De laatste tijd blijkt het steeds moeilijker om vis te vangen. Ik was een paar keer op stap en zag de aantallen minderen, van 6 naar 4 naar 2. Wat zou het worden als deze lijn zich voortzet? Het verticalen en werpen lijkt vrijwel kansloos en het maken van veel kilometers blijkt nog het beste resultaat op te leveren.
Ik was een keer alleen onderweg en wist toen in de ochtend nog een paar vissen te vangen. Opmerkelijk daarbij vond ik wel de vangkracht van de Ikiru Flat Cranck 65. Ik had wel eens vernomen dat dit een goed werkende plug zou zijn, maar het uiterlijk had mij nooit overtuigd. Waarom sleep je deze dan toch steeds mee, vroeg ik me af en dus ging ik overstag. Het resultaat vond ik verbluffend en dus mag ze vaker te water.
Deze paste nog net, overdwars, op de onthaakmat.
Dit soort dagen zijn dus wel degelijk ergens goed voor, want je gaat andere dingen doen dan de routine je ingeeft, althans in mijn geval. En dit geeft me dan toch weer veel voldoening. Een paar snoekjes, snoekbaarzen en een baars, leverde deze dag op.
De volgende dag stapte mijn echtgenote in en bezochten we een ander stuk water. Nu bracht hetzelfde aantal visuren nog minder vis op. Slechts twee snoekjes en twee snoekbaarzen kwamen binnen. De laatste snoekbaars vond ik dan wel weer extra leuk. Werpend op roofblei en had ik al een paar aanbeten uitgelokt, die helaas niets opleverden. Toen zag ik ineens vanuit het diepe een snoekbaars op mijn aasje, een Screamin Baby Triple Devil Swimbait S90, duiken. Een mooie opsteker voor wat er wel mogelijk is.
In het begin konden we nog lachen. Later verdween deze lach.
Een derde dag, met slechts twee vissen, beleefde ik met JP. We wisten dat het moeilijk zou worden, maar zo moeilijk? We stopten er deze dag ook eerder mee, omdat er na de twee vissen bij de aanvang van deze dag gewoon niets meer mogelijk bleek. Alle variatie in stekken en technieken ten spijt, elke respons bleef uit en daarom besloten we er vroegtijdig mee te stoppen in afwachting van betere tijden.
Wat doe je dan de volgende keer, wanneer Roel en Ingrid mee gaan? Een vierde bestemming dan maar. Een water waar ik al lang niet meer was geweest en 's zomers doorgaans ook mijd. Maar nu de grote wateren tot rust zijn gekomen, na de overstromingen, hoog water en alle andere abnormale natuurverschijnselen, kies ik hier toch maar voor. De rust in de grote wateren heeft de vis naar het lijkt immers ook tot rust gebracht en dit komt de vangsten dus niet ten goede.
Bij de keus voor dit water speelt de trailerhelling ook een rol, want ik wil er een met een steiger om het instappen veilig te kunnen doen. Geen onnodige risico's dus als de gasten niet meer zo mobiel zijn. En zo troffen we elkaar bij een mooi landelijk water, dat Ingrid ongetwijfeld kon bekoren, want die komt niet voor het vissen. Dat laat ze graag over aan Roel.
Nadat we onze voorgangers, we waren dus niet de eersten, te water hadden zien gaan, volgden wij. Eenmaal op het water, werd de uitrusting in gereedheid gebracht en gingen wij aan de slag. We kozen de tegenovergestelde richting van onze voorgangers, die we later bij onze terugreis nog een keer zouden ontmoeten.
Ook vandaag lieten de vissen het heel lang afweten. We varieerden wat met het kunstaas, maar dit veranderde niets. Kleine pluggen of shads van groter formaat, het kon de vissen niet bekoren. Eindelijk was het toch zover en kon ik mijn hengel grijpen om de gehaakte vis binnen te halen. Het bleek om een roofblei te gaan. Niet heel groot maar wel heel erg welkom. Er bleek dus wel degelijk iets mogelijk.
We passeerden een terras en informeerden en passant of deze vandag nog open zou gaan. Dit bleek het geval en dus hadden we ook in dit opzicht goede vooruitzichten. Maar eerst verder om een vis te vangen. Dit leverde een forse baars op, althans voor dit water. Ondertussen trok het landschap aan ons voorbij en passeerden we bijzondere kerktorens, een molen en prachtige huizen.
Voor dit water een mooi formaat baars.
Ik had een keerpunt en gedachten en daar waren we eerder dan verwacht, omdat de vissen ons weinig oponthoud boden. Gelukkig bracht een grotere roofblei daar verandering in. En zo was deze dag, met drie vissen al beter dan de dag met JP. En we hadden nog een hele reis voor ons! En zo sleepten we verder met veel oog voor de omgeving en de natuur.
Al weer zo'n schitterende zilveren pijl.
Plotseling werd mijn hengel erg ver krom getrokken. Vastgelopen wellicht? Roel was deze menig wel toegedaan, maar ik zag de lijn weglopen van de oever en wist wel beter. Dit is een grote vis, zo was de constatering en toen begon een dril die een half uur in beslag zou nemen. Al snel kreeg ik in de gaten dat dit een meerval moest zijn. Geen grote snoek in ieder geval, want die vechten anders.
Het werd een heel spektakel en alles in de boot moest aan de kant om van achter naar voor en van links naar rechts te kunnen. Telkens weer werden er meters lijn van de spoel getrokken en wel zodanig dat ik zo goed en kwaad als het ging, met de elektro er achter aan koerste. Op enig moment ging de vis onder de boot door en kon ik ternauwernood onder de elektromotor door met de lijn.
