Rivier in het Vizier 269
Door Yvo Bindels
3 september 2012 - De autosnelweg is nog vrijwel leeg. Ik kan lekker doorkarren zo. Zal wat te vroeg ter plekke zijn, maar een kop koffie in het zonnetje is dan zeker geen straf. Snel een andere radiozender op, want voor een duet van Jan Smit en Gerard Jolink is het toch echt te vroeg.
Nog niet zo lang geleden maakte ik wel eens de fout om de wekker wat te laat te zetten. Niet dat ik te laat kwam, maar het ontbijt ging dan gehaast naar binnen. Als dan nog het geringste tegenzat dan was het ook nog eens haasten onderweg. Nu plan ik nog steeds volgen het ‘oude’ schema, maar tel er dan nog eens een minuut of twintig bij. Maakt precies het verschil tussen haasten of lekker rustig aan doen.
Een poosje later kijken Lambert en ik uit over de Maas. Het vele regenwater van gisteren heeft de rivier blijkbaar nog niet bereikt, want de stroming ontbreekt volledig en het water is helder. Een schooltje van slanke visjes schuift over de betonplaat van de trailerhelling. Donkere staartjes, roofbleitjes gok ik.
We besluiten te starten op snoek. De watertemperatuur is immers aardig gedaald. Nu er nog niet veel schepen gepasseerd zijn, lijken de ondiepe plekken aan de schaduwkant ons interessant om uit te werpen met shads en jerkbaits. De boot wordt een meter of tien uit de oever gepositioneerd en het werpen kan beginnen. De fronttroller trekt ons langzaam stroomopwaarts.
Plantenrijke stek aan de schaduwkant
Er staan nog veel planten, dus het kunstaas hoog houden is een vereiste. Na een kwartiertje vissen grijpt een snoek mijn jerkbait die vlak voor de kant geland is. Na de plons is ie er vol op gedoken op kniediep water. Na hevig kopschudden in het oppervlak weet de snoek de haken te lossen.
Het stuk rivier dat volgt levert vreemd genoeg niks op. Ze moeten er wel zitten. Meter voor meter kammen we uit. Een snoek mist de jerkbait van Lambert volledig, en komt daarna ook niet meer terug. Jerkbaits zijn regelrechte snoekverleiders, maar als je eens gaat tellen komen er op lange termijn niet veel meer dan eenderde van de aanbeten aan boord. Volgens de statistieken moet de volgende dus hangen…
Die derde komt er echter niet. Als de planten dichter opeen staan, schakelen we over op shads die wat preciezer tussen de gaten aangeboden kunnen worden. De snoeken lijken niet echt happig. Het wordt helaas drukker op de rivier en de zon klimt hoger aan de blauwe hemel.
De scheepsvaart komt op gang en grote golven rollen over de ondiepe stekken
Plotseling een tik op m’n grote wobshad. Ik mis en ram m’n shad de planten in. Helaas is de staart eraf gebeten. “Tja, het leven van een visser is hard!” Dat doet me meteen denken aan het avontuur dat onze vismaat Egon eerder deze week meemaakte in de bellyboot.
In de schemering zag hij een bever zwemmen en hield zich koest. De bever kwam dichter en dichterbij. Heel voorzichtig probeerde Egon z’n fotoapparaat te pakken. De bever die inmiddels vlak voor hem was merkte hem nu op. Koos echter niet het verwachte hazenpad, maar sloeg hard met zijn staart op het water en ging vol in de aanval!
Egon moest het dier letterlijk van z’n bellyboat afslaan. Hij dacht dat het wel klaar was nu, maar de bever kwam enkele keren terug, totdat Egon geheel het water uit was. Het lijkt erop dat er jonkies in de buurt waren, want de bevers zijn normaal erg schuw. Lambert en ik hadden onze maat natuurlijk dolgraag zien springen op z’n flippers!
We verkassen een stukje. Werpend met plugjes, poppers en spinners vangen we met regelmaat baarzen. Sommige exemplaren hebben prachtige kleuren. Lambert bekijkt zijn vangst nog eens aandachtig van dichtbij, voordat hij deze terugzet. Ze zijn prachtig inderdaad.
Bekijk ze eens goed van dichtbij.
Ik vind ze in elk geval prachtig om te zien!
Op een stuk met een hardere bodem met minder planten proberen we werpend met shads een snoekbaars te verleiden. Niet echt gunstige omstandigheden, maar je weet het nooit. De zon heeft nog genoeg kracht en we staan heerlijk in onze T-shirts te vissen. Drie buizerds zwegen cirkels hoog in het luchtruim en laten daarbij herhaaldelijk hun roep horen. De tijd vliegt ondertussen weer eens voorbij.
De shads op 10 en 14 grams jigkopjes maken mooie glijvluchten langs het talud, maar de snoekbaarzen laten zich door ons niet verleiden. Ik verwissel de shad voor een popper en vis deze kort langs een pluk planten. Meteen een kolk erachter, maar ik voel niks. Als de popper vlak voor de boot is schiet een roofblei er in volle vaart naar toe, maar keert in een flits weer om. Wat zijn ze snel zeg!
Waarschijnlijk had de vis de boot of mij opgemerkt. De volgende worp is het echter wel raak. Wat zijn die roofblei-aanbeten op de poppers toch geweldig om te zien en horen! Na die eerste vis volgt er een ongekend bijtuurtje. Vol geweld vlammen ze op de aasjes. We weten niet wat we meemaken. Alle remmen zijn los!
Na deze eerste vis gaan alle remmen los!
We missen ruim de helft van de aanbeten, maar dat maakt de pret beslist niet minder! Hoe sneller we de poppers en skitter walks vissen, hoe beter ze reageren. Mijn popper vis ik zelfs zo snel dat hij stuitert over het water in plaats van dan dat ie ‘poppert’. De zilveren pijlen klappen er vol overgave op! Dit is gaaf, zeg!
De meeste vissen zitten mooi voorin de bek gehaakt en kunnen in het water losgetikt worden. Maar soms worden de poppers compleet geïnhaleerd. Hartstikke knap bij zo’n snelle prooi! Van het een op het andere moment is het feestje afgelopen en volgt er geen reactie meer. Dieper vissen is geen optie, want het staat er helemaal vol met planten.
Spectaculaire aanbeten op het snel geviste oppervlakte kunstaas
We zoeken een soortgelijke stek op, maar daar blijft het rustig. Een meeuw zweeft boven mijn popper en volgt het aasje nieuwsgierig. Altijd opletten dat zo’n beest er niet op duikt. Op zee heb ik ooit al eens een meeuw gevangen. Ik vang liever iets met vinnen dan zo’n bol veren met pikkende snavel.
Ik hoor een flinke plons naast me. Lambert staat met een kromme hengel in z’n handen. Zijn lijn wijst naar een kolk formaatje motorkap. Een mooie roofblei doet zijn uiterste best te ontkomen. De Godfather parabolic doet zijn naam eer aan. Lambert geniet met volle teugen en mag even later een prachtige vis voor de lens houden.
De popper blijft een geducht wapen
Dat was dan ook meteen het laatste wapenfeit van deze visdag, want op de laatste stek die we proberen volgt geen aanbeet meer. Ik realiseer me dat dit wel eens de laatste echte zomerse visdag van dit jaar kon zijn. Maar ook de herfst heeft z’n charmes en biedt volop mooie kansen. Laat maar komen.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
