Vanaf de kant op snoek! (deel 29)
Door Sjak Kroet
Het is vrijdag 27 januari 08:45 uur en de eerste meters liggen al achter mij. Ben als altijd weer super gemotiveerd, de drive is weer gigantisch! De spiering die in een zijarm van de Hertogswetering rond dobbert, koerst richting het dorpje Herpen en is nog niet opgemerkt!
Het is lekker buiten een vaal winterzonnetje zorgt voor een positieve prikkel, prima snoekweer bij 5 graden. Alles oogt tot nu toe nog vrij rustig. Een pony kort aan het prikkeldraad, kijkt nieuwsgierig in de lens. Dacht zeker dat die gevoerd zou gaan worden.
Dacht zeker dat die gevoerd zou gaan worden.
De Hertogswetering is net als alle andere weteringen in Nederland een gegraven waterloop, daterend uit de 14de eeuw. Met een lengte van 32.5 km stroomt deze waterloop door de provincie Noord-Brabant en met de hoge waterstand van de afgelopen tijd fungeert deze waterloop als een prima overloopzone voor de rivier de Maas. In de jaren 70’- 80’ was het snoekvissen in deze regio vanaf de kant een activiteit die van vader op zoon ging!
De hengeldruk was toen ook enorm vanaf de kant, want het snoekvissen was een traditie gedurende de herfst- en wintermaanden. De snoek was hier de populairste sportvis en verschillende hengelsportverenigingen hadden zelfs de clubnaam naar deze ultieme roofvis benoemd! Nu, anno 2012, is dat wel een heel ander verhaal; de keren dat ik snoekvissers tref zijn op een hand te tellen en dan hou je zelfs vingers over!
Voor mij is de snoek nog steeds de ultieme jager. Het atletische vermogen van deze sportvis is terug te vinden in elke vezel, van kop tot staart gebouwd voor een snelle, dodelijke aanval, puur op snelheid, geen kruid tegen gewassen. Het water is net als de afgelopen weken behoorlijk bruin waardoor de geur van de spiering misschien wel het belangrijkste vangdetail is.
De stroming zorgt ervoor dat alle geur- en smaakstoffen van de spiering vooruit worden gestuurd. Je moet het eigenlijk zo zien: als er een snoek huist, dan krijgt deze kort voor het arriveren van de spiering een e-mail: ‘Maaltijd geserveerd’!
Het is echt alles of niets. Dat weet ik als geen ander, want het pionieren in dergelijk viswater heeft absoluut niets met kennis te maken, maar met gewoon doen! Als je het niet probeert dan vang je zeker niks, toch? De voormiddag is voorbijgevlogen. Geen enkele aanbeet lijkt me gegund. Een boerenweggetje wat over een duiker heen loopt, nadert en de hengel gaat even op de kant om de inwendige mens te voeren. Lunchtijd.
De hengel gaat even op de kant.
Onder het genot van een heerlijk broodje kaas en een kop koffie geniet ik van het moment. Ja, alles kan een mens gelukkig maken, zeker op een winterse dag in de zon. Nu nog een aanbeet! Ook de duiker levert geen visje op. Aan de overkant van het boerenweggetje is de oeverzone zwaar begroeid wat mijn dwingt om op het kantje te gaan lopen.
Dan maar kort langs dat struikgewas op. Als die dobber maar meters kan maken. Zo gezegd, zo gedaan. Het gaat allemaal maar net, maar dat is net genoeg. Dan, nog geen 30 meter verderop en vanuit het niets, maakt de dobber een onverwachts hupje! Een tweede hupje volgt en met de hengel in de aanslag zie ik de dobber diep wegzakken… Snoek! Meteen sla ik aan en zet de haak. De druk is enorm en de snoek jaagt door de slip. De ruimte om me heen is gigantisch beperkt, manoeuvreren tussen het struikgewas is alles wat overblijft. Een eerste schim van de rover kort voor de kant schijnt op. “Zo… da’s een dikke!”
De druk op de haak geeft een vertrouwelijk gevoel, dus ik draai de slip wat vaster zodat de rover minder speelruimte krijgt. De uithalen van de snoek worden zwakker en niet veel later ligt ze kort aan de kant. Ik moet ze met de hand landen, ook al heb ik het landingsnet bij, om te voorkomen dat de snoek, maar ook de uitrusting niet beschadigd wordt door eventuele takken. Het handvat is gevonden en de enkele dreg is direct gelost die netjes voorin de onderkaak hangt. De foto moet liggend tussen het struikgewas op de zelfontspanner in het winterzonnetje. Een betere positie om een foto te nemen is er niet… Kan het nog eenvoudiger… Ha ha…
Foto moet liggend!
Nog vlug even het meetlint eronder… 96cm. Net geen meter, maar wel een prima kantvis. Deze rover heeft vermoedelijk hier haar winterverblijf gevonden na de hoge waterstand en is afkomstig van de rivier. Niet veel later slaat de groene rover met haar staart en is binnen no time terug in haar vertouwde omgeving waar ze heer en meester is!
Ook ik besluit terug te lopen naar de auto die meerdere kilometers stroomopwaarts staat. Aankomende vrijdag 3 februari gaat de doodaashengel de kast in en zal mijn gloednieuwe spinhengel tot leven worden gebracht. Shads zijn dan het aangeboden aas om de snoek aan de schubben te komen… of alles moet dichtvriezen, dan blijven de spieringen wel actief op de stekken waar het water altijd openblijft. We zullen het zien…
