Roofvisperikelen: De code kraken (2)

Roofvisperikelen  

De code kraken (2) 

Door Leon Haenen 

De eerste uren van de dag gebeurt er ontzettend veel aan boord. Ik sta er echt van te kijken. De twee bootgenoten zijn deze situatie overduidelijk gewend. In een opperste concentratie wordt er gevist.

Om de beurt vangen we weer een vis. Als eerste vangt Mike een strakke dikke vis van 47 centimeter. Even later lost hij een hele grote vis. Hij twijfelt er over of het geen snoek was. Het ging er wel erg hard aan toe. Dan is het weer Tim die een fraaie veertiger vangt. Het lijkt wel of ze opgestapeld liggen.

Tim met een klasse baars

De aasvisjes die we aan de haak bevestigen worden tevens voorzien van een klein stukje rubber dat over de haak getrokken wordt. Hierdoor blijft het aasvisje beter zitten en ben je het niet bij de eerste de beste tik kwijt.

De dropshot montage zorgt ervoor dat de dode aasvisjes zeer beweeglijk ogen. Het kleinste trillinkje doet het visje al bewegen.

Gebrek aan vertrouwen heeft er al die jaren voor gezorgd dat ik er niet mee viste. Het tegendeel wordt vandaag onomstotelijk bewezen. De IJssel is kraakhelder en staat ontzettend laag. Vanuit het diepe zie ik de volgende vis al richting de boot komen.  

Ik schep de baars voor Tim die voor de administratie de vis even op de meetplank legt. Mike houdt nauwlettend bij wat er allemaal gevangen wordt. Er ontstaat een prachtig lijstje.

Als ik eindelijk een worm met een portie lucht heb weten te injecteren probeer ik het op mijn dropshot montage nog maar eens met een worm. Tim ving zijn laatste twee vissen per slot van rekening ook met de worm.

Alhoewel hij wel met een andere montage vist. Hij heeft zijn nieuwe Korum stokje voorzien van de zogenaamde Carolina rig. Eigenlijk is het niet meer dan een klein zinklood dat vrij over de lijn kan bewegen en eindigt bij een kleine wartel.

Daaronder heeft hij een 50 centimeter lange fluocarbon onderlijn gemonteerd samen met een speciale haak voor wormen. Omdat hij de worm injecteert met lucht gaat deze mooi zweven in het water. Top truc.

Alweer een prachtexemplaar voor Tim.

Behoedzaam vis ik mijn montage binnen. Stapje voor stapje trek ik het 7 grams loodje richting de boot. Dan krijg ik weer dat laffe tikje op de hengeltop. Even doe ik niks en wacht af. Ik kijk naar de hengeltop en zie dat deze weer beweegt.

Eventjes laat ik de lijn slap vallen, precies zoals Tim me dat heeft voor gedaan. Ik tel tot drie, maak weer contact met mijn montage en voel eenvoudigweg dat er een vis aan zit. Dan sla ik aan. Hangen! Deze voelt goed.

Heel rustig dril ik de baars richting de boot. Ik weet namelijk uit ervaring dat baarzen ook toppers zijn in het zichzelf bevrijden van de haak. Kopschuddend komt de baars aan het oppervlak.

Ik roep dat dit wel eens mijn nieuwe PR zou kunnen zijn. Het zal toch zeker niet waar zijn? Als de vis in het schepnet ligt ben ik er vrijwel zeker van. Dit is hem. Als Tim de vis op de meetplank ligt wordt het duidelijk dat het niet zo is.  

Maar veel scheelt het niet. Ik vang een 47 centimeter baars. Maak jullie geen zorgen, ik voel op dat moment geen enkele teleurstelling…..

Mijn vierde vis van de dag, ik kan mijn geluk niet op….aan een simpele worm.

Een hele mooie hoge, waanzinnig gestreepte rivierrover. Even een mooi plaatje en dan laat ik de vis weer los. Snel monteer ik een nieuw stuk worm en pomp er als een volleerde dokter lucht in met mijn spuit en naald. Ik blijf het grappig vinden.

Mijn loodje heeft de rivierbodem amper bereikt of ik voel alweer een goeie tik. Even lijn geven en dan aanslaan. Er heeft geen minuut tussen de worp en het aanslaan gezeten. Ook dit is weer een baars van formaat.

Op de mat wordt alles duidelijk. Het is dan eindelijk zover….na al die jaren.  Ik heb een nieuw PR gevangen. YESSS! 48,5 centimeter. De weegschaal geeft even later 4.1 Lb aan.

Terwijl Tim de vis van de haak ontdoet zit ik handenwrijvend in mijn stoel. Mike  merkt op dat het wellicht het vetste is om niet meteen een 50 centimeter plus vis te vangen, maar dat er nu nog veel rek in zit. De kans op 49, 49,5 en 50 zijn hier ook redelijk groot.  

Daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Ik hoop ook dat het zo gaat. Gevoelsmatig ben ik voor vandaag in elk geval klaar. Even geniet ik van mijn vangst en laat hem dan vrij. Je kunt de vis volgens mij wel tot twee meter diep volgen, zo helder is het water hier.

We vangen nog een stuk of vijf vissen op deze stek en besluiten dan te gaan verkassen. Een stukje varen aldus de heren. Ze hebben nog twee waanzinnige stekken op een oude zij arm.

Even snel alle spullen veilig wegleggen, snel een stukje pudding kruimelvlaai met koffie, de jas goed dicht en dan gaat de Lund in het standje vol gas. Het is per slot van rekening nog geen middag. Wie weet wat we nog allemaal mogen meemaken vanmiddag.

