Succesvolle wedstrijdvissers van weleer aan het woord (deel 1)

Door Ron Smits

 

Wedstrijdvissen is volgens mij een discipline apart. Je moet behoorlijk stressbestendig zijn, veel tijd en vooral veel energie hebben, vaak supersnel kunnen schakelen, nieuwsgierig zijn, het water kunnen 'lezen', invloed van het weer op de vis kennen, vindingrijk zijn en vertrouwen in het materiaal maar vooral in jezelf hebben.  

 

Voor, tijdens en na de wedstrijd je oren en ogen heel goed open houden, want niet alles is zoals het lijkt bij de collega wedstrijdvissers. Een goede inschatting en afweging kunnen maken van welke vissen, hoe groot en/of hoe zwaar, ze gevangen kunnen worden, dit is uitermate belangrijk in verband met de criteria van de wedstrijd: gewicht en/of lengte, een verkeerde keus kan je de wedstrijd kosten.

 

In januari 2014 was ik te gast bij Cor Willemse uit Etten – Leur, een getalenteerd en gedreven wedstrijdvisser in hart en nieren. Welke wedstrijdvisser van eind vorige eeuw en begin deze eeuw kent hem niet, maar hij is altijd gewoon Cor Willemse gebleven. We gingen naar zijn werkkamer, waar hij zijn vismateriaal, foto’s en trofeeën had staan. Direct vielen de enorme wereldbeker en de vier medailles van het wereldkampioenschap kustvissen voor dames en heren van 1990 op. 

 

Niet alle medailles en andere prijzen, waren zichtbaar. Een flinke hoeveelheid EFSA medailles uit Nederland en België had hij uit het zicht in een lade bewaard en vele mooie andere prijzen stonden in een gesloten kast. Volgens zijn dochter Ineke, die ons verblijdde met een bord vol lekkers voor onze inmiddels hongerige magen, waren er al vele prijzen opgeruimd, omdat de ruimte hiervoor simpelweg ontbrak. 

 

Al zijn nog aanwezige trofeeën in één foto weer geven was gewoonweg onmogelijk, zelfs niet met een groothoek lens. Ik heb mij dan ook maar beperkt tot de trofeeën van het WK en een willekeurige greep uit de forse verzameling van blinkend eremetaal.

 

Vier WK medailles en een heuse WK beker vielen direct op.

 

Tijdens de rondgang langs de vele bekers, medailles en Delfts blauwe borden wist Cor heel veel te vertellen over de desbetreffende wedstrijd, de herinneringen, maar ook de passie voor deze wedstrijden kwamen weer boven alsof hij gisteren nog de wedstrijden had gevist.  

 

Cor ging vierendertig jaar geleden voor het eerst vissen, samen met zijn broer Jan (broer Jan is inmiddels 90 jaar) en weet nog dat hij zijn eerste vis, een mooie gul, ving vanaf de pier van hoek van Holland. In datzelfde jaar begon Cor ook met het wedstrijdvissen op zout water, omdat zijn visvrienden van HSV De Zager uit St. Willebrord hem overhaalden om mee te doen aan de selectie wedstrijden van de Delta Federatie.  

 

Cor hield wel van een beetje spanning en uitdaging, bovendien was hij iemand, die zakelijk en privé beslist geen half werk leverde. Nee, het moest perfect voorbereid worden. Het aas moest van de allerbeste kwaliteit zijn en daarom ging hij het altijd zelf steken: witjes, zandzagertjes, zeepieren en zagers moesten in perfecte conditie mee naar de waterkant voor zijn wedstrijden. 

 

Niet alleen overdag ging hij bij laagwater naar de kust om te steken, ook als het laag water diep in de nacht viel en zeker als er een gunstige aflandige wind stond, die het water nog wat verder deed afgaan dan normaal, was hij paraat. Met een lampje op zijn voorhoofd ging hij steken tot het water zover teruggekomen was, dat steken niet meer mogelijk was. 

 

Om zijn wedstrijden te vissen had hij immers veel aas nodig en je kon niet altijd steken, omdat het water vaak niet ver genoeg afging. Onderlijnen in allerlei soorten en maten maakte hij altijd zelf. Hij zei altijd: "Je kunt er beter mee verlegen zitten, dan om verlegen”. Hij liet absoluut niets aan het toeval over. 

 

Zijn voorbereiding voor een belangrijke wedstrijd, kostte hem dan ook ongeveer drie dagen. Koelkasten met eigen gemaakte bakken en daarin allerlei verschillende aassoorten in vers zeewater, voorzien van een zuurstofpompje en steentje was een normaal verschijnsel bij Cor en Nel Willemse.  

