TotalFishing

Rivier in het vizier 36

door Yvo Bindels

30 april 2007
Prachtweer. Om half negen straalt het zonnetje al aan de blauwe hemel. Han is bevordert tot kapitein van de stalen schuit. Ik plaats de transducerstang en zet de dieptemeter aan. Al snel vinden we hoopvolle signalen op een stek met veel natuurschoon.

Drukke watervogels rondom de kleine begroeide eilandjes. Geliefde broedplekken worden fel verdedigd. Meerkoeten ruziën eigenlijk altijd. De baltsende futen lijken mekaars spiegelbeeld. Steeds als Han z’n camera op scherp stelt, staakt het paartje de elegante vertoning. Met de elektromotor kiezen we zorgvuldig onze stek. Net op de overgang naar wat dieper water, laat ik het anker zakken. Vervolgens steken we de lange ijzeren stokken in de bodem. De snelbinders houden de boot tegen deze palen aan.

Het voer heb ik onderweg al bevochtigd. Record goud van Marcel van den Eynde is een goed voer als er zowel voorn als brasem verwacht mag worden. Maden en casters moeten de vis op de plek gaan houden. We vissen op drie meter diepte. Met de lange matchhengel kan dit zonder stuitje. De anderhalf gram zware dobber wordt met gemak op de voerplek gebracht. Het wachten kan beginnen. In deze periode zwemmen hier zeer grote brasems rond en bakken van blankvoorns. Deze vissen zijn oud en sluw en we pakken het voorzichtiger aan dan m’n vorige poging die in de soep liep.

Voorzichtige aanpak

Haakje 16 en 12/00 mm onderlijn is in combinatie met een zachte matchhengel net voldoende om deze sterke witvissen te kunnen landen. Vier niet te grote voerballen en wat maden en casters, moeten de vis tot azen aanzetten. En dat gebeurt ook, want al snel duikt de dobber van m’n maat weg. Mis. Vervolgens is het mijn beurt en na de aanslag maakt de matchhengel een diepe buiging. Een zware brasem geeft prima sport. Niet veel later heeft ook Han het met een sterke witvis aan de stok. Een prachtige hybride van brasem en blankvoorn doet de slip tikken. De hybriden beschikken over een goed uithoudingsvermogen.

Met regelmaat verdwijnen onze dobbers onder water en vertonen de hengels een parabolische kromming. Samen genieten we met volle teugen van deze visserij. Vooral de hybriden geven extra vuurwerk. Het tempo van bijvoeren gaat omhoog. Regelmatig een handje casters erbij. Dan schiet een gehaakte vis van links naar rechts. Het lijkt weer zo’n sterke hybride. Terwijl ik de vis naar het oppervlak dril, herken ik er een voorn in. Ja het is een blankvoorn, en wat voor één! Supervis. Staalblauw schubbenkleed en oranje oogjes. Terwijl ik de vis onthaak, zoekt Han het meetlint. Exact veertig centimeter. Mijn dag kan niet meer stuk.

Staalblauwe kanjer

De wind is ondertussen fors toegenomen. De surfers en zeilers genieten met volle teugen.
De visserij wordt echter aanzienlijk lastiger. Door de combinatie van wind en onderstroming wordt de dobber regelmatig onder water getrokken. Eigenlijk zou ik iets zwaarder moeten gaan vissen, maar ik heb niet veel zin om veel te gaan knopen. Ik kies voor een andere oplossing en leg bijna alle lood op de bodem. Wat minder elegant, maar de brasems bijten zo gretig dat het geen kwaad kan. Han drilt z’n zoveelste brasem. Mooie lichtgekleurde kanjer. Direct na de inworp is het weer raak bij m’n maat. Een sterke vis neemt vele meters lijn en lijkt niet te willen stoppen. Het molentje giert het uit. Kansloze missie met dit lichte materiaal. Dan schiet de vis los. Was waarschijnlijk een karper.

Gretige brasems

Even een kleine pauze. Zonnecrème smeren en broodje eten. Han komt erachter dat z’n broodjes nog thuis in de koelkast staan. Uiteraard sta ik een deel van mijn lunch af. Een blauwe reiger maakt handig gebruik van de thermiek en cirkelt zonder vleugelslagen boven het water. Hoewel we veel plezier aan de brasems en hybriden beleven, zouden we eigenlijk graag nog wat voorn vangen en het liefst natuurlijk zo’n exemplaar als eerder deze dag. Ik stel voor te verkassen naar een stek waar ik al vaker mooie voorn heb gevangen. De plek ligt lekker in de luwte. Han beschermt zich met een hoed tegen de zon. Onze eigen Crocodil Dundee! De knobbelzwaan lijkt hem plots te verstaan.

Het wachten op de eerste aanbeet duurt altijd het langst. Deze keer komt deze aanbeet echter helemaal niet. De stek lijkt visloos. Hoewel… “Kijk, kijk!”, zegt Han en wijst met z’n vinger naar drie donkere schimmen. Roze lippen en rode oogjes. We zijn getuige van een zeeltenbruiloft. Wat een vissen! Twee ervan passeren zeker de vijftig centimeter. Ze spetteren langs de oever en flitsen zijlings door het water. Ziet er mooi uit. Han heeft een lens met polarisatiefilter op z’n camera gezet. Klik, klik, klik, met de snelheid van een mitrailleur schiet hij vele platen als de zeelten zich weer van dichtbij laten zien. Dan is de batterij leeg. De hitte is aanzienlijk toegenomen. We vinden het welletjes. Onze batterij is eigenlijk ook leeg.

Crocodile Dundee