Weerspiegeling 105: My best fishing day ever!

De periode voorafgaand aan deze dag is er één van ellende. Ellende met de elektromotor. Het heeft heel wat gekost, zowel financieel als wat tijd betreft, om deze weer goed functionerend te krijgen.

Een defect fabrieksonderdeel moest er voor worden gedemonteerd om de oorzaak te achterhalen en te verhelpen. Gelukkig kon ik rekenen op een deskundig en vernuftig persoon in Nieuwkoop, die bereid was net zo lang te zoeken, tot het probleem was opgelost. En nu kan ik weer met een gerust gemoed met gasten op stap gaan, zoals met Dave.

De snoek kan van de bucketlist en wat voor één!

Gedurende het jaar 2020 lagen er te veel beren op de weg om een trip naar Nederland mogelijk te maken en bovendien speelt zijn gezondheid hem voortdurend parten. Gelukkig gaat het nu wel lukken. Een lang weekend trekken hij en zijn vrouw er voor uit. Één dag is voor Dave om te gaan vissen en daarvoor stapt hij bij mij in de boot. Zo blijft de inspanning binnen de perken en kan hij ontspannen vissen.

Op mijn aanraden verblijven ze in een hotel in de plaats waar ik woon. Dit maakt het mogelijk dat ik hem voor de deur oppik, geheel in stijl met de boot achter de auto. Dan rijden we naar de bestemming die ik heb gekozen. Daar aangekomen laat ik Dave weten geen haast te maken met het traileren van de boot. Er hangt namelijk een dichte mist.

Pegasus in volle glorie

Het maakt hem niets uit en bovendien hij heeft zijn eerste vangst al binnen. In een plaatsje dat we passeerden, zag hij talloze vlaggen met de afbeelding van Pegasus en dit geeft hem de verbinding met militaire eenheden waar hij mee vandoen heeft. Hij wil het op de terugweg absoluut vastleggen. Ik had al een beetje gegokt op zo'n beleving betreffende dit plaatsje, maar had buiten de vlaggen gerekend.

Terwijl we de boot in gereedheid brengen, komt een man met twee honden langs en wisselen we een paar woorden met elkaar. Ik laat hem en passant weten visgids te zijn. Even later keert hij terug; ik heb hem op een idee gebracht. Zijn vader van 85 jaar wil dolgraag nog een keer vissen, maar kan dit niet meer. Het zou fijn zijn als hij dan met de boot zou kunnen. Ik geef mij folder mee in afwachting van een boeking.

Wat heb ik toch met mensen, waarvoor het vissen met boot een oplossing is, om een wens die anders niet in vervulling kan gaan, toch in te kunnen vullen. Het geeft me wel veel voldoening moet ik zeggen, want een dag op het water kan als een kleine vakantie zijn. Als kers op de taart is een goede vangst dan natuurlijk wel het allermooiste. Of dit vandaag zou gaan lukken, blijft vooralsnog de vraag.

De dichte mist zit ons lelijk in de weg en dan is het onverantwoord om het water op te gaan. Zeker met gasten aan boord, want hun veiligheid is de verantwoordelijkheid van de gids. Bovendien heb ik geconstateerd dat er een gele boot in aantocht is en deze wil ik absoluut niet kans geven om ook maar iets op mij aan te merken.

Ondertussen zitten we wel op het water in de veilige omgeving van een haven. We werpen wat en tikken de bodem af, terwijl we het gele gevaar langs zien schuiven. Het duurt helaas erg lang voordat we eindelijk het water op kunnen, waar ik daadwerkelijk kansen op een mooie vis zie. Op grond van deze ervaring met de mist, laat ik de gasten voor de volgende dag weten naar een plaats te komen waar de mist geen spelbreker kan zijn.

