Rivier in het vizier 94
Door Yvo Bindels
3 juni 2008
Voor Han begint het roofvisseizoen vandaag. We hebben beiden een verlofdag. Er staat wat stroming op de rivier. Het water is na de forse regenval van gisteren weer aardig troebel. Hoeft voor snoekbaars niet echt een nadeel te zijn. Vanmorgen regende het nog, maar nu straalt het zonnetje tussen de laatste wolkjes door
De eerste stek lijkt boven het oppervlak niet zo speciaal. De opkomende plompenbladeren zijn alleen nog op de dieptemeter te zien. Han zit aan de oeverkant. Ik adviseer hem groot rubber een meter onder het oppervlak aan te bieden. “Wordt in deze periode ook door snoekbaars gepakt!”, voeg ik er aan toe. Han fronst even z’n wenkbrauwen en kiest voor een grote shad van Jenzi.
Zelf vis ik met een zinkende Screaming Devil aan de diepere zijde. Daar bereikt het zonlicht de bodem niet meer en staan dus ook geen planten. Tijdens de eerste drift is het al raak! Een fraaie snoekbaars heeft de 30 cm lange shad van Han te grazen. Een groep kleuters en hun juf kijken aandachtig naar de vis die in het oppervlak tekeer gaat. Na de landing volgt er een applaus. Zowel van de kleuters als van hun chramante juf! Even later kunnen ze de snoekbaars weer het water in zien glijden. 
C&R
Zoals zo vaak, blijft het na een bliksemsnel succes vervolgens een tijdje rustig. We besluiten het wat dieper te proberen. Mooie symbolen staan strak afgetekend tegen de brede grey-line op het scherm. Toch bijten ze niet. Na herhaaldelijk zeuren, gaat er toch eentje overstag. Een snoekbaarsje heeft de blauwe zinkende 12,8 cm lange Screaming Devil van Han gepakt. Het blijft tegen verwachting in bij deze ene vis op deze stek. Verkassen!
Even later slepen we midden door de vaargeul. Levert vaak verrassende resultaten op als de zon op z’n hoogst staat. Klusje voor zeer dieplopende pluggen. Slanke modellen leveren stroomopwaarts meer aanbeten op dan stroomafwaarts. Deep Thunderstick en de Deep Taildancer zijn regelrechte toppers.
En jawel, na zo’n tweehonderd meter slepen is het raak. Eerst denken we nog dat het om een snoekbaars gaat, maar de rode vinnen verraden vrind baars. Met de duimgreep mag de zwartgestreepte prachtrover even aan boord. Meetlint geeft 45,5 cm aan. De baars zet z’n stekel niet rechtop voor een foto. Han besluit de volledig glorie van de vis te tonen door de stekel met z’n duim even recht te houden. Han vraagt lachend wanneer ik eens begin te vangen. “Die tachtiger snoekbaars ligt straks gewoon in m’n armen”, grap ik terug.
In volle glorie
Tijd voor afwisseling en ook al voor de lunch. We varen daarom naar een rustige hoek van een plas. Eerst even wat werpen en dan aan de kippenpoten. Beiden jerkend met een Toppie. Er gebeurt echter niks. Een stukje verderop heft een zware karper zich uit het water. En nog eens. Dan zien we een gigantische goudkarper voorbij zwemmen tussen een dicht plantenbed. We gaan er een kijkje nemen. De elektromotor draait zich al snel vast in het vele groen. Het zuchtje wind doet het verdere werk.
We drijven langs prachtige vissen. Ze lijken nauwelijks gestoord door ons. Han’s vissersbloed kruipt waar het niet gaan kan. “Zullen we proberen er één te vangen?”. Ik vind het best. We binden een enkel haak aan de zwaarste stokken en offeren een broodje op. Dikke pluim erop en wachten totdat een vis dichtbij komt. Erachteraan gaan is doelloos. De wind wordt spelbreker. We driften veel te snel over het groen. Een dikke spiegel plonst midden in een dik plantenplakkaat. Nee dit gaat niks worden. Volgens mij zijn de vissen ook meer met elkaar bezig, dan met voedsel zoeken.
