Snoeken in Zuid-Noorwegen (3)

Snoeken in Zuid-Noorwegen (3)

door Martin Brouwer en Henk Simonsz

We maakten een paar dozen met kunstaas klaar voor de volgende dag en stopten er van alles wat in. Eerst maar eens kijken wat er op ons af zou komen.

Je weet echt niet wat je te wachten staat en zal er eerst gevist moeten worden om een goed beeld te krijgen. We waren blij dat we begonnen met trollen zodat we goed rond konden kijken waar we de volgende dagen werpend konden vissen. Want we hadden vooral zin in het betere gooi-en smijtwerk. Aan Ketil hadden we al gemerkt dat hij behalve trollen eigenlijk nooit anders viste. Jerkbaits, shads of spinnerbaits had hij nog nooit van gehoord. Was wel gunstig want dat betekende dat de snoek ze ook niet kende.

                       

Na een goede nachtrust gingen we in de ochtend naar de steiger bij de woning van Ketil, waar hij al bezig was de boot klaar te maken. Een goede polyester boot en een 30 pk buitenboordmotor moest ons naar de stekken brengen. Er was gelukkig een Lowrance dieptemeter aan boord, zodat we ons onder water ook een goed beeld konden vormen.

                       

Ketil vertelde ons in het kort waar we heen zouden gaan en dat waren de stekken langs de steile rotswanden aan de zuidkant van het meer. Hij sprak zowel Engels als Duits waardoor we goed konden communiceren. Op weg naar de visplek passeerden we ongelofelijk mooie stukken natuur. Kleine stranden met poelen en omgevallen bomen. De uitstraling van het gebied gaf ons een enorm gevoel van vrijheid. Dit was nog echte natuur, mooi, wild en zuiver.
Aan de voet van een enorme rotswand bracht Ketil de boot tot stilstand en legde ons uit welk stuk hij wilde afvissen. De rotswand met een hoek van ongeveer 75 graden zette zich onder water door en vormde daar een grillig stenen talud waar vooral grote snoek zich graag ophield. Hier had hij ook zijn recordvis van 1.30 meter gevangen. Gezien de hoge temperatuur van het water stonden de vissen al aardig diep en hij begon met een lepel en vaan te vissen waardoor hij op een meter of 7 diep kon slepen. De prooivis bestaat daar uit voornamelijk baars en sik. Sik is een zalmachtige en heeft qua model en kleur het meeste weg van een haring. Een blauwachtige glans op de rug en zilverkleurige flanken. Het favoriete voedsel van de snoek daar.

                       

De meest geliefde prooivis…

Wij begonnen met een super shadrap te slepen. Een betrouwbare plug op water waar nauwelijks gevist wordt. Al trollend volgden we de kronkelende rotsformaties en keken onze ogen uit. Hoog boven ons waren slechtvalken aan het jagen en Ketil wees ons op een vrouwtjes eland die op een van de kleine strandjes stond te drinken en verschrikt als een verongelijkte juffrouw met enkele sprongen tussen de bomen verdween. Langzaam varend kwamen we langs de mooiste baaien, die er zeer uitnodigend bij lagen. We hadden al snel afgesproken dat we daar de volgende dag zouden gaan vissen. Nu was het leuk het slepen te combineren met het verkennen van de omgeving, zodat je ook enigszins een beeld hebt waar je aan de gang bent.

                       

Prachtige kop van Noorse snoek…

Na een kwartier vissen had Ketil al vier aanbeten gehad en alle vier gemist. Wij hadden geen beet gezien op onze baars-en fire tigerkleuren. Nog een half uur later. Ketil weer een paar aanbeten en uiteindelijk konden we de eerste Noorse snoek aanschouwen. Prachtig groen gekleurd met gouden stippen op lijf en kop. Een echt gave vis om te zien. Wij hadden ondertussen al een paar keer van plug gewisseld maar nog steeds geen beet gehad. We maakten gelijk van de gelegenheid gebruik om zijn kunstaas eens wat beter te bekijken. In zijn koffertje zaten een paar plugjes in allerlei kleuren die er allemaal nog spiksplinternieuw uitzagen, behalve eentje en dat was een makreel-chroomkleurige magnum van 14 cm. Die zag er zwaar gehavend uit. Ketil vertelde dat dat zijn favoriete kleur was evenals de lepel die hij eraan had zitten. Ook die was chroom-blauw. Het was onbegrijpelijk dat hij met de lepel nog een vis kon vangen want de dreg die er aan zat was zo verschrikkelijk stomp, maar het lukte ondanks de vele missers wel.