Als het eindelijk zo ver is dat de omgeving in zijn volle schoonheid toont, gaan we langs de oever slepen. We zien veel maïsstengels langs de oever liggen en ik laat Dave weten dat ik een plek ken waar dit ook het geval is en dat de bevers hiervoor verantwoordelijk zijn. Even later zien we de bevestiging dat dit ook hier het geval is. Talloze sleepsporen, van het water het maïsveld in, leveren het bewijs.

We horen veel oude vliegtuigen overkomen, maar kunnen ze niet zien. Ik vertel over de herdenkingen in deze omgeving, mede omdat Dave al heeft gevraagd of we "The bridge too far" ook te zien krijgen. Later blijkt dat er hier inderdaad een herdenking heeft plaats gevonden en bovendien krijgen we de vliegtuigen nog te zien. Dave schiet hiervan weer veel plaatjes.

Wat voor gasten ook vaak een openbaring is, dat zijn de woonboten. Hier krijg je dan talloze vragen over, waarbij ik het antwoord op de waarde van zo'n huis altijd schuldig moet blijven. Ik had werkelijk geen idee. Na een kijkje op Funda ben ik nu wijzer! Wat een prijzen zeg, zeker in de grote steden! Hiermee temper ik zeker het enthousiasme dat gasten uitstralen om zelf over zoiets te beschikken.

Dan maar terug naar de vissen. Na een eerste aanbeet zonder een vis te haken, volgt er een tweede. De vis trekt flink wat lijn van de spoel en gaat richting het diepe water. Ik heb Dave de hengel al in handen geduwd en maak ruimte in de boot om probleemloos te kunnen drillen. Daarmee kan ik helaas wel ophouden als Dave meldt dat de vis is gelost. Dit is balen zeg. Ik gun hem zo een mooie vis en hoop dat zijn ultieme wens, een snoek vangen, in vervulling mag gaan. Dit was zeker een hele goede kans.

Een mooie grote baars om mee te beginnen.

We hebben gelukkig nog vele uren te gaan om de snoek van zijn bucketlist te kunnen strepen. Hij heeft er namelijk nog nooit één gevangen en wil dit dolgraag. De volgende aanbeet levert wel succes op, maar geen snoek. Wel een dikke 40+ baars en zo'n grote heeft hij nooit eerder gevangen. Na de Pegasus dus een tweede succes. Dan maar op naar de derde.

We vangen nog een paar baarzen en een snoekbaarsje. Het valt nu echter helemaal stil. Stekken die voordien succes opleverden, blijken nu kansloos. Het mag duidelijk zijn; de vissen houden siësta. En zodoende belanden wij op een terras om een bakkie te doen. De kleren kunnen we nu ook minderen, want de aanwezigheid van de hoog staande  zon doet zich gelden.

Niet groot, maar welkom.

Vervolgens aanvaarden we de terugweg. Midden op de rivier slepen we dieplopende pluggen mee. De oevers hebben ons te weinig vis opgeleverd en daarom zoeken we het elders. Een harde aanbeet levert Dave een flinke dril op. De weerstand is zo groot dat ik de helpende hand moet bieden om de hengel uit de steun te krijgen. Zou dit dan eindelijk die snoek zijn, waarnaar hij al zolang uitkijkt? Nee dus, maar wel een forse snoekbaars. En ook deze mag Dave tot zijn gedenkwaardige vangsten rekenen.

We zijn goed en wel weer onderweg als het volgende oponthoud zich aandient. Controle! De drie-eenheid politie, boa en hengelsport dient zich aan en zij willen graag twee vispassen zien. Ik verras hen met een ontheffing voor mijn gast. Een foto van het betreffende document dient om de communicatie binnen de diverse instanties te verbeteren. Na een prettig onderhoud worden de boten weer gescheiden en vervolgen we onze weg.

Een zeventiger begint er toch ook aardig op te lijken.

