Snorrepoes 2   Intro Johan

Snorrepoes 2

Intro Johan

Door Sander Ossevoort 

Samen met vaste vismaat Johan, besluiten we de gemiste bellyboatsessie van vorige week in te halen. Spullen worden gepakt, kunstaas gaat mee. Middelgrote shads zijn onze favoriet. Loodkoppen tot dertig  gram en het liefst een enkele haak en verder niets.

Johan sprak me ooit aan via facebook, ik zocht een shad die hij wel had liggen. Na wat gesprekken over en weer, werd er ook een ‘visdate’ ingepland. Al jaren geniet hij net zo veel als ik van onze tripjes.

In een gebied waar relatief veel meerval schijnt te zwemmen, stoppen we de auto. We raadplegen de digitale kaart, voor een mooi uitziend plekje. Het ziet er allemaal wel goed uit, zegt Johan.

Ik doe mijn ogen dicht, en wijs een stek aan op de kaart. Hier is het, we lachen beide, want ach dit gebied dient toch nog verkend te worden.

We verwachten dan ook geen wonderen. De bellyboaten worden nog even voorzien van lucht, om vervolgens richting stek te gaan. Na slechts driehonderd meter loopt het kleine landweggetje dood.

Een oud vervallen hek, met daar aan een bordje bevestigd. De tekst is zo goed als onleesbaar geworden door het woekerende mos. Ik kan nog net het woord ‘vogels’ eruit halen. Vaag, ik zie in de verte alleen schapen lopen….

We openen het hek en sluiten het netjes achter ons. Het is bij de oever direct twee meter diep en de kant zelf geeft weinig houvast. We laten ons als dikke ganzen het water in glijden.

Het gaat allemaal voorspoedig en we zijn onderweg. Trappelend richting een klein eilandje, waarvan er velen zijn in dit drassig gebied. Als uit het boekje, overhangende bomen.

Daar zal toch wel een stel snorharen onder verscholen moeten liggen? Om het mooi uit te gooien, besluiten we beide een kant te pakken, om zo elkaar weer te treffen.

Mijn dieptemeter geeft ook hier twee meter aan. Erg veel ruimte om te werpen is er niet, maar ‘moeilijk’ vissen is hetgeen waar ik voor leef. Een klein half uur later geheel visloos tref ik Johan. Hij meende wel een tik te hebben gehad op zijn shad.

Nog voor we besluiten eiland nummer twee aan te doen, worden we getrakteerd op een koppel kleine bonte spechten, die hun kroost te eten geeft.

Muisstil blijven we nog heel even driften, voor de dode wilg, welke als nestkamer een tweede leven geniet. De normaal toch schuwe vogels geven ons even de tijd om te genieten, voordat we het het naastgelegen eilandje aandoen.  

Ik verwissel mijn shad voor een rubbere swimbait van vijfentwintig centimeter. Deze bait loopt erg ondiep en je kan hem rustig binnen vissen.

We gebruiken niet al te lange hengels tot, twee meter veertig. Op zich wel handig tussen die takken.

Ik hoop altijd dat ik de aanbeet zelf waarneem. Echt op zicht, maar de meerval weet elke keer het stukje kunstaas van onder hard naar binnen te zuigen. En voordat je het weet sta je alweer met een kromme hengel.

Ik wil worpje nummer zeven inzetten, als ik een vrij luide “Ja!” hoor. Direct ga ik op het geluid af. Snel word voor mij duidelijk dat johan  vast zit tussen de takken. Nog voor ik bij hem ben, schiet ik nog wat plaatjes.

Maar dan ineens valt de toch intense spanning van de lijn weg. Een keihard “Nee!”. De vis is er vandoor, gebruikmakend van de vele takken welke onderwater verstopt liggen.

Balen is het zeker, maar niet helemaal, want de shad kreeg hij gewoon terug. We pakken nog een hele eilandengordel mee, maar afgezien van een ondermaats snoekje verder geen actie.  

We varen terug midden op het wijd, de diepte is hier gek genoeg ook weer twee meter. Geen mooie structuren ontdekt op dit toch mooie stuk water.

Als je je toch aan het voortbewegen bent, kan je net zo goed een shadje achter je aanslepen. Ik krijg het nakijken weer als johan, a.k.a. de ‘shadexpert’ een snoeiharde dreun te verduren krijgt.

Meters lijn worden meester gemaakt door de vis. Johan, een kundige op gebied van het bellyboten, weet de vis perfect onder hem te krijgen.

Leuk om zelf een vis van dit caliber te mogen drillen, maar man wat een fun, om het te mogen aanschouwen. Vijftien lange minuten verstrijken, als de vis zich dan gewonnen geeft.

Dit zou wel eens een persoonlijk record kunnen wezen, wat een prachtig getekende vis ook! Ik neem zijn hengel over, als we de kant induiken voor wat foto’s.

De gewoonte leert ons, dat we de vis samen in het ondiepe opmeten. Uit het water hoeft ze niet, het is dan ook niet erg praktisch. Voor ons niet, en voor de vis niet.

Net over de twee meter gaat ze, geen pr maar wat een mooie vis zeg! De vis heeft ondanks het in het water blijven moeite met weg komen. Tien lange minuten en ze  begint weer op kracht te komen.

Gelukkig maar, de vis staat op de eerste plek, punt! Vangen is geweldig, maar bij het terugzetten krijg ik altijd een erg voldaan gevoel en zeker mijn maat!

Als we de boten weer in willen klimmen, blijkt de mijne lek geraakt te zijn. Een niet veilig opgeborgen kunstaasje is de boosdoener. Stom, maar verder varen met zijn tweetjes is uitgesloten.

We zijn niet ver van de auto verwijderd en besluiten in ieder geval de bootjes op te bergen. Een korte kantsessie tot in het schemer, daar moeten we het van hebben.

Helaas scoort de vis hier een puntje, want veel schubben zien we niet. Dit water gaat zeer snel nog eens bezocht worden, dat moge duidelijk zijn!  
Tot de volgende,
Sander ossevoort