Mijn nieuwe 2016 PR, beter kon de dag voor mij niet worden.

Na een prachtige rondvaart over het kanaal stuurt Mike zijn boot gedecideerd een zijarm van het kanaal in. We komen in een diepe put terecht met een perfect oeververloop voor baars, aldus de heren.

Vanaf de oever loopt het talud mooi van één naar rond de drie meter. De mannen weten dat de bodem een grote mosselplaat is. Mike verwacht de vissen vandaag rond de twee tot drie meter diepte.  

We maken eerst een drift met de elektro motor over de stek. Mike is de vissen aan het zoeken. Ondertussen zijn we natuurlijk wel al begonnen met vissen.

Ik vind het lastig om hier mijn draai te vinden. Ik weet niet goed hoe het mogelijk is, maar dit is een heel ander stuk water en het duurt even voordat ik een gevoel bij de stek krijg. De mannen kennen de stek als hun broekzak.

Voor de beleving monteert Tim een hengel met een waterwolf camera. Aan het eind wordt een dikke worm op een haak bevestigt. Hij wil thuis gewoon zien of er baarzen achter zijn aas aan komen en überhaupt de bevestiging krijgen dat er baars zwemt die niet bijten.

Want van één ding zijn Mike en hij wel overtuigd: het stikt hier van de baars. Tim is er zeker van dat als de baarzen niet bijten dat niet automatisch betekent dat de baarzen er niet zijn….ze hebben dan eenvoudigweg geen interesse.

Daarbij maak je bij de baarsvisserij vaak het effect mee dat als je een paar vissen gevangen hebt, de baarzen er opeens mee stoppen. Alsof ze door hebben wat er gebeurt.  

Wat zij ook als opvallend ervaren is dat als een van je eerste vissen een hele dikke vis is, de rest dan vaak acuut stopt met azen. Uit het niets slaat Mike aan. Zijn St. Croix stokje staat in de oorlogsstand.

Aan alles is duidelijk dat zijn eerste vis op de tweede stek er een is om in te lijsten. Een korte, maar hele felle dril zijn het begin van het vangen van de vis van de dag.  

Alle voortekenen wijzen daarop. Wat een sterk beest! Als Tim het net onder vis parkeert, dan weet ik al genoeg. Deze baars is er een uit de buitencategorie. Een hele hoge vis. Een hele brede vis. Categorie bakplaat. Ik weet niet wat ik zie. …..50,5 centimeter zegt de plank. Een baars van een halve meter. Dat is een vis, kan ik jullie vertellen.

Ik vraag of ik de vis zelf even mag vasthouden. Ik wil eventjes voelen hoe zo’n beest aanvoelt als je er een vasthoudt. Ik weet het nu. Dat voelt echt bizar aan. Na een paar fraaie platen wordt deze baars natuurlijk ook even gewogen: 2,4 kilo.

Aan de kleuren en de hele lichaamsbouw is te zien dat deze vis al het een en ander heeft meegemaakt.

Een heuse vijftiger in de boot, door Mike gevangen. Knap!

Als de baarzen zo groot zijn, dan gebeurt er iets met de vis. In de bek past nu een tennisbal. Er ontstaat een enorme knik achter zijn kop en de vis is extreem hoog. In verhouding heeft deze baars een kleine staartvin.

Het is Mike zijn tweede vijftiger van dit seizoen. Hij heeft er al veel op zijn nam staan. Knap hoor. Niet veel later vangt Mike nog een mooi exemplaar. Het is duidelijk dat de kapitein op de boot wel echt weet hoe het moet.

Dan is het Tim zijn beurt weer. Hij vangt twee stuks van net geen 50 centimeter….alle twee net niet. Er wordt secuur gemeten, maar we kunnen er geen vijftig van maken. Ik kan op de stek geen goede voet aan de grond krijgen. Behoudens een paar tikjes blijft het akelig stil op mijn hengel.

Baarsspecialist Janssen weet zijn vissen wel te vangen.

We besluiten om even te pauzeren. We hebben alle drie wel een broodje verdiend. Als ik Tim met zijn vingers in de thermoskan de bokworsten eruit zie vissen, gaat de honger wel een beetje over.

Handen wassen voor het eten is er in de boot natuurlijk niet bij. Maar als je maat met zijn dikke vingers in de opening van de thermoskan aan het proberen is om er een worst uit te toveren, dan ontstaat er wel een frons op je voorhoofd.

Op mijn kop in elk geval wel. Vakkundig wordt de vaal gekleurde worst (ongetwijfeld een aanbieding) in een paar hapklare brokken gebroken en tussen een met de hand gescheurd pistoletje gepropt. “ Hier Haenen, vreten jonguh”.  

Alsof het een vanzelfsprekendheid is, neem ik het broodje aan en eet het met veel smaak op. Per slot van rekening was het ook met liefde bereid………ze smaken top, daar kan ik niks op aanmerken.

Wat ik de uren na het verorberen van een paar van deze zogenaamde bokworstenbroodjes heb beleefd is ook apart. Op een of andere manier reageren mijn darmen en maag met van die anti-peristaltische bewegingen. Ik beleef de smaak sensatie van de 'worsten' tot laat op de avond…….baahhh……ze willen er op een of andere manier toch uit…..

Het was een memorabele dag met 25 vissen: 23 baarzen en twee snoekjes. Ik ben ontzettend blij dat ik dit heb mogen meemaken en nog blijer dat we begin januari nogmaals op mogen stappen bij Mike.

Lekker,  lekker, lekker.

Hier krijg ik nooit genoeg van.

Leon Haenen