TotalFishing

WitvisPerikelen 71:

“ Toppie ”

Door: Leon Haenen

De hele week twijfel ik erover wat ik het komende weekend zal gaan doen. Dat ik ga vissen staat als een paal boven water, maar het duurde even voordat ik er uit was wat ik wilde gaan doen. Aanvankelijk wilde ik op barbeel gaan vissen aan de grensmaas. Ik ben echter een paar keer gaan kijken en zowel de waterstanden als de beschikbare stekken konden me nog niet bekoren. Ik wil nog even wachten. Ik ben er ook nog niet uit of de barbelen al klaar zijn met paaien.

Praat met tien mensen en je krijgt over dit onderwerp tien verschillende meningen. Ik heb de wijsheid niet in pacht. Ik weet het echt niet. Dit jaar heb ik nog erg weinig aan het water vertoeft en ik heb dus geen enkele paaiactiviteit gezien. Daarbij staat de Maas al erg lang best hoog waardoor de paaiplekken die ik ken stevig onder water liggen. Daarmee is niet gezegd dat de barbeel er dan niet toch paait…….je kunt het dan alleen niet zien. Enfin…. Alleen naar de Ardennen gaan was voor mij ook geen optie, dat doe ik uit veiligheidsoverwegingen niet. Ik besloot het er dit weekend op te wagen om weer eens een dagje op roofblei te gaan jagen.

Het afgelopen jaar heb ik geweldige dagen beleefd op deze agressieve exoot uit de karperfamilie. De roofblei behoort echt tot een van mijn favoriete vissoorten. Wat een prachtbeesten! De agressiviteit waarmee het kunstaas gegrepen wordt is iets waar ik niet aan kan wennen. Ik wil er ook niet aan wennen. Bij elke worp die ik maak ben ik me ervan bewust dat er een roofblei in de buurt kan zwemmen die zomaar, uit het niets, een mokerslag kan uitdelen aan mijn hengel. Dat zorgt er dan ook voor dat er een constant stroompje adrenaline door mijn lijf stroomt. Echt maar een stroompje, totdat de “ aanrijding” met zo’n “Maashooligan” plaatsvindt.

Dan giert het hormoon werkelijk tot in mijn keel. Ik vind de roofblei aanbeet echt nergens mee te verglijken. Als ik aan het eind van de week ook nog eens van mijn broer verneem dat hij er al een paar heeft weten te verleiden is de keuze definitief. Ik kan echter niet in België gaan vissen waar broerlief zijn “ bleien” vaak weet te strikken. Ik moet het dit weekend wat dichter bij huis zoeken. Grappig genoeg is het wederom Tim die op het allerlaatste moment toch de beslissing neemt om naar het zuiden te reizen. Over fanatisme gesproken. Waar hij woont staat het water nog erg hoog en is er niet veel te zoeken voor de barbeelvisser.

Mijn vader en broer hebben samen een ijzeren sloepje aan de Maas liggen. Ik mag het sloepje dit weekend gebruiken. Sterker nog, ik mag de compacte buitenboordmotor ook lenen. De roeispanen die standaard in de sloep liggen, laten we gewoon aan boord. Wie weet…..

Mijn broer is al vroeg wakker. Als we bij hem aanbellen staat hij al gereed om samen met ons naar het water te gaan om wat extra tekst en uitleg te geven. Hij vaart een stukje mee naar een van de stekken. Onderweg naar de eerste stek adviseert hij me om alvast een plug overboord te gooien en trollend de eerste paar honderd meter af te leggen. Harder dan we nu varen kan de motor toch niet en met een snelheid van ongeveer 7 km per uur kun je best wel even trollen. Ik doe wat hij zegt en gooi de plug in op een meter of 20 achter de boot. Aan de speld hangt de plug die ik alvast gemonteerd heb voor de jacht op roofblei. Een Rapala plugje van een centimeter of 8 dat erg ondiep loopt. Volgens de verpakking duikt ie maximaal 0,9 meter.

We varen nog geen 100 meter of ik krijg de eerste harde beuk op mijn 2,7 meter lange hengel van Fox. Een oud model shadhengel van Luc Coppens. Ik vind het een bijzonder prettig vissende hengel als ik wil gaan werpen. Ik voel dat dit een snoekbaars is. De typische bonken op de hengeltop verraden de rover al een minuut voordat hij aan bord komt. Het blijkt geen mega vis te zijn, maar ik ben blij verrast me de snelle actie in de boot.

Geen roofblei en toch tevreden.

Tim fungeert tijdelijk als fotograaf en maakt een paar leuke foto’s. hij is zelf nog niet aan het vissen en wil even de kat uit de boom kijken,. Het is voor het eerst dat hij vanuit een boot vist. De sloep is erg wiebelig en hij moet zichtbaar even wennen aan deze situatie. Als we op de eerste stek aankomen, gaan we werpend aan de slag. Inworp na inworp maken we met de kleine plugjes. Omdat we geen electro motor hebben, drijven we langzaam maar zeker stroomafwaarts. We werpen een ondiepe plaat helemaal uit, maar kunnen helaas geen aanbeet uitlokken. Van geen enkele rover. De wind laat de boot constant ronddraaien.

Het is een beetje behelpen geblazen vanuit de sloep. Niet in de laatste plaats omdat ik heel slecht ben in het maken van keuzes en dus een halve winkelvoorraad aan vismateriaal bij me heb. Er blijft weinig plek over voor Tim en mezelf. Sommige dingen veranderen nu eenmaal niet……ik heb vaker moeite met kiezen en wissel nogal eens van idee……..of plan….of plek…..het woord geduld komt in mijn woordenboek niet echt voor…….vreemd eigenlijk voor iemand die graag gaat vissen. Een van de mooie dingen aan roofvissen is voor mij wel het feit dat ik constant bezig ben. Dat past goed bij me. Ik ben niet zo van het zitten…...

