TotalFishing

Rivier in het vizier 46

door Yvo Bindels

15 juni 2007
Waarom lukt het vandaag niet? Uitvluchten bedenken is niet nodig. De omstandigheden zijn gewoon perfect. Het is rustig op de rivier. Het heldere water stroomt met een redelijke gang naar dieper gelegen gebieden. De jerkbaits worden enkel door de ogen van twee zwijgende vissers gevolgd.

De onthaaktang ligt op haar vaste plek in de boot te wachten. We verwachten wel een vis van één van onze hotspots. Toch vliegen de uren vruchteloos voorbij. Een fuut is ondergedoken. De donzige kleintjes houden het oppervlak goed in de gaten. Zodra ma of pa bovenkomen, haasten ze zich er naar toe. Eerst komt eerst maalt. Letterlijk in dit geval. De oudervogels duiken visje na visje op voor hun jongen. Als we te dichtbij komen, klinkt een noodroep. De pluizenbolletjes liften snel mee tussen het gevederte op de rug van hun elegante ouder.

Genieten van de fraaie natuur

Na lang geen actie gehad te hebben, meen ik altijd sneller te moeten vissen. Ongeduld? Tijd voor variatie maak ik mezelf wijs. Eindelijk gebeurt er iets. “Roofvis erachter!”, zeg ik zo spannend mogelijk tegen Sando. Hij ziet wat ik bedoel, glimlacht en zwijgt. Een groepje gestreepte rovertjes achtervolgt de tonwartel tussen hoofdlijn en de 80 ponds fluor carbon onderlijn. Miniatuurrovertjes van amper 10 cm. Vlak voor de boot verstoppen de bandieten zich weer tussen de planten. De stijve onderlijn voorkomt dat de dreggen van de jerkbait er in gaan hangen tijdens de worp. Er is genoeg te zien aan het water. Twee ijsvogels flitsen voorbij. Gouden maanden voor de fraai bevederde vissertjes. We genieten volop van de fraaie natuur, maar onze vraagtekens worden steeds groter. Waar zitten die roofvissen dan?

Verkassen en verkassen, slecht teken. De berg ingezet kunstaas wordt ook steeds groter. De baarzen, die een dag vaak van de visloze status af helpen, lijken van de aardbol verdwenen. Een visboot komt onze kant op. Lambert en zijn vader komen gezellig langszij. “Taai he?” Ze gokken op groot en hebben tot nu toe één snoek weten te verleiden. Als het begint te schemeren, wisselen we van techniek. De dikke onderlijn wordt vervangen door een dunner 20 ponds staaldraadje. De hengelsteunen wijzen niet meer schuin naar boven, maar recht naar voren. Het oppervlakteaas maakt plaats voor kunstaas dat maar één ding wil; de diepte in! Met dieplopende pluggen gaan we op zoek naar snoekbaars.

Deze pluggen willen maar één ding, de diepte in

De pluggen moeten zo dicht mogelijk boven de bodem lopen. Op structuurrijke stekken lukt dit slechts met een handhengel. Nu bevissen we echter met vier hengels een kaarsrechte en keiharde bodem. Hier is het alles of niets, wat doorgaans niets betekent. Maargoed, de grote vissen die we er vingen maken alle visloze uren meer dan goed. De concentratie verslapt naarmate we meer driften maken. Het is al bijna donker en we leggen ons langzaam neer bij een aanbeetloze visavond. Met nog één hengel in de steun, krijgen de pluggen weer hun vertrouwde plek in de dozen. Sando stopt de onthaaktang al weg. Zonder woorden weten we dat dit de laatste drift is.

Rrrr, rrr, rrrrrrrr!! Ik kijk verbaast naar de kromme hengel. Schrik er zowat van. “Sando, het is vis!” De slip staat wat te zwaar afgesteld en de hengel gaat met moeite uit de steun. Ik ben onder de indruk van het geweld aan de andere kant van de lijn. Sando stuurt de boot langzaam richting het midden van de rivier. Zijn lijn is al binnen. Een zware vis zwemt rondjes onder de boot. Blijft daarbij diep. Een schim laat zich na een tijdje even zien. Hier waren we naar op zoek! De blauwgele Down Deep Rattlin’ Fatrap hangt in de bek van een sterke snoekbaars. Bij de eerste kans pak ik haar aan het stevige handvat achter het kieuwdeksel. We zagen al dat het om een grote vis ging, maar nu ik de gigant binnenboord til, vallen onze monden op.

Echte rover

“Zeer hoge tachtiger?” vraag ik twijfelend aan m’n maat. “Minimaal!”, is zijn duidelijke antwoord. “Misschien zelfs het formaat waar je al jaren van droomt”, wordt er aan toegevoegd. Het meetlint bevestigt zijn vermoeden. Een heuse negentiger. Trillende handjes. Wat adrenaline niet allemaal doet. Als een trofee til ik de vis voor lens. Grote snoekbaarzen hebben soms wat langer nodig om bij te komen. Deze keer gelukkig niet. De oude rover zwemt resoluut de donkere diepte in.

Lambert en z’n pa komen informeren naar de vis die ze in het flitslicht zagen. We bekijken met z’n allen de foto’s van vandaag. Het is nu echt donker, maar beide boten zijn verlicht. Vader Haenen heeft de passie voor het vissen goed overgebracht op zijn zoons. Die zijn hem daar vast erg dankbaar voor. We zouden nog uren kunnen vullen met visserslatijn, maar het wordt tijd de rivier te verlaten. “Deze vis maakt de stressige week helemaal goed”, zegt mijn maatje. Vele uren van investeren, experimenteren en doorzetten brengen we samen door. Ik ken hem goed genoeg om te weten dat ook hij trots is op de prachtige vis van zojuist. En terecht. Zulke vissen vang je gewoon samen!

Samen trots op deze prachtige vis