Weerspiegeling 102: Een nieuwe ervaring op vrijdag de 13e.

Het zat al geruime tijd in het vat en nu was het moment daar om het te ervaren. Dat wil zeggen dat ik Jöran een keer mee zou nemen naar een stuk water dat hem onbekend was. Nu dus niet meer!

Hij heeft zijn enthousiasme duidelijk laten blijken bij het zien van de vele mogelijkheden en de variatie in het landschap, een scenario dat mij nooit verveelt.

Zoals  het wel vaker bij ons gebeurt, werd de afspraak last minute gemaakt. De volgende ochtend stond Jöran bij me voor de deur en laden we zijn bagage bij mij in de auto. Nadat hij zijn auto had geparkeerd, vertrokken we naar het avontuur. En dat werd het, zoals visdagen m.i. beleefd behoren te worden.

Aangekomen bij de helling, was de klus snel geklaard en kon de boot te water. Dit stond ineens veel lager dan een paar dagen geleden. De stuw daarentegen stond nog steeds open. Gelukkig is dit voor de Subaru geen probleem en gleed de Tomasco het water in. Nadat ik mijn hengels ook in gereedheid had gebracht, gingen we aan de slag.

De sluizen waren nog buiten gebruik en daarom visten we eerst op het diepere water, waar de vis-signalen massaal aanwezig waren. In tegenstelling tot twee dagen terug, lieten de vissen onze aasjes nu ongemoeid. Het werd dan ook een moeizaam verhaal. Toch hoeven moeizame verhalen niet minder spectaculair te zijn, zo bleek al wel weer.

We voeren stroomafwaarts in de richting van de openstaande stuw, om vervolgens stroomopwaarts langs de oever te slepen in het hard stromende water. Er kwamen twee snoekbaarzen uit de oever. Het was Jöran die maar weer ervoer dat kleine snoekbaarzen dan een geheel andere indruk te wekken. Beide keren leek het erop dat we een flinke vis aan de lijn hadden en bleek de stroom de grote misleider. Wij konden hier alleen maar extra van genieten.

Ook een buffel van een vis, deze winde.

Bij deze twee vissen bleef het lange tijd en wij hadden al weer het en ander ondernomen, in de wetenschap dat het geen makkie zou worden vandaag. En zoals het bij het vissen gaat kwam het onverwachte middels een klap op de hengel achter in de boot. Ook nu was het drillen een dingetje, want de grote winde ondervond veel opwaartse druk. Door de boot naar de vis toe te laten drijven, kwam deze toch binnen. Met de nodige voorzichtigheid werd de vis onthaakt en kon na de fotosessie terug.

We visten heel verschillende stekken af en kregen de bevestiging van de passiviteit van de vissen. Een plas, met heel veel vis rond de vijf meter diep, leverde helemaal niets op. Bij de ingang bij de rivier lieten we de shadjes zakken en visten de stroomnaad af. Het leek erop dat ook dit vruchteloos zou blijven, tot ik een harde dreun voelde en wist dat ik met een geduchte "tegenstander" te maken had.

Het duurde echt lang alvorens de vis ons een blik gunde op zijn imposante verschijning. Een bak van een snoek had zich vergrepen aan de Fox Rage Zander Hot Olive. Onlangs had ik, overigens zeer ongebruikelijk, de stalen onderlijn vervangen door een dunne fluor carbon onderlijn. Ik gaf Jöran dan ook te kennen dat dit geen gelopen race was. De lange spurts die de vis nam, aan de soepele Godfather waren indrukwekkend.

Zo'n vis verdient wel meerdere foto's.

Het was echt zo'n dril waar je van droomt dat ze werkelijkheid mogen worden. Ondanks de slecht gekozen onderlijn, wisten we de vis te landen. Wat een bak zeg! De meetlat gaf ruim een meter aan en bovendien was de vis dik voor de tijd van het jaar. Hoewel we ons af mogen vragen in hoeverre "de tijd van het jaar" nu nog een passende aanduiding is. Hoe dan ook, wij hadden een bonusvis gevangen. Na de reanimatie in het water, schoot de vis met een machtige slag van de staart de diepte in.

