Rivier in het vizier 319
Door Yvo Bindels
Zelden hoopte ik zo hevig op een paar flinke regendagen als nu. De Maas staat al maanden stil en is kraakhelder. Hoewel er natuurlijk altijd wel een vis is te vangen, is er voor mij weinig mooier dan vissen op een ontketende, kolkende rivier.
Voorgaande jaren begon dat zo’n beetje half november en gingen de grote snoekbaarzen nog even flink te keer voordat de echte winterkou er was. Dit jaar is alles anders. Een stromende rivier in juni, maar sindsdien een afvoer van gemiddeld zo’n 100 kuub, iets wat op het water nauwelijks te merken is.
Het kan mooi zijn dat heldere koude weer, maar van mij mag het nu dagen pijpenstelen regenen!
Maargoed we moeten het er mee doen. Als we om half elf aan de trailerhelling arriveren, staat er geen enkele trailer. De meeste roofvissers zijn duidelijk uitgeweken naar andere (type) wateren. Het grote voordeel van dit alles is dat het heerlijk rustig is. Sando en ik gaan vandaag lekker experimenteren met kunstaas en technieken en zullen het laatste uur voor het donker gericht op de snoekbaars overschakelen.
Het weer is ronduit somber. Het is koud, grijs en het miezert al een tijdje. Regelmatig droog ik m’n natte handen aan de handdoek af, omdat ze anders snel afkoelen. We vissen een hele tijd met groot aas met weinig actie boven diep water op een plek waar niet veel vis, maar wel grote vis zit. Ons doel daarbij is een grote snoek.
Dat levert helaas niks op. Ondertussen hebben we genoeg tijd voor goede gesprekken en er is zat te zien. Een groepje zaagbekken vliegt geschrokken op. Een dodaarsje verstopt zich achter een in het water liggende boomstam. De bevers hebben hier flink huisgehouden. Vooral de wilgen zijn vanwege hun zachte hout en sappige twijgen geliefd. Op dit stuk is vrijwel elke wilg aangedaan. Tanden als beitels moeten het zijn gezien de grootte van de houtsnippers.
Vrijwel alle wilgen zijn er aangedaan.
De nodige dikke bomen liggen al om en enkele anderen staan op kiepen, en dat zijn geen kleintjes. De bomen die in het water liggen lopen ver door onder water. Grote boog eromheen. Als we na een tijdje ongeduldig worden en de probeersels vervangen door bewezen kunstaas, komt er een aanbeet op Sando’s roodwitte Screaming Devil. Shit, de vis schiet los.
Tanden als beitels moeten ze hebben!
We hebben het rijk voor ons alleen en schakelen een uurtje voor de schemering over op snoekbaars op een grillig stuk bodem. Eerst met pluggen, maar na twee keer ‘kunstaasredderen’ schakelen we over op shads. Ik weet vrijwel zeker dat er snoekbaarzen zitten op de stek, het lijkt me een kwestie van wachten totdat ze ‘aan’ gaan.
En dan een aanbeet. Mis, maar het was er een. Het begint ondertussen al langzaam te schemeren. Wederom een aanbeet op de Booby Trap Shad. Nu is het raak! Weliswaar geen grote snoekbaars, maar de aanbeet mocht er zijn. Buiten boord tikken we hem los. Die vis is het begin van een uurtje waarin de snoekbaarzen aardig los gaan. Zo taai als het overdag was, zo snel gaat het nu.
Plotseling gaan ze volledig los.
We vangen meerdere vissen achtereen. Opvallend is dat ze op een enkele na vrijwel allemaal op de staartdreg gehaakt zijn, terwijl ze er toch best hard op vliegen. Als het te donker en ook nog eens mistig begint te worden, besluiten we terug te varen naar de helling voordat het onverantwoord wordt, want de vrachtschepen varen nog door nu.
Geen joekels, maar de harde aanbeten blijft genieten.
De meeste vissen op de staartdreg gehaakt.
De spullen hadden we gelukkig vooraf al opgeruimd, op de verticaalstokjes na, dus in no-time zitten we in de auto op te warmen. De volgende keer dat we samen vissen, zal in het nieuwe jaar zijn, hopelijk dan op een bruine stromende rivier.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
