TotalFishing

Rivier in het Vizier 275

Door Yvo Bindels

10 februari 2013 – De auto is nog bedekt met een dun laagje sneeuw als ik de spullen in de kofferbak leg. Brrr, wat is het koud! Volgens de voorspellingen zal de temperatuur vandaag niet boven het vriespunt uitkomen. Maar het is wel windstil en als het zonnetje nog door wil komen kan het toch nog aangenaam worden.

Er zitten pimpelmezen achter elkaar aan. Hun blauwe petjes flitsen tussen de kale struiken door. De territoriumdrift zal de komende weken alleen maar toenemen. Enkele kramsvogels snoepen de laatste rode bessen uit de struiken. Grote kans dat zij ons land binnenkort weer verruilen voor het zuiden van Scandinavië of Rusland om daar te gaan broeden.

De kramsvogels snoepen de laatste bessen weg.

Lambert en ik hebben niet al te vroeg afgesproken. Hartje winter wil juist het laatste uurtje van de dag wel eens goed zijn. Zou zonde zijn als we tegen die tijd al verkleumd zijn en het animo minder is. Ik haal de Tomasco op en rij langs het tankstation. Hartstikke handig die tankdop in de rand van de boot!

Lambert staat al voor zijn huis te wachten en heeft er zin in. Zijn hengels zijn al opgetuigd tot en met de shad aan toe. Rond half tien dobberen we op het water. Het is er heerlijk rustig. Er is zelfs geen andere boot te zien. Het is natuurlijk erg koud geweest en de vangsten kelderen dan vaak net zo hard als de watertemperatuur.

Ook vandaag zal het wel geen wild aanbetenspektakel worden, maar een of enkele mooie riviervissen moet mogelijk zijn. Vooral omdat de omstandigheden meerdere dagen vrij constant zijn geweest; temperaturen rond het vriespunt, noordenwind en een stroming van 850 kuub per seconde.

Verrassend genoeg is het na een kwartiertje vissen al raak bij Lambert. Een strakke snoekbaars zag de shad wel zitten. Zit onder de kin gehaakt. De snoekbaars blijft maar kopschudden in het oppervlak, maar wordt door Lamberts grote hand bij z’n buik gepakt. Een half uurtje later is opnieuw zijn komodo gegrepen, maar deze keer weet de vis de haak te lossen.

Strakke vis voor Lambert.

Omdat de bodem redelijk vlak is, zetten we ook een steunhengel in. Lambert voorziet die van een ontdooide blankvoorn op een fireball jigkop. Ik hang een 9 inch slug-go in de speld en zet de hengel in de quick-release steun. Aangezien Lambert al twee aanbeten op de komodoshad heeft gehad, hang ik er ook eentje aan de handhengel.

Het is er zes meter diep. Ik vis met een strak gevlochten 8 ponds lijn en kan de shad zo’n tien meter achter de boot gecontroleerd bij de bodem houden. De zachte shad zwemt alleen al door de vaart van de boot. Af en toe tik ik de shad iets naar voren en laat hem dan langzaam terugzakken.

De bodem is er spijkerhard. Een flinke dreun op mijn hengel die gelijk krom gaat. Heerlijk, zo’n beuk op de handhengel! Een mooie snoekbaars laat zich niet zomaar beet pakken. De vis sputtert flink tegen en ik grijp mis. Net zoals bij de vis van Lambert zit de jighaak stevig onder de bek vast. Er is dus geen ontsnappen aan.

Na even tegensputteren toch aan boord.

Na een korte koffiepauze zoeken we opnieuw de harde bodem op. Na een poosje gaat de lange steunhengel van Lambert geleidelijk krom en loopt de slip monotoon af. Hoewel het sprekend op een hanger leek, blijkt het toch een vis die de blankvoorn gegrepen heeft. Een sprintje dat volgt, verraadt dat het waarschijnlijk een snoek is.

De blankvoorn is gegrepen.

