Rivier in het vizier 75
Door Yvo Bindels
20 januari 2007
Geen wekker vandaag. Alles op m’n gemak. Het waait hard buiten. Windkracht zes geeft de dunne boompjes een lichte kromming. Mijn uitrusting staat al klaar. Een hengel en een rugzak. Voldoende voor een paartjes uurtjes struinen op onbekend terrein.
Zo min mogelijk gewicht mee. Ik denk dat de lijst van viswateren zwaarder is dan het doosje met kunstaas. Toppie, Supershadrap, Salmo jointed Whitefish, Supertrap, Aruku, Relax-shad en wat spinners. Meer dan zat. Goed onthaakgerei is een noodzaak. Het meetlint en fotoapparatuur zijn luxe. Een zakje reserve onderlijnen maakt de rugzakvulling compleet.
Toppie-time!
De lichte HS Titan is een genot om de hele dag mee te werpen. De Okuma Semper molen is niet het meest luxe model, maar is wel lekker licht en heeft een prima overbrenging. De 15 ponds fire-line had eigenlijk wel een tikkie zwaarder gemogen. Niet vanwege de vissen, maar voor wat extra kracht bij hangers. Bij deze wind is een stijve onderlijn absolute noodzaak, wil je het zaakje niet voortdurend in de war gooien. Tachtig ponds fluor-carbon is mijn vaste keuze. Er is nog nooit een snoek doorheen gegaan. Wordt bij het geringste krasje wel direct vervangen.
Het modderige pad naar het plasje zal niet veel wandelaars aantrekken. Het water ligt er ook verlaten bij. Helemaal voor me alleen. Lekker uitwaaien. Heb het er al snel naar m’n zin. Het water is helder en niet al te diep. Toppie-time! Heerlijk om het kunstaas zelf tot leven te brengen. De kaalgekloven prachtcreatie van Aad Dam doet aan de Titan precies wat ik wil. De gele lak is er gedeeltelijk vanaf. Geeft niks. De zwarte dwarsstrepen teken ik wel steeds even bij. Geloof daar wel in.
Ik weet helemaal niks van het visbestand van dit water. Dertien jaar geleden viste ik hier voor het laatst. Landde toen m’n eerste snoek met de hand. Het litteken onder m’n duim herinnert me nog aan de mislukte kieuwgreep, die ik toen te letterlijk genomen had. Een aantrekkelijke hoek van de plas wordt systematisch uitgekamd, maar vooralsnog geen reactie van de jagers onder water.
Midden over het water loopt een tientallen meters lange steiger. Een regelrechte hotspot voor op de loer liggende snoeken. Boven water is het er een druk gesnater. Een groep Canadese ganzen rust uit op het hardhout. Ze poetsen uitgebreid hun verenkleed.
Gestrekte nekken
Ik verwacht dat ze elk moment te water gaan als ik de eerste passen op de planken zet. De nekken gaan gestrekt in de lucht. Voorzichtig zet ik een paar passen dichterbij. Ze blijven opletten. Een slimme aalscholver zit achter de ganzen verstopt. Ik zie zijn kopje uitsteken boven de dikke verenpakken. Als ik rustig blijf staan om wat foto’s te maken, gaan de ganzen weer verder met hun gepoets. Ik kan het niet maken om hun onderhoudsbeurt te storen en neem daarom genoegen met de eerste helft van de steiger. Ik moet wel opletten op de vele groene drollen die er liggen, want zo mag je hun uitwerpselen wel noemen!
Zoek de aalscholver
Ik kan nog net m’n pet grijpen, die door de harde wind een eigen leven wil gaan leiden. Als ik verder loop, wordt de oever interessanter. Overal ingesleten holtes, overhangend riet en soms holle kantjes. Die kantjes werp ik altijd meteen als eerste uit. Worp links, worp rechts, dan pas het midden. Met een boogje voorzichtig naar de volgende plek lopen. Ik tik de Toppie lekker traag binnen. Soms een kleine tussenpauze. Hier kunnen ze toch niet omheen? En ja! Een zware snoek zet vlak voor de kant een woeste aanval in. Slaat het water tot op de oever. Schampt slechts het stukje hout.
Interessante oever!
M’n hart zit in m’n keel. Wat een aanval! De snoek heeft vast onraad geroken. Even met rust laten. Na een kwartiertje werp ik de plek zorgvuldig uit met zowat alles wat ik bij me heb, maar de dame trapt er niet meer in. Een uurtje later is het wel raak. Een turbosnoekje zet een precisieaanval in en weet de Toppie mooi in z’n bekkie te schuiven. Past ook maar net eigenlijk. De dreggen zijn gelukkig weerhaakloos. Het onthaken gaat gemakkelijker dan in eerste instantie leek.
Precisieaanval
Twee worpen later is het weer raak. Wederom knalt een snoekje vlak voor de kant op de traag gevist jerkbait. Springt twee keer acrobatisch de lucht in. De Toppie hangt dun gehaakt aan de buitenkant van de bek. Mag er van mij wel in het water af. De snoek schudt in het oppervlak nog een keer om zich van het kunstaas te ontdoen. De Toppie blijft echter hangen. Net als ik de groene rover in de nek wil grijpen, onthaakt deze zich toch nog zelf en sprint er vandoor.
Ik kan het niet laten en waag nog een poging op de grote gemiste snoek. Zet de fotocamera op filmstand en richt deze op plek waar de snoek beet. De jerkbait schaats verleidelijk terug richting topoog. De dame wil echter geen tweede date.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
