Slowmotion in balans (5)

Slowmotion in balans (5)  

Door Berthil Bos  

Tijdens een visdag waarbij ik al experimenterend mijn visje probeerde te vangen, kwam ik weer een leuke situatie tegen.

Ik viste een lange brede rietkraag af, waar ik wel snoek uit verwachte. Zo nu en dan kwam er vanuit het riet een volger, die bij de boot toedeledokie zei. Ik wist dus zeker dat er snoek tussen de rietjes verscholen zat. 

Ik pakte een kikker met het balansloodje en ankerde mijn boot tegen de rietkraag aan. Nu kon ik in plaats van haaks op het riet, parallel langs het riet vissen. Door de lengte van de kraag had ik ook de mogelijkheid om zowel de linker als rechterkant zorgvuldig af te vissen. 

Op bepaalde tijden zitten ze graag tussen het riet.

Mijn eerste worp plaatste ik niet te ver. Ongeveer zes meter en een twee meter van het riet. Daarna een meter dichter bij het riet, om vervolgens tegen het riet aan te vissen. 

Dit leverde niets op, behalve dat ik precies kon zien hoe de kikker zich gedroeg in het water. Dit was werkelijk fantastisch. Als je ergens zelfvertrouwen van krijgt, was dit het wel. 

De worpen werden langer bij de volgende reeks. Nu ongeveer zo’n 12 meter bij mij vandaan. Bij de worp tegen het riet aan viste ik het rubber ietsje sneller, maar wel met grotere rustpauzes. Snelle zeer kleine tikjes gevolgd door vier á vijf tellen rust. Tik, tik, tik, tik, tik en rust …………boem. Ja, ze lagen tussen de stengels.

Ze zaten tussen de rietjes.

Bij het horizontaal dalen had een groene rover hem klemvast gepakt. Het is toch altijd, ook na zoveel jaren vissen, een heerlijk gevoel als een plan lukt. En de manier waarop was nog een extra bonus. 

Nadat de snoek was onthaakt, ging het rubber weer langs het riet, maar nu zo’n 20 meter verderop. Ik ging ervan uit dat dit stukje nog niet verstoord was. Dat is ook het mooie van het opschuiven, van kort bij de boot naar verder weg. 

Als ik direct op ongeveer 20 meter zou gaan vissen verstoor ik het gebied bij een aanbeet op deze afstand. Nadat de Toad met een plons in het water was gekomen, was er weer een groenjas attent geworden. Ik zag het aan het riet dat in beweging kwam. 

Na wat tikjes en pauzes vond deze rover het wel goed en alweer stond in met een kromme hengel. Ik heb een geweldige dag beleefd en op deze manier diverse rietkragen afgevist. 

Natuurlijk waren er ook rietjes die niets te bieden hadden, maar de spanning alleen al was voor mij voldoende. Dat je dit ook op andere plekken zoals randen van plantenbeden en oevers met steenafslag kan doen lijkt mij duidelijk.

Ook bij dit soort oevers met grote steenblokken kan slowmotion het sleutelwoord zijn. 

Het slowmotion vissen is een tegenhanger van het speed vissen, waarbij je de vis geen tijd geeft om alles rustig te bekijken. De vis zal uit een reflex toehappen, wat op sommige dagen het ei van Columbus kan zijn. Bij het extreem langzaam vissen en het kunstaas lang in de gevarenzone houdend, prikkel je andere zintuigen. 

Allereerst kan je op deze manier de snoek mateloos irriteren. Als een kunstaasje alsmaar in de buurt van deze jager blijft dartelen, is er een moment dat het welletjes is. 

Dit is natuurlijk een aanname, want het kan natuurlijk ook zo zijn dat Esox het wel als een erg makkelijke buit ziet. Wat het ook is, deze presentatie doet het op sommige dagen meer dan goed. 

Met een takel zonder lood kan je nog langzamer vissen en zorgen de dreggen voor het contragewicht.

Om nog even terug te komen op het gewicht van de loodjes die ik gebruik. Zoals ik al zei hangt dit af van de manier zoals je wilt vissen. 

Het kan ook zo zijn dat de dreggen inclusief splitringen en takel al voldoende gewicht vertegenwoordigd om het geheel in balans te houden. Experimenteer hiermee en zorg dat je voor alle situaties een takel hebt klaarliggen. Succes.