Inderdaad, het is een mooi getekende snoek, met de kleine jighaak precies in het scharnier vast zit. Lambert vat de rover in z’n kraag. Altijd welkom, zo’n bijvangst! Niet veel later mist m’n maat een aanbeet op zijn shad. Even later blijkt dat de staart van de shad is afgebeten. We zijn ongeveer twee uren aan het vissen en mogen met vijf aanbeten niet klagen voor een koude februaridagochtend.

De snoek zit op het kleine haakje van de fireball gehaakt.

De middag blijkt echter veel minder productief. De zon is ondertussen doorgebroken en voelt lekker warm aan. De boomtoppen van de nabij staande elzenbomen zitten vol met kwetterende sijzen. Ze zijn druk in de weer om de zaadjes uit de elzenproppen te peuteren. Enkele mannetjes fluiten tussendoor uit volle borst. Opeens dreigt er gevaar, want de hele meute gaat geschrokken de lucht in.

Gezellige drukte in de elzen, maar onder water is het nu al enkele uren rustig.

Onder water is het rustig. Te rustig vinden wij. Het lijkt een kwestie van wachten op een nieuwe aasperiode. Beiden missen we een aanbeet, maar verder gebeurt er helemaal niks meer. Een sperwer was succesvoller en vliegt voorbij met een prooi in z’n klauwen. Het is inmiddels drie uur geweest en de betere uren zouden nu moeten gaan beginnen.

Een fuut worstelt met een brasempje dat net te hoog lijkt om door te slikken. Een brutale meeuw ziet dit en duikt er vol boven op. Het is niet te zien of de fuut, de meeuw of misschien wel de brasem als winnaar uit de bus komt. Mijn stil hangende fin-s wordt plotseling hard gegrepen. Hangen! Ik voel al snel dat het een grote snoekbaars is. Blijft op diepte mokken en vecht ondanks de lage watertemperatuur flink lang door.

In het oppervlak spert de snoekbaars z’n enorme klep om de shad te lossen en schudt zijn kop wild door het oppervlak. Lambert heeft ondertussen de seagrip handschoen aangetrokken en kan de vis bij de staartwortel beetpakken. Een prachtige riviersnoekbaars is even de klos.

Daar past een flinke shad in!

In de wetenschap dat er af en toe zulke mooie vissen uitkomen, kunnen we goed leven met het feit dat we hier nimmer hoge aantallen scoren. Daarnaast is de Maas een natuurlijke regenrivier die zo z’n charmes heeft. Maar zeker ook zo z’n grillen kent. Wij gaan er in elk geval graag de uitdaging aan.

Geen hoge aantallen, maar wel mooie vissen.

Twee sympathieke roofvissers in een mooie Lund hebben op een aangrenzende rivierplas gevist, maar hebben helaas nog niks kunnen vangen. Een fuut zwemt ongekend dicht naast onze boot. Mooi om deze van zo dichtbij te bekijken. Dan duikt de vogel onder water. Komt zo’n tien tellen later boven met een posje in z’n bek.

We zien de andere boot gelukkig de nul wegpoetsen. De laatste minuten zonlicht breken aan, voordat de zon achter de horizon zakt. Daarna zal het snel koud worden. Lambert ziet z’n bijhengel krom vliegen en graait deze rap uit de steun. Ja, de vis hangt nog. Een mooie goudgele snoekbaars wordt de afsluiter van de dag. Tweede vis voor Lambert op de steunhengel. De grote slug aan mijn steunhengel is onaangeroerd gebleven.

Mooi gekleurde snoekbaars in de laatste snipper zonlicht.

De zon is nu weg en de wind in het gezicht terug varend naar de trailerhelling voelt ijskoud! Hoewel februari mijn minst favoriete maand van het seizoen is, kijken we vandaag terug op een sfeervolle dag en alle vangst als bonus. Ondertussen komt het voorjaar steeds dichterbij. Over een paar weken kan het warmtepak misschien alweer thuis blijven. Nu laat ik het toch lekker aan totdat de boot in de stalling staat.