Rivier in het vizier 322

Rivier in het vizier 322 

Door Yvo Bindels 

Een brede lach en een stevige handdruk. Lambert heeft er net als ik zin in. De rivier stroomt lichtjes, maar de watertemperatuur is weer ruim anderhalve graad gezakt. Vooral na een zo’n koude nacht onder het vriespunt gaat het dan hard.

De rivier is ietwat troebel. Iets waar we zeker in februari blij mee zijn. Het zonnetje is er al en vooral in de ochtend zou dit zich laten zien. Ook is er een pittige wind voorspeld, maar daarvan is nog niets te merken.

Zoals altijd varen we na het traileren rustig richting de stekken. Tenminste het eerste stuk dan. Even genieten van de rust, vrijheid, een kop koffie en op het gemak de plannen doornemen en het kunstaas klaar leggen.

Een gevoel van vrijheid op het water.

We starten werpend op snoekbaars. Het eerste half uurtje blijft het stil. Voor de tweede keer kom ik muurvast te zitten. Niet los te krijgen. Ik moet er flink hard aan trekken om de lijn te doen breken. Even knopen dus, hoort erbij.

Geen straf hoor in de zon luisterend naar een vink die zijn ‘slag’ laat horen. Niet veel later bij het zakken van de shad een aanbeet. Ik slaan aan. Vast. He, leek toch echt een aanbeet? En verdomd, het zwemt!

Massieve vis en na een paar seconden drillen is het duidelijk dat het een meerval is. Gaat een gevecht van de lange adem worden met een 5,9 kilo onderlijntje en het dunstelige jigkopje.

Maar het is al vaker gelukt en Lambert weet als geen ander hoe hij de boot ten opzichte van de vis moet houden, wil ik hem op open terrein kunnen uitdrillen.

Vooral in het begin zwemt zo’n meerval altijd de tegenovergestelde richting op dan waar de druk vandaan komt.  

Zo weten we de meerval bij de obstakelrijke plekken weg te houden. M’n Special Force 220 hengel staat al minutenlang hoepeltje krom. Door op het randje te drillen kunnen we de vis binnen het half uur landen.

Het blijven indrukwekkende beesten. De boot ligt vlak bij de kant, dus we besluiten om even aan land een snel plaatje te maken.

Even sporten in de ochtend.

Zodra de meerval het water weer voelt, zwemt ze gelijk weg. Zo even bijkomen van de chaos en het slijm verwijderen van mijn schoot, het net en de lijn. De snoekbaarzen laten het afweten. Hebben we al eerder meegemaakt bij meervalvangsten.

Blijft een mooi gezicht…

Taai spul, dat meervalslijm.

We besluiten ons vizier op roofblei te richten. Doen dat door sneller te vissen en shads met veel actie te kiezen en kleine pluggen met forse actie.  

De wind is inmiddels aangetrokken, wat secuur vissen moeilijker maakt. We hebben al aardig wat worpen gemaakt ondertussen. Als ik mijn shad verwissel voor een tweedelig Pikefightertje is het al snel raak. Ondanks de koude watertemperatuur vecht de roofblei met temperament. Genieten!

Wederom winterroofblei vandaag.

Lambert is met een bol plugje aan de slag, een Amerikaans model lijkt het. Zijn plug wordt eerst aangetikt en vervolgens gegrepen. De roofblei sprint weg. Tijdens de dril wordt duidelijk dat het een beste vis is, dik ook! Ik wacht madam op met het net.  Yes, binnen, wat een joekel zeg!

Een beauty voor Lambert!

Als de wind te heftig wordt om nog lekker te vissen, besluiten we een riviergedeelte in de luwte op te zoeken en daar te verticalen en diagonalen op snoekbaars.

Al snel tikt Lambert raak met de playboyshad. Vreemde bobbel op z’n neus. Na het snelle succes volgt er geen enkele actie meer. Verkassen is eigenlijk geen optie, want dit is zo ongeveer de enige plek waar we iets uit de wind kunnen vissen, die ondertussen nog verder is toegenomen.

Na veel wisselen met shads en de aasaanbieding weten we uiteindelijk nog twee visjes te vangen.

Een ietwat vreemde ‘snuiter’.
 
Tijdens de terugtocht naar de trailerhelling wordt nog maar eens extra duidelijk dat het nog volop winter is. We kijken dan ook reikhalzend uit naar de vriendelijke dagen die de maand maart meestal wel al in petto heeft.