                       

Wij hadden gemiddeld om de 5 minuten van plug gewisseld en bleven zoeken naar een die de snoeken zouden lusten, maar helaas we hadden geen pluggen bij ons in de kleur blauw-chroom. In het huisje had ik nog een supertrap liggen in die kleur maar helaas niet bij me. Na nog enige tijd met een dode baars gesleept te hebben, waar de snoek ook geen brood in zag, moest de grote Castaic er maar aan geloven. Provisorisch er een sleeplood van 100 gram er voor gemonteerd en dat bracht uiteindelijk de eerste vis naar boven. In de loop van de middag nog een paar aanbeten en vissen maar niet spectaculair. Ketil kreeg genoeg aanbeten maar wist er slechts enkele te verzilveren. Heb je dozen vol kunstaas bij je, blijkt er altijd weer iets uit te springen waarmee je eigenlijk niet zonder kan om goed vis te vangen.

                       

Een grote Castaic met sleeplood bracht de eerste vis boven…

We wisten wat ons ‘s avonds te doen stond. Zoeken naar blauw-zilveren pluggen en ze anders maar schilderen in die kleur. Omdat we de volgende dag de baaien zouden uitvissen hadden we onze Darters (gelukkig in zilverfolie kleur) als eerste een blauw rugje gegeven. Verder vonden we op zoek naar blauw-chroom gekleurd kunstaas nog een tandemspinner van Jan Eggers, een zinkende Supertrap en een zeer dieplopende Impulsplug. Blauwe verf hadden we genoeg. Als vervangende kleur gebruikten we zilvermetalic lak van de auto van Martin. Shads hadden we in groen- en blauwwit, dus dat zou wel lukken.

                       

Schilderen van ons kunstaas tussen boter en kaas op de ontbijttafel…

                       

Een bevernest… De volgende ochtend linea recta naar de eerste beste baai die we tegenkwamen en dat was smullen. Het water lag er bijna spiegelglad bij en de situatie op die plaatsen was zo alles overheersend mooi….Je hoorde de stilte, alleen verbroken door de felle kreten van een roofvogel die ons daar kennelijk liever niet zag. Voordat we met vissen begonnen keken we eerst op ons gemak om ons heen. Schitterende lichtgroene rietkragen, kristalhelder water met planten op de bodem, een nest van een bever, jagende vis in de oppervlakte…..het kon niet op. Wat een zaligheid om daar te kunnen vissen.
We konden nu eindelijk vissen zoals we wilden en eindelijk met kunstaas in de goede kleuren voor dat moment. We peddelden zachtjes naar het einde van de komvormige baai en stopten op een afstand van ongeveer 30 meter van de oever. Onze hengels stonden startklaar met allebei een aluminumkleurige Darter aan de onderlijn. We gooiden tegelijk in tegen de rand van een bed met waterplanten. Na enkele tikken leek het water te exploderen en werden beide jerkbaits van 2 kanten aangevallen. Twee schitterende aanbeten…twee missers…. Geen probleem, volgende worp en die was wel raak. Een Noorse snoek gaf een staaltje luchtacrobatiek weg, sprong enkele malen uit het water en maakte een paar fraaie runs. Het was nu echt feest op het water en de snoek raakte door het dolle heen van ons kunstaas. Ze waren niet groot, allemaal tussen de 60 en 80 cm, maar gaven ons de grootste lol. Alleen al die doldrieste aanbeten waren de moeite waard. Op slag werd het rustig op die stek en we gingen naar de volgende baai. Ook daar weer hetzelfde spektakel. Ketil keek rustig toe en genoot eveneens van deze manier van vissen met kunstaas dat hij niet kende en op plekken waar hij nooit viste. Later probeerden we ook nog ons andere kunstaas zoals de spinners en shads. Ook die werden vol verve gepakt.

                       

Wat een zaligheid om daar te vissen…

Ook weer veel missers en alles bij elkaar ruim 30 snoeken geland. Gezien de gemiddelde score van 1 gelande vis op 3 aanbeten hadden we zeker 90 aanbeten gehad. Met een voldaan gevoel gingen we terug naar de wal en maakten met Ketil de afspraak de volgende dag op diep water te gaan trollen om te proberen een grote vis te vangen. We zouden liever terug gaan naar de baaien maar wilden van alles wat proberen om een goed totaalbeeld te krijgen. We wisten nu al dat we volgend jaar terug gingen en alle informatie die we nu konden verzamelen was meegenomen.
(wordt vervolgd)