Snoeken in Zuid-Noorwegen (2)

Snoeken in Zuid-Noorwegen (2)

door Martin Brouwer en Henk Simonsz

Zondagochtend om half negen trokken we verder richting kop van Denemarken na een uitgebreid ontbijt in ons motel. Een goed begin van de dag.

Binnen de kortste keren stond de zon al weer hoog aan de hemel en dat zou de komende week niet meer veranderen. Er was bijna geen verkeer op de weg en het laatste stuk was snel afgelegd. Na een uurtje rijden verschenen de eerste borden die aangaven dat we de haven van Hirthals naderden. We hielden de borden Kristiansand aan en kwamen vanzelf uit bij het indrukwekkende kantoor van Colorline waar onze tickets voor de overtocht zouden klaarliggen.

                       

Het kantoor van Colorline kan je niet missen…

Ook dat was snel geregeld en we stelden onze auto op in de rij die aan boord van de snelferry zou gaan. Er zijn twee verschillende mogelijkheden om over te steken. Met de snelle verbinding wat ruim 2 uur aan reistijd kost terwijl ook voor een “normale” verbinding gekozen kan worden, waarbij op ruim 4 uur reistijd gerekend moet worden. De kilometerteller van de auto stond inmiddels op 890 km.

                       

De boot die ons naar de overkant ging brengen…

Eenmaal aan boord zochten we het achterdek op waar we een prachtig plekje in de zon konden bemachtigen. Het leek wel een cruiseschip zo lekker zaten we daar. De tijd vloog voorbij en ondanks de stevige golven was het schip zeer stabiel. Daar zaten kennelijk heel goede stabilisatoren onder. Aan het afnemende motorgeluid was te horen dat we dicht bij ons doel waren en via een kleine fjord naderden we de kade van Kristiansand.

                       

We naderden de kade van Kristiansand…

Benedendeks zochten we onze auto weer op en konden het schip verlaten. Na enkele honderden meters passeerden we de douane en draaiden we de weg op naar Kristiansand. We waren in Noorwegen! Via een provinciale weg met behoorlijke hoogte verschillen en veel radarkasten (!) reden we langs de zuidoostkust richting Grimstad. Het uitzicht was adembenemend en we reden in een compleet andere wereld. Schitterende rotspartijen en onafzienbare naaldbossen. De meertjes die er tussen lagen deden ons het water in de mond lopen. Het hield maar niet op. Na bijna iedere bocht dook er weer een nieuw meertje op met een vegetatie als in een sprookje. We moesten ons beheersen om niet even snel een hengeltje in het glasheldere water uit te gooien…

Na een boeiende autorit naderden we het plaatsje Grimstad en zochten we een plek om telefonisch contact te leggen met onze Noorse gastheer. De parkeerplaats van een Mc-Donalds leek een goede plek en vandaar belden we het opgegeven telefoonnummer. Aan de telefoon meldde zich Ketil Bjorkas die op de hoogte was van onze komst. Hij was zelf net terug van een jachttrip uit IJsland en zou ons op komen halen bij het restaurant. Wij konden hem herkennen aan zijn zwarte BMW personenauto. Na ongeveer een kwartiertje reed hij het parkeerterrein op en begroette ons hartelijk. Het leek een aardige kerel en hij vroeg ons hem te volgen naar zijn woning in de heuvels.

                       

Het uitzicht vanuit zijn woning over het meer…

Via een aantal smallere wegen reden we het laatste stuk van de ongeveer 5 km. lange autorit het bergpad op omhoog, naar de plaats waar hij samen met zijn IJslandse vrouw en 2 kinderen woonde. Het huis stond bovenop een berg in het bos en van daar uit keek je uit over een groot schitterend meer met eilandjes, rotspartijen en veel bossen.
Beneden was een kleine steiger waar een visbootje aan lag gemeerd en een schuurtje waar we wat spullen kwijt konden. Naast de steiger stond een jachthut waar hij met vrienden en familie regelmatig een feestje hield. Na kennisgemaakt en wat gedronken te hebben wilden we zo snel mogelijk naar het water om in ieder geval vast een indruk te krijgen.

                       

Beneden was een kleine steiger…

Ketil pakte de boot en ging op ons verzoek een stukje varen zodat we een beter beeld konden krijgen van hoe het water er uit zag. Het was in ieder geval glashelder en op de ondiepere stukken veel waterplanten. Hij liet ons enkele plekken zien waar hij zelf graag viste. Dat waren voornamelijk stekken langs steile rotswanden waar hij trollend al veel snoeken had gevangen. Kort voor onze komst nog één van 1.30 meter…. Daarmee stond hij 2e in de Noorse competitie voor de grootste snoek. Het grootste gedeelte van dit 8 km lange meer had hij nog nooit bevist en gezien het feit dat hij de enige was die er op snoek viste was er nog veel te ontdekken…

                       

Een klein rondje op het water gaf een eerste indruk…

Hij vertelde dat het meer van 8 km lengte een smalle doorvaart had naar een volgend meer van 10 km. lengte en daarvandaan kon je een rivier opvaren waar je nog eens 25 km. lang kon vissen als je dat zou willen. Het zoete water dient als drinkwatervoorraad voor enkele steden in de omgeving en de visrechten behoren bij enkele mensen die aan het meer wonen. Hij was zelf de enige die er gebruik van maakt omdat de Noren eigenlijk nauwelijks op snoek vissen.

Wij hadden in ieder geval genoeg indrukken opgedaan om een eerste keuze uit ons materiaal te kunnen maken. De volgende ochtend zouden we samen met Ketil gaan trollen op diens vaste stekken, zodat we gelijk de omgeving konden verkennen, en eventueel andere interessante plekken konden ontdekken. We reden met de auto naar ons verblijf voor de komende dagen en gebruikten de rest van de dag om ons te installeren en de visspullen uit te pakken en klaar te zetten. (wordt vervolgd)