Dikke goudkarper
Na een vruchteloos half uurtje jerken, zoeken we de rivier weer op. Weer kiezen we voor kunstaas van aardig formaat. De grote Toad van Han wordt direct na de terwaterlating gegrepen. Amper vijf seconden in het water! Een leuke snoekbaars wist wel raad met de gifgroene gigakikker! Ziet er leuk uit op de foto. Uiteraard wordt ook deze snoekbaars ongedeerd terug gezet. Zelf wacht ik nog steeds op mijn eerste aanbeet. Geniet ondertussen wel mee met de vissen van m’n maat.
Tijd voor een geheim wapen. Een kompleet kaal gekloven Screaming Devil die ooit geel was, moet het gaan doen. De aanbeet komt als een verlossing. Een lange, maar slanke snoek geeft weinig tegenstand. Buikdreg stevig in het scharnier. We gaan verder met onze zoektocht. Op de oever verraadt het witte staartje een konijntje tussen de grote keien. Zijn grijze vacht vormt verder een perfecte schutkleur.
De Screaming Devil sleep ik vlak langs de pompen. Alleen een handhengel, zodat ik het kunstaas optimaal langs en over de bladeren voeren kan. Een keiharde dreun op m’n hengel verraadt de volgende roofvis! Trekt meters lijn van mijn spoel en duikt resoluut de diepte in. Ik vis met aardig zwaar materiaal, maar deze vis trekt zich daar weinig van aan. Dan verandert de koers richting oever. Met maximale tegendruk probeer ik te verhinderen dat de vis de plompen in duikt. Het lukt me niet. Zodra de vis de vegetatie bereikt is hij ook onmiddellijk los. Waarschijnlijk een metersnoek die dit gevecht van de visser gewonnen heeft.
Niet veel later mag ik opnieuw het gevecht met een zware vis aangaan. En wederom trek ik aan het kortste eind. Zit niet echt mee. Han doet het beter en vangt een snoekbaars op zijn rammelaar. De bandiet wordt in het water losgetikt. Ook ik mag een even later een snoekbaars van de rammelaar ontdoen.
Op de grote gifgroene kikker
Ondertussen is het tijd voor de avondstop. Minipicknick. Op de oever warmen we een blik knakworsten met een gasbrandertje. Daarna gaan we volledig voor een grote snoekbaars. De verschillende mosselbanken worden herhaaldelijk bestookt. Het is nog te vroeg. Meestal worden ze in de vroege schemering actief. De vistijd verstrijkt snel en na een lange dag vinden we het langzaam welletjes. Toch blijven we scherp doorvissen totdat we de handdoek in de ring gaan gooien. Tiktiktik. De Deep Thunderstick loopt het talud op. Van vijf naar drie meter diepte. Ik hef ondertussen de hengel om de kans op een hanger te verkleinen. Niet geheel risicomijdend, maar wel risicobeheersend.
Een adrenalinegolf is voelbaar als een keiharde aanbeet volgt. De HS Titan knalt hoepeltje krom! Zware kopstoten verraden de vis waarnaar we op zoek waren. Dit is genieten! De dril duurt langer dan normaal en de vis voelt lekker zwaar. Daar komt de prachtsnoekbaars voor het eerst in het oppervlak. Een grote bek, twee grote grijptanden en een hoge gestekelde kam. Hoe groter ze worden des te indrukwekkender hun gelaat. Terwijl ik de vis vast hou, meet Han hem op. “Even nauwkeurig!”, meldt hij enthousiast. Één centimeter te kort om hem een negentiger te mogen noemen. Maar een formaat waar iedere visser blij mee is. Met een laatste blik op de wegroeiende staart sluiten we deze visdag af.
Indrukwekkende vis
Thuis aangekomen drinken we gezellig wat pilsjes en eten enkele pizzapunten, samen met m’n vader. We wachten namelijk op middernacht. Han is dan jarig. Het zingen gaan we hem maar besparen. Ik weet dat hij zijn vriendin mist die momenteel in India is. En toen sloegen de wijzers twaalf uur. “Gefeliciteerd makker!”. Later dan gepland zoeken we onze bedden op. Morgen weer werken en dus vroeg dag.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
