Rivier in het vizier 284

Door Yvo Bindels  

 

Het is superzacht voor de tijd van het jaar. Er staat geen zuchtje wind en de zon verschijnt al aan de horizon. De witte strepen in de lucht worden gespiegeld in het gladde wateroppervlak. Han en ik hebben vandaag een breed pakket aan roofvismateriaal bij ons, zodat we volop kunnen variëren.

 

Werpen op snoek, trollen op snoekbaars, met klein kunstaas op baars vissen, vandaag zullen we van alles proberen om wat vissen aan de schubben te komen. De rivier is de uitgelezen plek om lekker veel af te wisselen. Ik hang een klassieker in de speld, een kleine killershad op een 5 grams jigkop. Even voelen, de haakpunt is nog vlijmscherp.

 

Wie wil nu niet z’n dag zo beginnen?

 

Ik werp de shad in en laat deze af zakken richting bodem. Het is er rond vier meter diep. Als de shad voor m’n gevoel een meter boven de bodem is, laat ik hem verder zakken met gesloten beugel en strakke lijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat de shad gelijk wordt opgevangen door een roofvis.

 

Zouden de baarzen er al zitten? Bij de derde worp is het raak. Het wordt al snel duidelijk dat het geen baars is, maar een snoek. Omdat die kans in dit jaargetijde erg groot is en de snoeken zo’n klein shadje met gemak compleet inhaleren, vis ik standaard met een stalen onderlijntje. Flexonit 2,5 kilo. Met de nekgreep til ik de eerste vis van de dag de boot in. Han maakt even een close-up van de kop van de rover.

 

Het killershadje in de gehaktmolen.

 

Helaas zijn de baarzen niet present op de stek. Verkassen dus. Op een stukje waar de rivier net wat dieper is, vangen we trollend met kleine plugjes wel enkele baarzen. Het loopt echter niet storm en het formaat van de baarzen is nog niet echt om over naar huis te schrijven. Plotseling toch een stevige bonk een flink verweer. Terwijl ik al denk aan een dikke baars met bloedrode vinnen, blijkt het echter een snoekbaars te zijn die de redhead Butcher gearresteerd heeft. Binnen een uur vissen al drie soorten dus.

 

Snoekbaars op de Salmo Butcher.

 

Waarschijnlijk was die snoekbaars een toevalstreffer, maar je weet maar nooit. We gaan er daarom gericht op vissen om daar achter te komen. Han hangt een Taildancer in z’n speld, ik een Shadrap. We trollen over de stek en zoeken met onze pluggen de harde bodem op. Han krijgt meteen een aanbeet. Ik hoop op een snoekbaars, maar de sprintjes verraden overduidelijk een snoek. Ja hoor, het is een groenjas. 

 

Han met een snoek die strak van de bodem geplukt werd.

 

We bestoken de plek nog enkele keren met onze diepduikers, maar er volgen geen aanbeten meer. De plompebladeren in de oeverzone zijn ver afgestorven, maar de plantenresten onder water bieden nog de nodige dekking voor de snoeken. Mooie omstandigheden om er met groot rubber overheen te slepen. Af en toe blijft er een toch een stengel hangen aan de dreggen. Daarom vissen we beiden slechts met een handhengel en kunnen zo snel reageren.

 

Ik zoek vooral de stukken op waarvan ik weet dat het er in de zomer flink dicht stond. Daar zijn onder water nu nog genoeg planten aanwezig. Bij een iets dieper stukje laat ik mijn Buldawg vanuit het oppervlak een meter de diepte in vallen. Een enorme beuk volgt! Een zware vis koerst meteen de oeverzone uit. De eerste run is indrukwekkend, dit moet een megasnoek zijn! Na ruim vijf minuten drillen vliegt de snoek nog steeds af toe flink wat meters door m’n slip heen.

 

Een megasnoek uit de waterplanten geplukt.

 

Gelukkig heb ik de lompe originele haken vervangen door Gamakatsu’s, maar er ben ik nog niet gerust op. Snoeken weten zo’n grote brok rubber dikwijls kopschuddend te lossen. Daar komt ie dan. De Buldawg hangt buiten de enorme bek, lijkt met slechts een enkele haakpunt vast te zitten. Geen onnodige risico’s, hop het net eronder. Als we de snoek de boot in tillen en op de onthaakmat leggen, kijken we er met open mond naar, wat een bak!

 

Han doet een stapje achteruit om een foto te nemen en helpt daarmee zijn geliefde titan-hengel om zeep. Op een kant van het lijf van de snoek zitten enkele wonden die nog niet zo heel oud lijken. Lijken wel paaiwonden, maar dat is onmogelijk in deze tijd van het jaar. Na enkele plaatjes mag de oude dame terug. Zo, eerst even bijkomen.

 

Het terugzetten van een prachtvis is altijd een mooi moment.

 

Na een korte pauze zoek ik opnieuw de plantenbedden op. Han vist zijn buldawg letterlijk een meter naast de boot. Binnen een half uur wordt deze drie keer gegrepen vlak voor onze neus. Gaaf om te zien natuurlijk! Han heeft er uiteraard lol in.

 

Han geniet van de knokkende snoeken.

 

Helaas wordt het na die snelle aanbeten erg stil. Kilometers oever gaan er onder de boot door, zonder een enkele aanbeet. Tijd voor een middagpauze. Han heeft vers gekookte eitjes meegenomen, altijd lekker. De zon staat inmiddels een stukje hoger en de vrachtschepen hebben met hun golven de oeverzone een stuk onrustiger gemaakt. 

 

Ook de vertrekkende ganzen zullen kilometers maken.

 

We gaan het eens een trapje dieper zoeken. Opnieuw maken we vele meters zonder resultaat. Het is ondertussen wel genieten hoor. Een heerlijk zachte temperatuur en nauwelijks wind. De snoeken hebben echter geen trek meer. De laatste twee uurtjes trollen we met kleine plugjes op alles wat bijten wilt. 

 

Deze dodaars weet ze te vinden.

 

Enkele baarzen komen nog aan boord. Geen joekels, maar de dappere vechtertjes zijn van harte welkom. Gelukkig weet ook Han ze prima te waarderen. Nu de rivieren in de late herfst weer meer water gaan afvoeren, zullen de komende visdagen voornamelijk op snoekbaars gericht zijn. Stromend water en felle glasogen, ik kijk er al naar uit!

 

Yvo Bindels