 

Ook een paar jerrycans met zeewater had hij staan. Het was dan ook niet vreemd dat het korps van HSV De Zager, waar Cor toen deel van uitmaakte, in 1980 kampioen van ZW Nederland werd. In 1981 werd hij lid van de Edelkarper uit Bergen op Zoom, trad toe aan het wedstrijdteam van de Edelkarper  en het team had zich geplaatst voor de WK in Frankrijk.  

 

Het WK team van de Edelkarper, met geheel links Cor Willemse.

 

Voor Cor was dit een geweldige ervaring, niet alleen op het gebied van het vissen zelf, maar ook alles om de wedstrijd heen. De goed verzorgde lunch kwamen ze aan het strand rondbrengen. De toeschouwers die, deze vreemd uitgedoste mannen, gehesen in een hoog waadpak, van dichtbij kwamen bekijken maakten dit tafereel geheel compleet, daar zij slechts waren gekleed in Adam en Eva kostuum. Waarschijnlijk had het strand, waar de wedstrijd zich afspeelde, ook nog een andere bestemming. 

 

Er waren drie wedstrijden van zes uur en niet alleen overdag, maar ook ’s avonds werd er gevist. Het Nederlandse team (wedstrijd team van de Edelkarper) behaalde daar een prachtige tweede plaats. Later kwamen er meer wedstrijdteams binnen de Edelkarper. De teams van de Edelkarper wisselden onder elkaar hun ervaringen uit. Geheimen waren er niet voor elkaar. De samenwerking onder elkaar was uniek. 

 

Volgens Cor was dit de fundering van het succes van de wedstrijdteams van de Edelkarper. Na de vele wedstrijden, die de diverse Edelkarper teams visten, prijkten deze teams veelal bovenin de scorelijsten. Helaas is de uitwisseling en de samenwerking in de loop der jaren wat verwaterd. Volgens Cor kwam dit ondermeer door de sponsoring en de daarmee samenhangende andere belangen van de diverse teams, door bijvoorbeeld Shimano, Silstar, Spro, DAM en Arca.

 

Het eerste Wedstrijdteam van de Edelkarper werd Nederlands kampioen in de begin jaren tachtig.

 

In de beginjaren tachtig werd het wedstrijdteam van de Edelkarper, waar ook Cor deel van uitmaakte, Nederlands kampioen. Ook Nel ging in die tijd bijna altijd met Cor mee vissen (hoe gelukkig kun je zijn als ook je partner gaat vissen). In die tijd werd besloten om niet alleen een WK voor de heren te organiseren, maar ook voor de dames een WK te organiseren. 

 

Binnen de HSV De Edelkarper waren in die tijd al twaalf dames flink actief in de wedstrijd sport. De mannen van de Edelkarper hebben zo af en toe een behoorlijk pak slaag gehad van die dames, tijdens een onderlinge wedstrijd. Aan het Nollenstrand (Dishoek)heeft Cor deze dames verder begeleidt om succesvol deel te kunnen nemen aan de selectie wedstrijden. 

 

Cor werd tweede bij het NK bootvissen 2005 na een overtuigende reeks selectie wedstrijden.

 

Hij begon met het precies werpen van de onderlijn, maar ook diverse andere 'geheimen' heeft hij deze twaalf dames bijgebracht. Regelmatig viste Cor ook mee met de selectiewedstrijden boot. In 2005 werd Cor verdienstelijk tweede bij het Nederlands kampioenschap bootvissen.

 

Mooie herinnering persoonlijk gekregen van organiserend land Luxemburg.

 

Absoluut hoogtepunt voor Cor, maar zeker ook voor Nel Willemse was het jaar 1990. Cor was coach van het Nederlands mannenteam voor het wereldkampioenschap en in Oost-Kapelle werd het team zeer verdienstelijk derde. Individueel werd Wil Franken wereldkampioen.

 

Prima prestatie als coach, maar de bekroning van heel veel energie en tijd in de wedstrijdsport was wel dat Nel wereldkampioen werd met Nederlands vrouwenteam, maar ook individueel was zij de beste van de wereld.

 

Nel Willemse, wereldkampioen 1990, met een joekel van een beker.

 

Een prestatie die niet gemakkelijk geëvenaard zal worden: het Nederlands damesteam eindigde tijdens het WK aan het eind van alle wedstrijddagen (drie) overtuigend als eerste. De dames hadden vele uren geoefend voor dit WK op de stranden rondom Oost-Kapelle.

 

Voorts deden Nel en Cor mee met de meerlanden wedstrijden. Elf keer hebben zij zelfs met veel plezier de organisatie verzorgd, toen de NVVS met het organiseren hiervan stopte (in 2010 nam de NVVS het weer over van Cor en Nel). Vanaf 1996 tot en met 2008 werd het Nederlands team met Cor tijdens deze meerlanden wedstrijden zeven keer eerste, drie keer tweede en twee keer vierde (het resultaat van 1999 is mij ontschoten).

