Weerspiegeling 41 : Het is sprokkelen en worstelen met de boot

Door Fishing Guide Johan

Het is momenteel een beetje aanklooien met het vissen. De laatste visdag samen met een maat is alweer twee weken geleden. Toen ging ik weer eens met Luus op stap. Deze afspraken komen inmiddels veelal tot stand middels een zoektocht naar momenten. Nu kwam het er dus weer eens van.

Omdat de weersvoorspelling ons deed geloven dat het 's morgens vroeg veel en hard zou gaan regenen, besloten we uit te slapen, alvorens er op uit te gaan.  En zoals zo vaak klopte het weer eens niet. Dat wil zeggen dat de regen al veel eerder kwam en daarom stuurde ik Luus een berichtje dat we wat mij betreft ook eerder konden starten.

Regen en zon komen een kort moment samen: betoverend al die "schitterende" druppels.

Nu had Luus de voorgaande dag een hele zware visdag gehad (!) en had de wekker hem geheel in overeenstemming met onze afspraak gewekt. Met andere woorden, eerder zat er niet in. Prima hoor, want vissen moet vooral een ontspannende bezigheid zijn. En zodoende treffen we elkaar halverwege de ochtend op de afgesproken plek. Ik stap bij Luus in en samen brengen we zijn boot naar de helling. Ik mag weer eens een dag meevaren!

We zijn niet de enigen die vandaag op stap zijn, want er staat al een aantal lege trailers. Hun last vertoeft ongetwijfeld ergens op het water. Gevuld met mannen en/of vrouwen en ongetwijfeld hengels, op zoek naar vissen die daar ergens zouden moeten zwemmen. Wij gaan ons aansluiten.

Aangekomen op de boogde stek, gaat de Minn Kota te water en keutelen we met een slakkengangetje de taluds op en af. Eerst maar eens kijken of we actieve vis kunnen traceren, alvorens een bepaalde diepte gericht te bevissen.

Het duurte enige tijd, maar dan is het Luus die zijn hengel krom tikt op een snoekbaarsje. Zo de kop is er af en wij zijn dus ook van de nul af. Althans Luus en de boot, want ik moet het nog maar eens bewijzen. Het lijkt echter een dag van de "shadowman" te worden. De maat die er dus voor spek en bonnen bij zit, terwijl de ander lekker vangt.

Dit formaat vissen was hetgeen we vingen vandaag.

Gelukkig vang ik ook mijn eerste vis, nadat Luus al vier vissen in de boot heeft getrokken. Geen grote vissen, maar in ieder geval levert het actie op. Tevens is het weer zo'n dag, dat er weinig foto's worden gemaakt, omdat geen uitzonderlijke dingen gebeuren.

Dan komt Jöran langs, op weg naar een andere stek. Wanneer hij aan het einde van de dag terug komt heeft hij net als wij op dit moment, vijf vissen gevangen.

Maar zover zijn wij nog niet. Het is taai en dus wordt er geduld en doorzettingsvermogen verlangd. Gelukkig weet Luus nog een vis te vangen, terwijl ik nu blijkbaar aan de beurt ben. Ik vang er nog drie vissen bij en zo eindigen we met 9 vissen vandaag.

Wij hebben weer genoten en verlaten het water met de volgende afspraak over een maand. Het was een gezellige dag en ook de tijdspanne is ons goed bevallen. Heerlijk uitgeslapen en lekker gevist, zonder stress over vangsten of wat dan ook. Precies zoals vissen bedoeld is, althans volgens onze normen en waarden.

De volgende dag breekt voor mij een week aan waarin niet gevist kan worden. We gaan een week met vakantie. Niet dat het vissen heel erg gemist zal worden, want het weer is belabberd en dan is het immers geen pretje om op het water te zitten.

Het water is nooit ver weg, ook niet als wordt gewandeld.

Tijdens de vakantie wordt er veel gewandeld en ook hierbij is het weer enigszins spelbreker. Wij laten ons echter niet weerhouden en leggen ook bezoekjes af bij gasten van het gidsen en vrienden. Zo ontmoeten we veel interessante mensen en hebben het gezellig.

