Vanaf de kant op snoek! (Deel 19)
Door Sjak Kroet
De weg door de rozenstruiken is behoorlijk lang. Kort aan het spoor vormen ze een eerste hindernis om bij de spoorbrug te komen. De visstek is bereikt, maar mijn zintuigen staan nog in de slaapstand. Twee aalscholvers halen met plots uit deze slaapstand door kort voor mijn voeten op te vliegen.
Hopelijk hebben deze rakkers niet al het gevoerde zeebanket opgegeten wat hier de laatste week is gevoerd, of zit hier misschien veel witvis? Als dat zo is, dan was dat voeren misschien niet nodig geweest. Maar goed, de tafel is gedekt, nu vlug het nagerecht presenteren. De ingevroren sardines liggen er snel in. Het is hier achter de spoorbrug anderhalve meter diep.
Achter de spoorbrug…
De dobbers staan een meter of tien uit elkaar. Aan weerszijden van de voerplek hangen de sardines tegen de stroomnaad aan. Het wachten kan beginnen… Het stroomt nauwelijks en de wind is er vandaag zo goed als uit. Een vaal zonnetje verdrijft de resterende mist en maakt er een aangename najaarsdag van. De damp van een eerste kop koffie in de vroege buitenlucht is welkom en lekker. Het zicht wordt met de minuut beter, de auto is zelfs in de verte te zien.
De auto is in de verte weer te zien.
Deze spoorbrug heeft mij al heel wat prachtige roofvissen opgeleverd, er gebeurt altijd wel iets! Een eerste trein komt voorbij gesneld, witvisjes reageren in paniek van de gigantische trillingen die de denderende trein veroorzaakt. Een boeggolf een meter of drie uit de kant, verraadt de aanwezigheid van een eerste snoek. Zal wat zijn als het nu meteen al losgaat! Ja… de linker dobber schokt… schokt nog een keer… en zakt weg… Beet! De aanslag is er meteen en de dobber schiet richting rietkraag aan de overkant.
Een fikse sprint van de snoek doet meters vislijn in enkele seconden van de spoel aflopen. Meter voor meter komt de vislijn terug op de spoel. Ze moet toch bijna onder mijn voeten zwemmen? Dan komt de snoek voor het eerst naar boven en draait direct weer weg. Zo… die is dik negentig centimeter! De druk is enorm… Een aantal zware dreunen… ze is los… Nee! Met een opengescheurde sardine in de hand is de verslagenheid te voelen in al mijn spieren… Shit… dat was een mooie…
De snoek heeft de visstek behoorlijk verstoord, uren blijft het stil. De hengels liggen op de kant, de ingevroren sardines zitten op drie vissen na nog allemaal in het koeltasje en het schepnet is nog steeds droog. Laat in de middag, als de koffiekan zo goed als leeg is, de bevoorradingen om langer te blijven niet toerijkend zijn en de hoop met de minuut op een aanbeet kleiner wordt, is er weer beweging bij de linkerdobber, kort voor de rietkraag.
Het gaat allemaal heel voorzichtig. Langzaam kruipt de dobber naar het midden… blijft even stilstaan… en ploft onder! De dobber staat loodrecht in het midden. Ik twijfel, zet tóch de haak en voor de tweede keer giert de slip van de molen. Ook achter deze dril zit power en de snoek kantelt naar de brug. Probeer een eerste glimp van de snoek op te vangen en zie dat ze wel een stuk kleiner dan is dan de vorige. Opnieuw draait de snoek weg. Ik probeer een actiefoto te maken. Bij de rietkraag komt ze weer omhoog… Met open bek lost ook deze rover vakkundig de enkele dreg… Weer eraf?!
Ik probeer een actiefoto te maken.
Balen, een tweede misser. Had toch haar vrijheid wel gekregen, maar geen vis op de kant is toch echt een blanco score, nul punten! De sardines in de koeltas blijven achter op de voerplek. Dit is nog maar het begin, geniet er nog maar van. Volgende week kom ik op herhaling en om lossers te voorkomen zal er met een takeltje gevist worden. Het plan is al gemaakt. Woensdag nog een keer voeren en wie weet is aankomende zondag dan wel bal…