 

De meerlanden bekers.

 

Een prestatie van absoluut wereldklasse. De wedstrijden werden ieder jaar in het gastland gehouden. Zo werden deze wedstrijden onder andere door Nederland, België, Luxemburg, Duitsland en Engeland georganiseerd. Vele wedstrijden heeft hij gevist: jaarlijks vele selectiewedstrijden boot en kust, EFSA, clubwedstrijden (boot, kust en zoet), meerlanden wedstrijden, teveel om op te noemen.

 

Cor werd eerste in 1998 bij het door EFSA georganiseerde Scheveningen festival.

 

Niet alleen bootvissen en kustvissen deden Nel en Cor, vele zoet water wedstrijden hebben zij gevist en ook daar kwam veel eremetaal uit voort.

 

Een greep uit het edelmetaal zoet water.        

 

Cor vertelde mij waarom hij en Nel zo succesvol waren in het wedstrijdvissen. Hij vatte deze als volgt samen: “Heel goed kijken en luisteren naar de andere wedstrijdvissers, heel veel vissen en veel experimenteren. Jezelf altijd afvragen wat doe ik verkeerd als een ander wel vis vangt en jij niet, een perfecte voorbereiding (juiste aassoorten, goede onderlijnen, juiste haken, materiaal in orde) en last but not least je hersens gebruiken”. 

 

Als voorbeeld gaf hij aan dat andere landen meestal beter voorbereid en slimmer waren dan wij. Zo zijn Engeland en Schotland veel meer ervaren in het brandingvissen: zij visten ondermeer met een onderlijn voorzien van slechts twee haken. De derde haak was bevestigd aan een lange wapperlijn, die ze door middel van een wartel over de hoofdlijn lieten schuiven, na de inworp. 

 

Bijzondere herinnering persoonlijk gekregen van gastland Italië, met kus van een man wist Cor nog en hij veegt over zijn wang.

 

Hierdoor kwam de derde haak niet verder dan de branding en heel vaak leverde dit extra vis op. Die vis kwamen wij tijdens het WK voor mannen in 1990 net te kort. Italië kwam tijdens het WK met een delegatie van twintig man. In de dagen voor het WK plaatsvond gingen zij ter plaatse proefvissen in wedstrijdverband en de overall vijf besten visten dan het WK.

 

Cor doet het nu veel rustiger aan. Zo is hij zaterdag middag met zijn vaste hengel vaak te vinden in de haven van Etten-Leur, waar hij de lokale wedstrijd vist van HSV Geduld Brengt Vis. Regelmatig vist hij nu nog aan boord op tong en gul. Enkele clubkampioenschappen van de Edelkarper vist hij nog steeds mee. En hij is nog altijd heel goed op de hoogte waar je een visje kunt vangen. 

 

In de zomer van dit jaar gaat hij naar de Grevelingen om daar een zout visje te vangen, gewoon voor zijn plezier. Een vers gevangen zeevisje weet Cor ook wel te waarderen. Het is altijd heel gezellig vissen met Cor, altijd tijd voor een grapje, maar hij probeert als wedstrijdvisser toch net iets meer te vangen dan jij. Verder is Cor heel sportief, want hij kan het heel goed hebben dat jij er meer vangt dan hij. 

 

Zelfs tijdens de wedstrijd geeft hij je nog de nodige tips. Vaak weet hij ook waarom hij er meer of minder heeft gevangen. Als Cor uitkwam voor Nederland had ook de overtuiging om zo goed mogelijk voor zijn land te presteren: er werd immers geld van vele betalende sportvissers uit Nederland geïnvesteerd in hem. 

 

Cor en Nel kregen twee kinderen Ineke en Hans. Deze laatste is ook geen onbekende in de wedstrijdsport. Hans is getrouwd met Miranda, dochter van de bekende en succesvolle wedstrijd visser Wil Rijsdijk (zie tweede en derde foto en al weer twee boffers, waarvan de partner ook vist). Binnenkort volgt een bezoek aan Miranda, die maar liefst veertien keer voor Nederland uitkwam tijdens de WK, waarover later meer.

 

Ineke zelf is geen actieve visser, maar komt wel vaak op zaterdag naar de prestaties van pa Cor kijken in Etten-Leur. Zij speelt golf en Cor fungeert graag als haar caddie, die tijdens het vissen, veel ervaring heeft opgedaan met de invloed van wind en deze ervaring komt tijdens het golven heel goed van pas, aldus Ineke.