TotalFishing

Rivier in het vizier 83

Door Yvo Bindels

16 maart 2008
Het is nog donker en het regent. Ik draag m’n spullen naar de auto. Mijn adem dampt in de koude buitenlucht. Het dorpje is nog in diepe rust. De paddentrek is in volle gang. Het nabij gelegen slootje is hun bestemming. Hun weg naar het water is vol gevaren. Een onbedoelde menselijke voetstap kan al fataal zijn.

Een half uurtje later arriveer ik bij Lambert. We hebben een aardige reis voor de boeg. Marcel en Martin Frankena organiseren net als vorig jaar weer een gezellige ‘Marcraftdag’. Mooi op tijd arriveren we aan de grote plas. De rij prachtige boten wordt steeds langer. Indrukwekkende stoet zo. Het duurt even voordat de twintig boten in het water liggen. Na een welkomstwoord en een kop koffie kunnen we aan de gang.

Geen wedstrijdelement vandaag, gewoon vrij vissen en van elkaar leren. “In de wedstrijdvisserij is het taboe, maar vandaag mogen jullie best komen kijken hoe wij verticalen”, grapt Marcel. De sfeer is ontspannen. Lambert gaat nog even tussen de rietstengels staan voor de waterhuishouding. Naast hem springt een onaardig grommende rottweiler woest tegen het hek. Lambert schrikt zich rot. Ik betwijfel of die waterhuishouding nog geheel volgens plan verlopen is…

Op weg naar het water

Op verticaalgebied staan we nog in de kinderschoenen. Luciën de Kroon heeft ons deze week van tips voorzien. Hij kent de trucjes op dit water. Het is even zoeken, maar de scherpe taluds worden gevonden. Van acht naar veertien meter met een harde bodem. Ik laat de auto-pilot elektromotor zakken. Een bruine HS 610 shad wordt aan een 14 grams loopkoop naar de bodem gestuurd. In de steun wil ik een dropshotmontage plaatsen. Ik wil de steun draaien, maar krijg hem niet los. Een tikje eronder helpt. De steun schiet los en hoe! Dertig centimeter de lucht in en overboord, plons. Een reflexmatige grijppoging volgt, maar ik kom er niet bij. Op de Visma vind ik vast wel een nieuwe voor m’n maat, die er gelukkig alleen maar mee kan lachen.

We zigzaggen over het talud, maar kunnen geen aanbeet uitlokken. Na een dik uur besluiten we de rivier op te zoeken. Het stroomt er enorm hard. Vlak onder de kant lijkt het wat rustiger. Met rammelaars trollen we op anderhalve meter water. Op zoek naar een fraaie vis. Ik vis de Screaming Devil risicovol over de stenen en tussen takken door. Een wonder dat na enkele honderden meters niemand vastgezeten heeft. De snoekbaarzen geven wederom niet thuis. Op de oever loopt een stel scholeksters. De lange oranje snavel lijkt wel een wortel, zo eraan geplakt. Ze staan bekend om de aparte manier waarop ze hun nest verdedigen. Ze doen dan of ze kreupel zijn en lokken het roofdier, zoals een vos steeds verder van het nest weg. Eenmaal op voldoende afstand, vliegen ze weg.

We varen terug de grote plas op. Daar vinden we een spijkerharde bodem met veel structuur. Kuilen en bulten in het taluud. Ik bel Luus nog even voor advies. Het lijkt erop of de vis zijn stem gehoord heeft. Bam, een harde aanbeet op m’n shad. Een snoekbaars heeft het rubber geheel naar binnen geslurpt. Het boeitje dat we klaar hadden klaarliggen, wordt door Lambert meteen overboord gegooid. Niet veel later weer een aanbeet op de HS 610 shad. Stil hangende shads lijken in de smaak te vallen. Deze keer is een baars de dader.

Geheel naar binnen geschrokt

We blijven de stek bestoken en slaan beiden een gat in de lucht. De drift erna is het weer raak. Lambert grijpt naar z’n steunhengel. Zijn fin-s is gegrepen door een snoek. Drie vissoorten lagen hier dus vlak naast elkaar. Dan volgt er een tijdje een stilte. De andere boten die we tegenkomen hebben moeite vis te vinden. Voor de meeste vissers is dit grote water onbekend terrein. Het regent nog steeds. Volgens mij is het nog geen minuut droog geweest. Wij zitten er niet mee. We genieten van de voor ons redelijk nieuwe visserij en de mooie aanbeten.

Op de steunhengel

Weer wordt de fin-s van Lambert gegrepen. De shad zit overdwars in de bek van een leuke snoekbaars. Wederom kwam de aanbeet vlak naast het boeitje. Blijkbaar toch iets speciaals beneden. Steeds als we het talud op vissen, komen we vast te zitten. Vissen we op dezelfde plek het talud af is er niks aan de hand. Het lijkt wel of er een soort holte is. Dat er vis zit wordt wederom bewezen door m’n maatje. Weer knalt een snoek op de stil hangende shad op de steunhengel. Dan is de koek toch echt op. Onze visuurtjes zijn werkelijk omgevlogen.

4 Overdwars

Als we de trailerhelling bereiken, zijn bijna alle boten al op het droge. Daan Verbruggen en de prachtige Marcraft 535 Commander worden door zijn maat Johan Schoot elektronisch opgelierd. Met vijftien vissen, heeft dit duo veruit het meeste gevangen. Onder het genot van pannenkoeken en een pilsje wordt gezellig nagekletst. Tot slot krijgen alle aanwezigen een warme wollen trui mee naar huis. Die kunnen we de komende visdagen goed gebruiken!

De Marcraft 535 Commander