Verscholen tussen de weilanden

Door: Koen Verweij

Wie mijn artikelen in de magazines van Dé Karperwereld heeft gelezen weet dat een nieuw project bij mij vaak begint met observeren. Ik kies meestal voor de onbekende of vergeten wateren. Dat deze wateren niet populair zijn heeft zo zijn redenen.

Een daarvan is dat je eigenlijk nooit weet waar je aan toe bent. De populatie karpers is onbekend, misschien zijn het er zelfs maar enkele. Voor mij geen reden om er niet te gaan vissen. De voordelen ten opzichte van bekendere wateren, met een aantrekkelijk bestand aan karpers, zijn er namelijk ook.

Terwijl de zon ondergaat, verscholen tussen de weilanden...

Rust is een van deze voordelen. Een zeer belangrijke factor binnen mijn visserij. Ik wil mijn eigen gang kunnen gaan en na een hectische werkweek zit ik niet altijd te wachten op een social met collega-karpervissers. Ik heb het nu wel over de psychische rust, want af en toe is het hard werken aan de waterkant! Alleen al het bereiken van de beoogde stekken op minder voor de hand liggende locaties is een klus op zich. In dit verhaal een kort maar krachtig schrijven over twee avondjes vissen aan een prachtig water…

Het begint meestal met observeren...

In het jaar 2015 was ik actief op een aantal andere wateren. Na een nachtje vissen besloot ik op verkenning te gaan. Nieuwe stekken checken! Dit betekent lange wandelingen maken, struinen van water naar water, net zo lang totdat ik ‘beet’ heb. Beet hebben betekent in dit geval niet letterlijk een vis haken, maar wel het spotten van karpers. Het is dan de kunst om niet meteen over te gaan tot werkelijk vissen.

Eerst rond ik de andere lopende projecten zorgvuldig af. De gespotte karpers in het nieuw ontdekte water lopen immers niet zomaar weg! Zo spaar ik als het ware stekken voor een nieuw seizoen. In deze ontdekkingstocht lokaliseerde ik op een vrij klein water twee karpers. Een lag rustig onder de eigen kant te relaxen, de ander was druk in de weer tussen het riet. Een grote staart verraadde een imposant grote vis. Twee karpers spotten is voor mij voldoende om een stek een kans te geven. Zeker als deze stek in een mooie omgeving ligt, verscholen tussen de weilanden…

Het is een bak!

Afgelopen voorjaar was het zover. Een aantal dagen voor de eerste sessie voerde ik een kilo boilies verspreid over een groot deel van het water. Het doel was niet een voerstek creëren, maar eerder de karpers te laten wennen aan de boilies. Gevoerd wordt er op dit water immers (bijna) nooit en deze keiharde vreemde ronde knikkers zijn dan ook geen onderdeel van hun dagelijkse kost. Een beetje gewenning kan dan geen kwaad.

Een paar dagen later arriveer ik op de stek. Even later liggen er drie montages op de bodem van het water. Twee op harde platen onder het kantje met als aas een enkele boilie op de hair. De derde montage ligt op de zachte bodem in het midden van het water. Een uitgebalanceerde snowman moet ervoor zorgen dat de presentatie goed ligt. Nog voordat ik een slok van mijn vers gezette koffie kan nemen loopt de eerste kanthengel af. Stevige beuken op de top en een vis die in het riet probeert te duiken, laten mij genieten van de dril. De hengel houd ik laag en zo kantel ik de vis weg van het gevaar. De strijd loopt na enkele minuten ten einde. Gelukkig in mijn voordeel. De moegestreden karper wordt over het koord getrokken. Het is een bak!

Het zal niet lang duren voordat de lijn op spanning komt...

Vlak na het terugzetten klinkt er opnieuw een monotoon gefluit. Alweer een aanbeet! De nieuwe stek blijkt zijn verborgen schatten vrij gemakkelijk te tonen. Dat heb ik op andere wateren wel anders meegemaakt! Ik geniet ervan, hoewel ik ook houd van vallen en opstaan en werken voor één enkele vis. Deze keer loopt het dus anders en ligt er alweer een tweede schub op de mat.

Het wordt donker en ik besluit voor de verandering niet een nachtje te blijven. Ik voer nog even flink wat boilies om de volgende dag terug te komen voor nog een korte sessie.

Nog net even voor het donker…

Ook de volgende dag hoef ik niet lang te wachten op succes. Hoogstens een half uurtje. Na een mooie dril pronkt een mooi schubje op mijn mat, de derde karper van dit water. En dat terwijl ik er van tevoren maar twee heb kunnen observeren!

De derde karper van het nieuwe water.

Ik stel mijzelf de vraag wat voor schatten er nog meer in dit donkere water huizen. Ik ben nieuwsgierig… Er zit niets anders op, voorlopig zit deze jongen aan dit water, verscholen tussen de weilanden…