Skarn-Super-Sundet 2012 (deel 1)

Skarn-Super-Sundet 2012 (deel 1)

Door Geert Luinge

In juli 2012 maakten we met 4 vismaten een vistrip naar het Skarnsundet Fjordsenter aan het TrondheimFjord en daar had ik eerlijk gezegd aanvankelijk niet zoveel van verwacht, omdat deze stek veel verder landinwaarts en veel zuidelijker ligt dan de meeste andere zeevisstekken die ik de afgelopen jaren in Noorwegen heb bezocht.

De kans om hier een écht grote kabeljauw of koolvis of leng te vangen leek veel kleiner dan in het verre noorden en ook onze kansen om een heuse heilbot aan de lijn te krijgen hadden we niet hoog ingeschat. Zo namen we dit jaar genoegen met een ‘iets mindere bestemming’, onder andere vanwege de reistijd en de kosten, en we belandden eigenlijk zonder al te hoge verwachtingen in Skarnsundet.

Zonder al te hoge verwachtingen belandden we in Skarnsundet.

Maar… wat hadden we ons daar lelijk in vergist! Dit was een regelrechte topper! Allereerst moeten we het even hebben over de topografische ligging van het Skarnsundet Fjordsenter; die is geweldig. De appartementen staan pal aan het water en je hoeft maar 20 meter te lopen naar de boten aan de steiger en vanuit het haventje kun je alle kanten op, dus je kunt bij elke windrichting wel een lekkere uit-de-wind-stek vinden.

In het midden van de sundet, een 800 meter brede doorgang waar het ontzettend hard kan stromen, is het maar liefst 250 meter diep en hoewel Skarnsundet op ruim 60 km afstand van open zee ligt, kun je hier succesvol diepzeevissen, en als je de juiste hengels en reels (met genoeg lijn erop) hebt meegenomen kun je hier een kansje wagen op een grote leng of zelfs een Groenlandse haai.

Maar als je vanuit de haven de andere kant op vaart kom je op stekken waar het al op 20 meter barst van de hongerige pollakken en koolvissen en binnen een half uur varen kom je bij een verdomd interessante stek bij Straumen en de naam zegt het al, hier kan het -afhankelijk van het getij- gruwelijk hard stromen.

Zó hard zelfs dat het onverantwoord is om ertegenin te varen, maar dat is ook helemaal niet nodig, want op een meter of 20 diepte ligt het hier (de eerste uren na hoog water) afgeladen met hongerige kabeljauwen die jacht maken op de hulpeloze haringen die door de stroming in het gedrang zijn gekomen.

Tenslotte ligt er op 5 km afstand het eiland Ytteroya, met aan de noordkant een geleidelijk aflopende zandbank waar inmiddels meerdere knappe heilbotten zijn gevangen. Kortom, het ligt hier bezaaid met geweldige stekken. Waar wachten we dan nog op?! Gáán met die hengels!

Gáááán met die hengels!

De meest interessante stekken stonden duidelijk aangegeven op de waterkaart die we meekregen en in de uitstekende dieptemeter/kaartplotter die standaard op elke boot zit, waren door onze voorgangers een aantal waypoints opgeslagen waar veel vis was gevangen, dus wat dat betreft zaten we gebeiteld. Bovendien kregen we van de Engels sprekende manager Phill Dale en de Nederlands sprekende visgids Patrick zóveel gedetailleerde informatie dat het bijna niet meer stuk kon.

Maar wat wil je ook, die mannen zitten vanwege hun werk dagenlang op het water, en zodra ze een dag vrij hebben… gaan ze wéér vissen, dus die konden ons een brok aan up-to-date praktijkervaring meegeven. Patrick liet ons meteen even zien hoe je hier bijvoorbeeld dikke kabeljauwen kunt vangen op een 40-grams shadje aan een superlicht stokkie. Dus voor ons was dit een typisch geval van ‘appeltje-eitje’, en toen we onze lichte spinlatjes uit de koker hadden gehaald stonden we in een mum van tijd gebroederlijk naast elkaar met een hengel als een hoepeltje.

Dikke vis op licht materiaal.

Hoepelkromme…

… hengels…

… op mooie koolvissen…

… die suprstrijd leveren aan het lichte materiaal.

Onze kunstaasspecialisten Peet en Chiel haalden aan de lopende band hard bonkende koolvissen boven water, terwijl Rein meer vertrouwen had in een beaasde onderlijn en daar gingen acuut een paar (voor Hollandse begrippen héle beste) wijtingen aan hangen, die hij ’s avonds omtoverde tot overheerlijke lekkerbekjes. Maar eigenlijk vingen we zó ontzettend veel vis dat we al vrij gauw de gevangen vis gingen terugzetten, want de 15 kilo filets die je officieel naar huis mag meenemen waren al héél gauw binnenboord.

Chaos…

Terug in het machtig mooie zoute.

Schitterend uitzicht.

Voor mezelf had ik deze trip een bescheiden doelstelling bedacht, namelijk het vangen van een paar mooie schollen en daarvoor had ik in de supermarkt een flinke zak diepvriesgarnalen gekocht, maar de zandbank waar we de boot langzaam overheen lieten driften lag bezaaid met honderden dikke scharren en ponen en die gaven zulke bloedstollend harde aanbeten op  onze ultralichte latjes dat we toch nog vet uit ons dak gingen.

Binnenkort deel 2!