Wedstrijdvissers van weleer aan het woord (deel 2)

Door Ron Smits

 

Eind februari was ik op bezoek bij Miranda Willemse – Rijsdijk. Miranda is een serieuze, intelligente en mooie vrouw en als je zo naar haar kijkt kun je het bijna niet voorstellen dat zij tijdens de diverse wedstrijden al die vieze kronkelende pieren, zagers, witjes en Franse tappen aan haar haakjes friemelde en ook even later de glibberige vis nog onthaakte.

 

Voor het vissen van de diverse wedstrijden ging zij ook zelf het nodige aas steken en haar favoriete zeepieren waren de hele kleine zwarte pieren. Miranda  is ondanks al haar successen met beide benen op de grond blijven staan. In de huiskamer zie je niets van haar succes als wedstrijdvisser. Ook loopt ze niet te koop met haar succes.

 

Miranda  is ondanks al haar successen met beide benen op de grond blijven staan.

 

Zij is Miranda gebleven, zoals ik haar ongeveer dertig jaar geleden leerde kennen. Ondertussen kwam haar vader Wil Rijsdijk binnen en heb ik meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook hem voor een artikel te strikken.

 

Vader en dochter Rijsdijk.

 

Haar palmares is niet mis. Zij kwam maar liefst veertien keer uit voor Nederland op de WK’s kustvissen:

WK 1990, haar team werd eerste en individueel werd ze vijfde (dit was het jaar waar haar schoonmoeder Nel ook teamgenoot was en individueel wereld kampioen werd). 

 

WK 1995, WK 1996, haar team werd derde, WK 1997, WK 1998, haar team werd eerste en individueel werd zij vierde, WK 2000, haar team werd derde, WK 2001, WK 2002, WK 2004, WK 2006 haar team werd tweede, WK 2006, WK 2007, WK 2008, haar team werd derde en individueel werd zij ook derde, WK 2009, WK 2010. 

 

Na dit laatste en tevens voor haar de mooiste WK, want zij ving in Zuid Afrika dertig vissen met een totaal gewicht van ongeveer vijftig kilogram, besloot zij enkel nog het NK mee te vissen en ook alleen maar als ze het leuk vindt.

 

Als u goed telt ziet u tien WK medailles...

...drie zijn er van coach Hans.

 

Om je te plaatsen voor de WK, moet je de nodige (selectie) wedstrijden gevist hebben. Gezien de internationale successen van haar, maar ook van Hans, worden zij nu nog steeds ieder jaar uitgenodigd voor een meerlanden wedstrijd in Sardinië (Italië), waar alleen maar aan deelgenomen mag worden met een behoorlijke staat van dienst op internationaal vlak. 

 

Hier ontmoeten zij dan oude deelnemers van het WK en is het een heel gezellig samenzijn, met een fanatiek wedstrijd element.

 

Ik wil jullie een paar resultaten van deze meerlanden wedstrijden niet onthouden. Zo werd zij bij de dames tweede in 2008 met een barracuda van bijna een kilogram en vorig jaar werd zij zelfs kampioen bij de dames.

Andere internationale wedstrijden hebben zij en Hans gevist in Duitsland (Fehmarn cup), waar zij als team eerste werden in 2012.

 

Tijdens een lekkere kop koffie vertelde Miranda dat ze voor het eerst deelnam aan een wedstrijd op 16 oktober 1982 in Kapelle (HVKK) Zij was toen nog heel erg piepjong, en nee de leeftijd van een dame verklap ik niet. Zij werd hier kampioen bij de jeugd en van alle 239 deelnemers werd zij in het algemeen klassement 23ste. 

 

Een jaar later werd zij bij haar eerste selectie kust 136ste van de 391 deelnemers. Oh wat was ze toen trots, niet wetende wat zij later nog zou presteren op het allerhoogste niveau. Niemand kon toen nog vermoeden tot welke grote prestaties de, toen nog kleine Miranda, in staat was. En niet alleen tijdens een piek moment, maar eigenlijk heel constant op het aller hoogste niveau.

 

Een aantal bekers en...

 

Zo won het familie team met pa Rijsdijk, ma Rijsdijk, echtgenoot Hans Willemse, schoonmoeder Nel Willemse en Miranda zelf de Beet Westland trofee in 1997. In datzelfde jaar drong ze door tot de absolute top tijdens het Nederlands kampioenschap kustvissen voor dames, terwijl zij internationaal al sinds 1990 een grote faam had opgebouwd. 

