geeft ook aan dat ondanks alle veranderingen er eigenlijk altijd wel vis kon worden gevangen. Een oud aasje tevoorschijn toveren levert dikwijls het bewijs dat deze nog steeds dezelfde vangkracht hebben.

Deze foto, van een visdag met de SNB in Anna Paulowna, kan weg.

Wat mij persoonlijk veel voldoening biedt, is het feit dat ik me in al die jaren heb kunnen ontwikkelen op het gebied van de hengelsport. Het kunnen beschikken over nieuwe materialen, in de onwetendheid wat er zou volgen. Er is altijd wel sprake geweest van een opgaande lijn in de mogelijkheden, maar bovenal in de tijd die ik kan besteden aan de hengelsport. Het allerbelangrijkste is en blijft de weg die je gaat en ik hoop dat deze nog lang mag gaan.

Ik zie dit dus terug in de bergen foto's die de beleving op het moment van de opname weerspiegelen. De enkele keer dat ik zo'n 35 jaar geleden ging vissen, versus de tijd die ik er nu aan besteed. Ongeveer een kwart van het jaar ben ik op of aan het water te vinden. De enkele vis van toen, versus de tientallen nu vertonen een schril contrast. Vroeger moest iedere vis op de foto en nu gaan de meeste terug zonder te zijn vereeuwigd.

Het gaat niet alleen om de vissen, maar de totale beleving.

Ik zie het allemaal terug in de fotogeschiedenis en ervaar ook de veelheid. Het bewustzijn is mooi, maar het bewaren van al die herinneringen is ondoenlijk. En dit zie ik terug in de beleving van de visdagen nu. De vangsten zijn minder bepalend voor het succes. Het geheel maakt iedere dag waardevol. Zou je dit niet doen, dan gaat er veel verloren in je leven.

Pluk de dag en bewaar de mooie herinneringen. Zorg er wel voor dat er voldoende ruimte blijft voor nieuwe herinneringen en laat los wat in de weg zit of er minder toe doet. De twee albums die resteren van de twaalf, zullen in de loop der tijd nog verder worden gereduceerd. De mappen en de fotohoezen kunnen wellicht een ander helpen een soortgelijke weg te gaan.

Ook dergelijke weerspiegelingen zijn tijdelijk / vergankelijk.

De kringloopwinkel kan daar een bijdrage aan leveren. Wie weet wat voor foto's er dan in komen, hoewel je die voor digitale foto's natuurlijk niet nodig hebt. Ach dan past er wellicht wel iets anders in. En anders gaan ze waarschijnlijk dezelfde weg als de foto's. Alles blijft immers vergankelijk.