TotalFishing

Rivier in het vizier 93

Door Yvo Bindels

31 mei 2008
Daar is ie dan. De openingsdag van het roofvisseizoen. Voorgaande jaren een complete obsessie. Nu zit er veel meer kalmte in m’n lijf. Hooguit licht nerveus. Sando is zoals altijd de rust zelve. We starten pas laat. We kennen de drukte op deze dag. Tegen de avond zal het wel rustiger worden.

Heerlijk om weer eens met Sando op het water te zitten. We besluiten er een ontspannen dag van te maken. De golfjes die tegen de boot aan klotsen geven een gevoel van vrijheid. Verwachtingsvol wordt het kunstaas te water gelaten. Sando zijn vertrouwde Screaming devil, ik een Jointed Shad rap. De eerste stekken leveren niks op. We gaan op verschillende plaatsen een kijkje nemen, maar laten de topstekken vooralsnog links liggen. De rivier is troebel en staat stil. Ook de plassen zijn ietwat gekleurd. De vangsten van collega-vissers vallen tegen en sommigen houden het al voor gezien.

Ontspannen aan de slag…

Op veel plaatsen staan de waterplanten al hoog in het water. De openingen en de randen vragen gewoon naar aantrekkelijk schaatsende jerkbaits. De benzine motor gaat uit en de elektromotor fluistert ons richting de stek. Aad Dams Toppie lijkt wel te stuiteren in de kunstaasdoos, “laat me eruit!” De nieuwe kleur ziet er goed uit. Hoe lang zal dit stukje hout maagd blijven? Niet lang, want als ik de tweede keer tik, graait een rover het uit het oppervlak. De vis komt snel richting boot en gaat daar nog even goed te keer. Een stoere veertiger baars zit prima gehaakt.

Nieuwe kleur Toppie…

We drijven boven zeer ondiep water. De bodem is zichtbaar tussen het dichte groen. Niet gemakkelijk de planten te omzeilen met het kunstaas. Korte goed gemikte worpjes van vijf meter en goed sturen. Wham, een snoek slaat vlak voor de boot toe. De adrenaline vliegt door m’n aderen. Hier doen we het voor. Het formaat van de gevangen vis doet er niet toe. De visserij is spannend en de aanbeten spectaculair! Het kost wat moeite om de vis goed te drillen tussen het groen. De snoek sleept een berg planten achter zich aan. Er zit niet veel anders op dan hem maar te scheppen met planten en al. Op het groene bed toch een aardig zachte landing.

Aanval naast de boot…

Na deze twee vissen blijft het heel lang rustig. We zoeken een andere stek op. Ligt een aardig stukje uit de buurt. Met 4 pk duurt de rit wel even. Een eend en haar acht pluizige jongen blijken erg tam als we hen naderen. We stoppen even. Nieuwsgierig peddelen ze naar ons toe. Met hun donzen verenkleed en bolle kopje zijn ze niet te weerstaan. “Ja, ja, jullie krijgen wat.” De gebroken speculaasjes worden zeer gewaardeerd. Moedereend let ondertussen goed op en snatert corrigerend als haar bengels te dichtbij komen. Een halve meter blijkt ze genoeg te vinden.

Het uurtje trollen met groot rubber levert niks op. We besluiten meters te gaan maken met rammelaars. Dan móet er wel wat gebeuren. En inderdaad! Mijn Screaming Devil is door een forse baars gegrepen. Brutale rover die de grote herrieschopper wel eens even te grazen wilde nemen. De vis zit dun gehaakt en wordt in het water losgetikt. Altijd een mooi gezicht; die bloedrode staart die richting de diepte roeit. Dan is Sando aan de beurt. Heeft er lang op moeten wachten, maar staat nu met een wel heel kromme hengel in z’n handen. Zware stoten verraden een grote snoekbaars! Snel draai ik m’n kunstaas binnen. Als ik de camera pak, hoor ik gevloek achter me. De vis is los. Sando hoeft niet uit te leggen dat het een grote vis was, dat weet ik gewoon omdat hij normaal niet kan zitten met een verspeelde vis.

Een half uurtje later een herkansing. Wederom een dikke snoekbaars. Een ook deze vis weet zich vroegtijdig te onthaken. Daarna blijft het lang stil. Wat we ook proberen, geen vis blijkt nog geïnteresseerd in ons kunstaas. De zon zakt langzaam richting horizon. De rust op de rivier keert terug. Bijna alle boten zijn weg. Tijd voor de goede stekken. Een harde aanbeet op mijn Screaming Devil wordt gemist. Even later lukt me hetzelfde met een nieuwe Deep Thunderstick. De grijptanden van een snoekbaars hebben de plug aardig geperforeerd.

Moedereend trots op haar kroost…

Boven een mosselbank laat ik de Thunderstick tegen de bodem aan tikken. Met de HS Signature 10-45 gram is elk tikje op de bodem voelbaar. Ondanks dat kan ik een hanger niet voorkomen. Even eromheen varen. Na wat getrek schiet de plug onder het obstakel uit en wordt meteen daarna aangevallen. Ik ben verrast door de aanbeet en zet instinctief de haak. De hengel vliegt dubbel en de slip komt er even aan te pas. Twaalf ponds lijn vraagt nu eenmaal om een beheerste dril. De vis blijft diep en deelt af en toe stompen uit. Ik weet genoeg, grote snoekbaars! Niet veel later mag ik een tachtiger bij de staartwortel vastpakken. De vis is daar niet blij mee en slaat zich woest lost. De tweede poging lukt wel. Terwijl ik de staartwortel vast hou, schuif ik de andere hand onder de buik en kan de vis veilig landen. Sando houdt ondertussen de hengel vast, mocht de vis nogmaals er van door gaan. Na een plaatje krijgt de snoekbaars uiteraard de vrijheid terug. Prima einde van deze dag.

Ondanks dat m’n maatje geen vis heeft mogen vangen vandaag, geeft hij aan genoten te hebben van de visserij en weer helemaal opgeladen is voor de nieuwe werkweek. En dat is juist waar het om draait. Passie, beleving en respect voor de natuur. Dan komen die vangsten vanzelf wel weer. Allemaal een fijn, visrijk en ontspannen roofvisseizoen toegewenst!

Een mooi einde van de dag…