Het staartje was als eerste gesignaleerd.
En al die tijd hadden we nog geen vis gezien. Later bleek me dat Ingrid op enig moment een klein staartje boven water had gezien. Dit was mij ontgaan. Ook niet zo gek als je alles tegelijkertijd moet blijven overzien natuurlijk. Op het laatst dook de vis telkens onder overhangende takken en vreesden we het ergste. Gelukkig bleef dit zonder gevolgen en liet de vis zich af en toe even zien. Wat een beest zeg!
Nu is het voor echte meervalvissers ongetwijfeld andere koek, maar wanneer het materiaal hierop niet is afgestemd is het toch een andere zaak. In de eerste plaats ga je er niet van uit dat de Ikiru 60 LL Buzzer door zo'n kanjer wordt gegrepen. Alhoewel ik wijzer zou moeten wezen na de snoek van 115 cm. De Akilas van 2,40 mtr. stond constant onder hoogspanning en Black Arc 2000 pruttelde constant. En zo stond ik daar maar, terwijl Roel en Ingrid alles in het werk stelden om de dril goed te doen eindigen.
Op het laatst gaf ik Roel de hengel in handen en boog me over de rand van de boot. De handschoenen die al voor me waren klaar gelegd had ik aangetrokken om de vis in de bek te kunnen pakken. Toen de vis voor de eerste keer bij de boot kwam en ik een tik op de kop gaf, draaide deze direct weer weg. Bij de volgende poging, bleek de vis zich over te geven.
Toch de twijfel of zo'n slijmjurk echt welkom is, maar bij mijn gasten zeker wel!
Ik twijfelde of ik de vis wel in de boot wilde hebben, want de vorige had zijn sporen ook al nagelaten. Dat wil zeggen slijm in de voerbedekking. Toch gunde ik mijn gasten ook een goede blik op de vis en trok hem uit het water om deze op de onthaakmat te vleien. Daarvoor was ze eigenlijk te groot, maar zo ging het net.
Bij het meten kwamen we tot 1,43 meter en volgens de omrekentabel zou deze vis ruim 21 kg wegen. Het was de grootste vis die ik tot nu toe aan boord had gehad. Roel nam zijn werk als fotograaf weer uiterst serieus en zodoende boog ik me naderhand over de talloze foto's die hij had gemaakt. Nu was het een kwestie van poseren en daarna de vis weer retourneren. Tjonge wat een avontuur zeg! Roel en Ingrid waren zwaar onder de indruk omdat ze nog nooit eerder een meerval in het echt hadden gezien.
En weer terug.
Hierna ging het op naar het terras, want dat hadden we wel verdiend. Daar hebben we geruime tijd gezeten en genoten van een drankje en Betuws gebak. Met de boot aan onze voeten namen we het er lekker van. En natuurlijk kwamen er vragen van andere gasten of we iets hadden gevangen, want dit lokt de blik op zo'n echte visboot natuurlijk wel uit. Daarop hebben we foto's laten zien, om eventueel verondersteld visserslatijn de kop in te drukken.
Op enig moment stapten we weer in de boot om onze tocht te vervolgen. Toen kwamen er toch nog wat baarzen en baarsjes los. Zot hoor om na zo'n meerval een baarsje van zo'n 15 cm aan dezelfde plug te zien bungelen. Dit maakt het natuurlijk ook juist zo leuk. Wat ons tegenviel, was de belangstelling van de snoeken. Die lieten zich deze dag niet zien.
Wel kwamen we de andere boot dus nog tegen en daarbij bleek dat het vangen ook bij hen een moeizame bezigheid was. Maar ze melden en kanjer van een meerval! Het liefst 2.35 meter. Hoe arrogant klinkt het dan als je kunt zeggen dat onze meerval 8 cm meer op de lat bracht. En toch was er niets gelogen!
Wat ook heel zot was, een visloze Roel. Wij visten op dezelfde manier en ik wisselde oever en het midden van het water ook af om gelijke kansen te creëren. Het mocht echter niet baten, totdat een baarsje toehapte. Deze had blijkbaar van de quick release gehoord en haakte voortijdig af. Gelukkig slaagde een roofblei hierin even later niet en zo was er toch nog succes.
Inmiddels naderden we de helling en keken alvast terug op een schitterende dag met een even schitterende bonusvis. Op open water, werd het aantrekkelijke plugje nog een keer getackeld en mocht ik weer aan de bak. Het was me al snel weer duidelijk, een meerval! "Niet nog een keer hè", hoorde ik Ingrid zeggen. "Toch wel", zo liet ik weten. Niet zo groot als die andere, maar toch.
Nog een keer een dril van formaat en dus een langdurig kromme hengel.
Nu verliep de dril soepeler, mede omdat er geen obstakels in de buurt waren. De ervaring die eerder was opgedaan, kwam goed van pas en omdat de vis qua omvang ook prima geschept kon worden, belandde deze na een kwartier in het schepnet. De klus was geklaard en de vis kon op de foto. Mooi 2,40 meter meerval in de boot. Meer dan het grootste monster dat vorige week werd gevangen, maar dan wel in twee delen.
Bijna een halve meter kleiner, maar samen wel 2,40 meter!!
Het was met dagje wel en voldaan legden we na een lange dag weer aan bij de helling. We hadden iets van 12 vissen gevangen: drie roofbleien, twee meervallen en de rest baars, groot en klein. Daarnaast genoten van het mooie weer en de omgeving. Wat een verschil met de drie voorgaande dagen die samen resulteerden in hetzelfde aantal vissen. En dan zelfs twee meervallen, slepend op hetzelfde plugje!
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