Als we even later afscheid nemen van mijn broer, zetten we serieus koers stroomopwaarts. We beslissen om een paar kilometer verder stroomopwaarts te starten met vissen om vervolgens driftend stroomafwaarts te komen. Uren verstrijken met werpen. We proberen verschillende technieken, maar we weten op geen enkele manier een roofblei te verleiden. Als ik rond de middag per ongeluk met de propellor tegen een grote steen aanvaar, maakt de motor nog wel een brommend geluid, maar de propellor draait niet meer.

Het is maar een mini pennetje dat de geest heeft gegeven, maar als je geen reserve onderdelen bij je hebt, dan wordt het dus roeien. Ben ik even blij dat we die roeispanen in de sloep hebben laten liggen. Roeien…..als een soort galeislaaf neem ik plaats achter de roeispanen. Mijn tennisarm sputtert direct tegen, maar ik roei op het gemak de sloep naar het midden van de rivier. Een uur later zijn we terug waar we onze visdag begon. Tegen de stroming in roeien zie ik niet zitten, dat gaat op sporten lijken en daar heb ik vandaag geen trek in. We arriveren op een stuk van de rivier dat ik goed ken. Ik adviseer Tim en mezelf dat we het beste hier het anker overboord kunnen laten en dan de strook uitwerpen. Elke tien minuten wil ik dan het anker lichten en de boot iets verder stroomafwaarts laten drijven. Zo gezegd, zo gedaan.

Ik probeer heel even een paar worpen op roofblei, maar neem al snel het besluit om eens even iets heel anders te gaan doen. Ik ga vissen met een jerkbait. Ik wil proberen een snoekbaars te verleiden op ondiep water. Al na een paar worpen gaat er iets helemaal mis met de montage waaraan mijn absolute favoriet gemonteerd is, de Toppie van Aad Dam. Een van mijn mooiste toppies, een geel exemplaar in een volledig afgekloven versie vliegt tijdens een worp compleet met onderlijn door de lucht….los van mijn dyneema lijn., ergens zat iets niet lekker en de lijn knapte…..toedeledokie…..ik durf niet te zeggen hoeveel vissen ik in het verleden gevangen heb aan dit specifieke exemplaar. Ik weet niet hoe vaak ik deze toppie aan anderen heb laten zien.

Vol trots omdat er zoveel beschadigingen aan zaten. Er hing een zweem van romantiek rondom dit exemplaar. Ik heb echter nog een hagelnieuw geel exemplaar bij me. Romantiek in wording wellicht. Even later maakt het houten kunstwerkje de eerste meters door het water. Waar we vissen is het niet dieper dan anderhalve meter. In het verleden heb ik hier al menig snoekbaars op die manier weten te vangen. Na tien minuten “ jerken” zie ik een grote vis naast de toppie zwemmen tot aan de boot. Hij tikt het kunstaas even aan en draait dan om.

Ik heb niet echt kunnen zien wat het was, maar ik gok op een snoek. Het was wel een fraai exemplaar…….tja… Ik probeer deze vis nogmaals te verleiden, maar het lukt niet meer. Verleiden is nooit zo mijn ding geweest. Een half uur later krijg ik een geweldige klap op de hengel. Deze hangt zonder twijfel. De harde stroming draagt een prima steen bij aan het drilgenot. Als de vis naast de boot komt, laat ie zien dat hij hier niet van gediend is. De prachtige stekelvin wordt fier omhoog gezet en de kieuwen worden wijd open gesperd.

Ontmaagding van een prachtig kunstwerk.

De toppie hangt maar met een enkel haakpuntje vast. Voorzichtigheid geboden dus. De eerste krassen staan al op het kunstaas. Dat is mooi!! Tim probeert vandaag voor het eerst in zijn leven te vissen met een reel. Ik sta er van te kijken hoe handig hij er mee omgaat. Ik kan me namelijk nog levendig herinneren hoe ik het er zelf van af bracht toen ik mijn eerste reel mee naar het water nam. De pruiken waren talrijk, heel talrijk. Nu is het mijn favoriete manier om op roofvis te vissen. Prachtige techniek.

Prachtige vissen!

De vis en de volger hebben veel vertouwen bij ons beiden gebracht. Stukje bij beetje laten we de sloep zakken en bevissen we de strook water. Het stroomt eigenlijk net te hard om de toppie mooi door het water te laten glijden, maar ik blijf stug volhouden. Als mijn aas voor de zoveelste keer het water raakt wordt ie direct gegrepen door een dikke snoekbaars. De vis staat mooi dwars in de stroming. Gevoelsmatig geeft hij alles wat hij in huis heeft. Ik beleef heerlijke momenten in de boot. Mijn maat staat, gewapend met het foto toestel, mee te freaken.

Langzaam maar zeker komt de prachtvis dichter bij de boot om vervolgens vlak bij los te schieten. Dat is spijtig. Balen is het echter niet, want de dril was heerlijk. Rond twee uur besluiten we de boot te laten voor wat ie is en nog een uur werpend te gaan vissen aan de Maas bij Borgharen. We willen toch nog even proberen om een roofblei te vangen. Wat we echter ook doen, er is vandaag schijnbaar geen enkele roofblei in de Maas aanwezig die interesse heeft in al het lekkers dat wij hen voorschotelen. Dat maakt niet uit, er komt gelukkig weer een volgende keer.

Sport op zondag

Tot volgende week

Leon Haenen