 

In 1997 werd zij bij de dames eerste en herhaalde dit ook nog in 2006. In 1999 werd zij tweede en herhaalde dit ook in 2004 en tot slot werd ze derde in 2007. In teamverband haalde zij in 1997 een tweede plaats en in 2006 nog een derde plaats. Bovendien werd ze ook nog in teamverband eerste bij het EK van de EFSA in Domburg in 2000.

 

...en een heel servies Delfts blauw spreken voor zich.

 

Miranda verzamelt niet alleen bekers en medailles, maar ook allerlei souvenirtjes van de landen waarin zij voor Nederland een internationale wedstrijd viste, hoezo damesachtig… Er hingen diverse leuke hebbedingetjes en prullaria aan de muur, maar ook lag er veel in de vitrine kasten. Sommige bekers en ander edelmetaal moest hiervoor wijken.

 

Tijdens veertien WK’s kun je veel NVVS speldjes ruilen. Een prachtige verzameling.

 

Het was jammer genoeg niet alleen positief wat Miranda vertelde, er waren ook vervelende zaken in het nationale en internationale wedstrijd gebeuren. Zo waren er vele regels, waar iedereen zich aan moest houden. Het gebeurde echter dat er met twee maten werd gemeten. 

Voor de ene werd het reglement strikt toegepast, maar voor een ander gold dit weer niet, omdat dit voor de betrokkene eigenlijk “niet goed uitkwam” (vooral op nationaal niveau). 

 

Haar echtgenoot Hans was van 2000 tot en met 2008 succesvol coach van het damesteam (ja ja, Miranda was ook van de partij). Maar zonder duidelijke reden werd hij voor het daarop volgend jaar keihard aan de kant gezet. 

 

Foto’s van speciale vissen en souvenirs.

 

Persoonlijk ken ik Hans heel goed en ik weet dat hij iedereen altijd het beste wenst en zich voor iedereen met de volle 100% inzet, zelfs als dit in sommige gevallen tijdens de officiële wedstrijden wat minder positief voor Miranda kon zijn. Dan werd er overigens in huize Willemse nog wel even (?) wat over 'nagepraat'. 

 

Ja, Miranda heeft in de loop der jaren geleerd haar mannetje te staan in al dat vissersgeweld. In een bepaalde periode werd het damesteam niet gesponsord door Sportvisserij Nederland, maar door de familie Willemse. Hierdoor werd het toch mogelijk dat de dames aan het WK konden deelnemen. 

 

Gezien Hans en dus ook Miranda, zijn vader en moeder voor het damesteam hebben betekend is het op zijn zachtst gezegd onfatsoenlijk om zo, zonder duidelijke opgaaf van reden, aan de kant te zijn gezet.

 

Damesteam, met coach Hans, in 2008 werd derde en Miranda werd individueel ook derde.

 

Miranda oogt tijdens de diverse wedstrijden totaal niet zenuwachtig en zorgt altijd voor een perfecte aasaanbieding en werpt ook heel precies in, daar waar ze het aas wil hebben. Dat dit nogal wat extra tijd kost, vergt op zijn zachtst gezegd heel veel van het geduld van echtgenoot en coach Hans.  

 

Miranda bekende mij dat ze aan de buitenkant heel rustig oogt, maar van binnen was er altijd strijd met haar zenuwen. Tijdens deze wedstrijden viel ze vaak een aantal kilootjes af, omdat ze vaak bijna niets at. 

 

Net als haar schoonvader Cor vond zij dat vroeger het verenigingsgevoel meer aanwezig was dan nu het geval is. Vaak woog het sponsorbelang van het team boven het vereniging belang, terwijl ook de vereniging geld investeerde in het team, voor er een sponsor zich meldde.

 

Het wedstrijdvissen vond Miranda heel zwaar: diverse soorten zeeaas steken, het materiaal moest top zijn, maar ook tijdens de wedstrijden en vooral de druk bezette wedstrijden was het zwaar. Na anderhalf uur vissen moest je van vak wisselen. 

 

Met vierhonderd tot vijfhonderd deelnemers en tachtig deelnemers per vak, die vijftien meter uit elkaar staan, betekende dat elk vak ongeveer twaalfhonderd meter breed was. Als je dan drie vakken verder moest gaan vissen betekende dat je meer dan drie km met al je vismateriaal door het mulle zand moest lopen. Je bent dan ongeveer vijfenveertig minuten onderweg. En je moet ook nog terug………… hoezo, vissen is geen sport?