Ondertussen wordt storm Ciara aangekondigd en weet ik dat er het weekend van onze terugreis evenmin gevist zal gaan worden. Thuis treffen we maatregelen om te voorkomen dat lege vuilniscontainers en tuintafels ons om de oren gaan vliegen. Gelukkig lijden we geen schade en trekt Ciara zonder schade aan ons voorbij.

Het water spoed zich naar lager gelegen gebieden om bij te dragen aan het "Hoge water".

Later in de week lijken de omstandigheden gunstiger te worden, Wel behoorlijk wat wind, maar droog met af en toe wat zon.  Ik spreek een visdag af en verheug me erop. Haal enige etenswaren uit de winkel en ga van alles klaar zetten. Tjonge wat heb er enorm veel zin in. Eindelijk weer het water op.

Dan een telefoontje van een vriendin. Ze heeft een slecht bericht gekregen betreffende haar gezondheid en moet voor nader onderzoek naar het ziekenhuis. Ze vraagt of ik met haar mee kan gaan om haar te ondersteunen. Een dergelijk verzoek afwijzen om reden dat ik ga vissen: dat bestaat niet en dus zeg ik mijn visdag af.

Dan wordt de volgende storm al weer aangekondigd: Dennis! Dit betekent dat er nog één dag is om de schade in te halen en die grijp ik met beide handen aan. Het wordt eigenlijk meer een middag, maar dat doet er niet toe. Het water staat nog knap hoog en de steiger bij de helling is dan ook niet bereikbaar zonder natte voeten te krijgen.

Daarom wordt de Tomasco op de kant getrokken en is het even rustig en bedachtzaam manoeuvreren om de boot tegen de wind in op dieper water te krijgen. Hoewel de rivier hard stroomt, begeef ik me eerst naar luw water. En heerlijk uit wind laat ik de shad zijn werk doen. Dit doet de shad blijkbaar niet uitdagend genoeg, want er gebeurt niets.

Pas na een uur of twee komt in één klap de beet. Heerlijk dat het dan toch mag gebeuren en dan nog wel zo'n aanbeet waar je van droomt. Een flinke snoekbaars verschijnt even later in de oppervlakte en kan het net in. Ik ben er erg blij mee, eindelijk!

Deze mooie forse snoekbaars deelde een harde tik uit.

Dan duurt het weer geruime tijd, voordat de volgende aanbeet komt. De vis is kleiner en de aanbeet komt daarmee overeen. Toch weer vis en dat geeft hoop. Maar zoals vaker blijft het vervolgens bij een staartbijter die ik niet kan haken.

Ik wil toch ook nog even iets uitproberen in het stromende water dat  flink troebel is. Hoewel ik een paar gekende stekken aan de tand voel komt er geen enkele reactie. Ik durf ook niet heel dicht onder de kant te gaan, want een neiuwe schroef is een kostbare geschiedenis. Dit riskeer ik dus niet.

Zo kan het gebeuren dat op de laatste stek twee jongens een flinke snoekbaars vangen vanaf het kantje waar ik net ben geweest. Ik feliciteer ze met de vangst en krijg de bevestiging dat ze met die harde stroom weer ondiep liggen. Zo ondiep dat ik ze werpend moet benaderen.

De boot van de trailer af, dat ging nog wel, maar er weer op vereist wel heel veel inspanning. Terwijl ik worstel met de wind, die de boot dwars achter de trailer houdt en zelfs daar weg wil duwen, ziett een collega het vanuit zijn boot aan. Toch lukt het me met de elektrische lier en de afstandsbediening om de boot zo te manoeuvreren dat deze recht achter de trailer komt. Uiteindelijk dus toch gelukt.

Zo de aanwijzing qua diepte is een feit.

Dan is mijn toeschouwer aan de beurt. Ik help hem maar een handje, want het gaat hem helemaal niet lukken in zijn eentje. Ik duw de boot in een positie, zodanig dat hij kan lieren en ik de boot in de juiste positie kan dwingen. Wellicht helpt hij mij een volgende keer ook, nu hij zich bewust is van het gebrek aan een paar extra handen.

Al met al dus een periode met veel hobbels en weinig structuur. Misschien wel juist daardoor, dat het vissen me als onmisbaar voor komt. Je moet er gewoon op uit zo af en toe en bij voorkeur zeer regelmatig!