De tijd heeft niet stil gestaan en wij varen verder in de richting van de helling. Tien vissen hebben we ondertussen gevangen, maar nog steeds geen snoek. Dan ineens is het zover en druk ik Dave de hengel in handen. De slip blijft maar krijsen en de afstand tussen de boot en de vis neemt toe. Dan zie ik de vis in de oppervlakte verschijnen: een forse snoek!

Na enige tijd komt de vis in de buurt van de boot en raakt Dave wel heel erg opgewonden. Wat voor een snoek zeg! Het is in ieder geval een meter+ vis. In het water is het doorgaans nog indrukwekkender dan in de boot en dit is goed te merken aan de emoties van Dave. Ik wil de vis dan ook zo snel mogelijk zeker stellen. De eerste poging daartoe mislukt en bij de tweede moet ik verdraaid veel moeite doen om de staart binnen te krijgen.

De eerste snoek in zijn leven en wat voor één!

Dave staat perplex en is tevens door het dolle heen. Wanneer ik alles in gereedheid heb gebracht, neem ik de vis in de boot. De meetlat vertelt ons dat de vis het liefst 110 cm meet. De eerste snoek ooit voor Dave, wat wil je nog meer. Foto's natuurlijk. Dan zie ik dat er zich een vlek op de foto's verschijnt. Een drup water verpest de beelden. Snel poets ik de lens schoon en kan gelukkig nog meerdere goede plaatjes schieten.

Nadat de vis de gelegenheid heeft gehad weer op krachten te komen, duikt deze de diepte in. Wij boxen om ons gevoel van euforie tot uitdrukking te brengen. Wie had dit durven dromen, de ultieme wens van Dave is volledig in vervulling gegaan. Wel vraagt hij zich af of hij met het tonen van de vis voor de camera, zijn toegestane limiet ten aanzien van tillen niet heeft overschreden, want dit kan hem in de problemen brengen als zijn echtgenote dit ziet.


Indrukwekkend toch!

Wij spreken af dat het gewicht juist onder de maximale grens zat. In vertrouwen kunnen we de waarheid alsnog uitwisselen, want dit wil Dave natuurlijk ook wel graag weten. Ik ga thuis de daarvoor bedoelde modellen raadplegen en moet hem dan toch wijzen op een overschrijding! Dit houden we geheim.

Het ultieme geluksgevoel nemen we mee naar de helling. We ruimen alles op en fixeren de boot op de trailer. Dan kunnen we huiswaarts en kan Dave zijn plaatjes schieten van de Pegasusvlaggen en de Engelse sfeer, die vele huizen hier oproepen. Onderweg naar huis laat hij me weten dat dit zijn beste visdag ooit is. Ik ben heel erg blij voor hem.

Zo'n veertien jaar jonger en fysiek zoveel beperkingen te kennen, zoveel behandelingen moeten doorstaan, ongelofelijk. Ik zie andermaal hoe gelukkig ik moet zijn met een gezond lijf. "Pluk de dag" is het gezegde dat ik me iedere dag probeer voor te houden. Soms vergeet ik het wel eens!

Ik zet Dave weer af bij het hotel en keer huiswaarts. De foto's die ik heb gemaakt stuur ik zo snel mogelijk door en helaas vallen er nog al wat bevlekte exemplaren af. Enkele cruciale afbeeldingen werk ik zo goed mogelijk bij. In ieder geval blijft er voldoende over om een mooie herinnering levend te houden. De eer die Dave mij toekent, "All thanks to the best Fishing Guide in Holland", is wel heel erg hoog, maar geeft aan hoezeer hij deze dag waardeert. Daar doe je het toch voor.

Na het weekend informeer ik nog even hoe het met hem gaat en of ze goed zijn thuis gekomen. Als reactie mag ik vernemen dat hij en zijn vrouw "een briljant weekend" hebben gehad. Meer kan ik als gids niet wensen. Hoe het morgen gaat verlopen en de waardering door de gasten is maar weer afwachten. Dit hangt  samen met de perceptie van de gasten in combinatie met de medewerking van de vissen.