We zijn er maar even bij gaan zitten, alvorens onze trip te vervolgen. Wie weet wat ons nog meer te wachten stond. In pakweg vier uur tijd hadden we vier vissen gevangen en wie weet konden we er nog iets aan toevoegen. Maar de vele kansrijke stekken, die door Jöran ook als zodanig herkend werden, gaven geen vis meer prijs. De haven die we afsleepten leverde evenmin een bijdrage op aan de vangsten.

Vandaag alleen maar (snoek)baars voor Jöran.

Daarom besloot ik nog een stuk langs een oever te varen. Omdat het de buitenkant van de rivier betrof, was de stroom ook flink hard. Daarbij kwam nog dat de wind ons naar de oever blies. Best een hele klus om de goede koers en juiste diepte aan te houden. Ik was blij verrast dat Jöran een gehaakte vis aankondigde. Het bleek om een baars te gaan, een soort die we nog niet hadden. Omdat we de boot niet naar de vis toe konden laten drijven, moest het deze toch echt naar de boot toe.

Zo, vijf vissen en vier soorten. Zou het nog gekker kunnen? We gingen het proberen op een ultieme roofblei stek. Jöran was dan ook direct verrukt van deze optie. En hoewel we van alles probeerden kwam er niets. Ikzelf ben op deze stek eigenlijk alleen maar schipper omdat je voortdurend alert moet zijn vanwege de harde stroming en de scheepvaart ter plekke.

Wat ik tegenwoordig wel doe, is een plug in het schroefwater hangen. Door de harde stroming is van de boot geen snelheid vereist, want de druk geeft plug voldoende actie. Toen ik de hengel ter hand nam en de plug binnen draaide gebeurde het toch. De Ikiru werd gegrepen door een roofblei. Geen grote, maar wel een echte en daarmee zaten we op vijf soorten. Die verrassing, daar geniet ik altijd weer van.

Ook nog een fraaie roofblei als toetje.

Op de terugweg naar de helling viste ik nog een paar oevers af, maar blijkbaar was het nu echt voorbij met het vangen. Bij de stuw zagen we de werkboot van RWS in bedrijf. De boeien werden weer op hun plaats gelegd. Toen we richting  stuw voeren, waarvan alle lichten inmiddels op rood stonden, maakte de schipper ons ten overvloede duidelijk dat we via de sluis moesten om een de andere kant te komen.

Wij bedankten hem en lieten weten dit niet te doen, omdat we de oevers wilden afvissen. Dit leverde echter evenmin vis op. Het gaf ons wel de gelegenheid van nabij te kijken hoe het leggen van de boeien in zijn werk ging. De volgende stap zou het sluiten van de stuw zijn. En zo kwam er er einde aan een heerlijke visdag. Jöran had een goede indruk van de omgeving en de mogelijkheden gekregen en wij koesterden onze vangsten.

Alvorens naar de helling te varen, legde ik de boot voor anker om alles in te pakken. Daarbij hadden we het zich op het oppikken van de geparkeerde boeien en de schepen die nu weer via de sluis gingen. Toen wij zo ver waren, voeren we langzaam naar de helling. We hadden de grote gele boot van RWS, dus niet de werkboot, maar die andere, al zien liggen!

Zij hadden echter al een ander slachtoffer aangehouden en lieten ons ongemoeid. Bij de helling aangekomen zagen we hoe een stel andere vissers uitermate zorgvuldig de boot op de trailer manoeuvreerden. Toen wij alles klaar hadden om de thuisreis te aanvaarden, waren zij nog met de boot bezig. Zuinig zijn op je spullen en er zorgvuldig mee omgaan, verlangt respect. Ooit zijn wij ook zo begonnen en dan is het prettig dat je niet wordt opgejaagd door ongeduldige collega's.

Wij eindigden de dag zoals we deze waren begonnen. Uitermate relaxed en tevreden. Thuis stond de poort al weer open en kon de boot zo de bootschuur in. Nadat de accu's waren aangesloten aan de opladers, stond de koffie al te wachten.