Rivier in het vizier 31
door Yvo Bindels
24 maart 2007
Aan de andere kant van de lijn klinkt een rillerige en schorre stem. Ik hoor direct wat er aan de hand is. Johan heeft de griep te pakken. We zouden vanavond samen met Han, Sando en diens vriendin Niki gezellig gaan eten en morgen gezamenlijk vissen. Johan baalt ervan dat hij er niet bij kan zijn.
Niets aan te doen. Gaan we gewoon een keertje over doen. Zonder griep dan. ’s Avonds kijken we met grote ogen naar de rij spare-ribs waar geen einde aan lijkt te komen. Lekker koud pilsje erbij. Het is gezellig en we bespreken uitgebreid de plannen van morgen. De rivier stroomt eigenlijk net iets te hard, maar het moet wel kunnen. Een grote glasoog is ons doel, maar niet ten koste van alles. Het zal Sando’s seizoensluiting worden en dan is het wel leuk als er wat vissen in de boot komen.
De volgende ochtend zitten we al vroeg op het water. Stevige noordoostenwind. Door de miezelregen is het ijskoud. Guur is gewoon het beste woord ervoor. Flinke golven op de plas. De lage spiegel is het grootste nadeel van ons stalen bootje. De golven op de rivier zijn nog hoger. Het plan om op de rivier te slepen met allerlei ratelend kunstaas, stellen we even uit. We zoeken een stek in de luwte op. We zijn amper aan het slepen of Sando’s favoriete Butcher, de red-head is gegrepen. Landtongen of andere ondiepten die grenzen aan dieper water zijn in dit jaargetijde superstekken! Ook nu weer werd het bolle plugje van het oplopende taluud geplukt. Het hengeltje krijgt zwaar op de donder. Keer op keer wordt de dunne 7 ponds lijn van de spoel getrokken. Het lichte baarsstokje buigt respectvol richting vis. Sando trapt af met een gigabaars! Maar al te graag zet ik m’n wijsvinger tegen de onderkaak aan. De duim verdwijnt in de gigantische opening. De andere hand ondersteunt de hoogzwangere dame. Ik overhandig de vis aan de vanger. Snel een plaatje van m’n stoere bootgenoten. Met 46,5 cm verdient de vis het predikaat kanjer met glans.
stoere bootgenoten
Een stukje verder komen we Lambert en Egon tegen. Hoppa, boten tegen elkaar en gezellig kletsen met deze supergozers. Ze zijn dan nog visloos en hebben zojuist een stek bevist, die wij ook in gedachten hadden. Wij gaan het wat ondieper proberen. Weer is het Sando die direct een kromme hengel krijgt. De Butcher bewijst maar weer dat een redhead patroon altijd interesse van snoek mag verwachten. Sando heeft de staartdreg wijselijk vervangen door maatje 6. Kleine baarzen komen we nauwelijks tegen nu en die grote jongens hebben er geen moeite mee. We hebben het nog niet uitgesproken of ik haak een minibaarsje. Het visje valt er vlak voor de boot af. Begeeft zich hier op gevaarlijk terrein, want Sando vangt alweer een machtige veertiger. En deze vissen hebben geen medelijden met een kleine soortgenoot!
De drang naar de rivier blijft ondanks de goede start aanwezig. We besluiten richting rivier te trollen. Sando laat een screaming devil hoog meelopen. Die hengel vliegt al snel krom en vangt flinke klappen op. Helaas rolt de vis er af. Sando bekijkt het kunstaas. Nieuwe tandafdrukken vallen al niet meer op tussen de krassen en sneden in de rammelaar. De rivier ligt vol in de wind. We proberen het even, maar de golven zijn niet misselijk. Wijselijk zoeken we de luwte op de plas weer op. Een buizerd cirkelt boven de ontboste oever. Grote machines hebben de prachtige oever veranderd in een kaal landschap. Hun holen vormen nu de enige dekking voor de talrijk aanwezige konijnen. De buizerd houdt alles scherp in de gaten.
geen medelijden met een soortgenoot
Tijd voor pauze. Han heeft inmiddels ook al een baars en snoekbaars gevangen. Lambert een mooie snoek op de rivier. Hun boten liggen al tegen elkaar. Han en ik hebben de avond tevoren een vlaggetje gemaakt met een foto van Egon erop. Tijdens een barbecue afgelopen zomer kon hij een theelepeltje tot aan het blad in z’n neus laten verdwijnen. De afbeelding siert nu tijdelijk onze boeg. Het duurt even voordat Egon door heeft dat hij het is. Lachen natuurlijk. Twee lepels hete Mexicaanse bonensoep doen me denken dat ik een vlammenwerper ben. Moet er zelfs van niezen. “Niks gewend”, krijg ik lachend te horen. De vlag wordt aan de Marcraft bevestigd en we zoeken weer onze stekken op.
Sando en ik beleven plezier aan de baarzen. Ze blijven met regelmaat bijten. Vissen van droomformaat op licht materiaal. De Butcher en de Jointed Shadrap 7 zijn vandaag de nachtmerrie van onze gestekelde vrienden. Alles lijkt te lukken. Zelfs op anderhalve meter water verdwijnt een hornetje in een grote muil! Prima sport zo. Net als ik de vis in de duimgreep vast heb, vliegt het plugje door de lucht. Dan kan ik de vis net zo goed weer loslaten. De gestekelde rugvin doorklieft nog even het oppervlak waarna de rover zich uit de vinnen maakt. Han komt een kijkje nemen. Ook hij heeft weer een megabaars kunnen vangen. Gaat er weer snel vandoor. Zijn boot komt rap in plané nu hij er alleen in zit. Ziet er gaaf uit.
gestekelde rugvin
We besluiten de gestreepte rovers verder met rust te laten. De wind is gaan liggen, maar het is nog steeds koud en mistig. Zou de rivier nog een snoekbaars voor ons in petto hebben? Egon heeft inmiddels een knappe glasoog weten te vangen. De veelbelovende mosselbanken geven helaas niks prijs. Dan zoeken we de oever op. Mooie signalen bij twee meter waterdiepte. We rammelen en ratelen zo goed we kunnen. Verder dan een hanger komen we echter niet. Dan maar de vaargeul. Ik kies voor een Deep Thunderstick. Fluo groen-geel-oranje. Ziet er behoorlijk giftig uit. Ik heb redelijk wat lijn uitstaan om de bodem ermee te halen. Dan een felle aanbeet! “Ja, hangen!!”. Sando zet de motor in de vrij. We drijven stroomafwaarts richting vis die ondanks het bescheiden formaat prima verweer geeft. De snoekbaars mag er in het water af. Dit is voorlopig de laatste rover die Sando zal zien, aangezien vandaag zijn seizoenssluiting is. Samen kijken we terug op een geweldig seizoen. Stekkennis uitbreiden, vis vangen en vooral genieten van al hetgeen eromheen stonden daarbij centraal.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
