TotalFishing

Rivier in het Vizier 259

Door Yvo Bindels

18 Maart 2012 - Wat enkele zonnige voorjaarsdagen al niet met een mens kunnen doen. De ‘winterslaap’ is definitief uit. Het lengen van de dagen is ook goed merkbaar. Nog drie visdagen en het seizoen is voorbij. Nog even genieten nu!

Na een stralende vrijdag met zelfs twintig graden in Limburg, begint het deze zaterdagmorgen nog frisjes. Voordat ik de auto vol laad met m’n spullen, controleer ik nog even het koelvloeistofpeil. Gisterenmiddag lag er een flinke plas onder m’n auto. De lekkage, een poreuze slang, was snel gevonden en provisorisch verholpen met hittebestendige tape. Nu is het water nog prima op peil.

Genieten van de lentedagen. (foto: Pol Heijmans)

Zekerheidshalve leg ik toch een fles water in de kofferbak. Vismaat Hans is prima op tijd en een half uurtje later glijdt de Tomasco het water in. Een euforisch gevoel van vrijheid maakt zich altijd van mij meester onderweg naar de eerste stek. We trollen een stukje met kleine plugjes op baars. Ondertussen kan de motor warmlopen en nuttigen wij een kop koffie.

De stek die we bevissen lijkt vooral in de middag productief. Misschien omdat de wind vaak op deze hoek staat en de zakkende zon daar het langst het water raakt? Nu krijgen we er geen beet, maar vanmiddag zullen we het hier zeker nog eens proberen. De baarzen zijn in deze tijd van het jaar enorm dik en prachtig om te zien. Straks misschien…

Dan zoeken we de rivier op. Hans heeft nog niet zo veel ervaring met verticalen, maar vindt dit wel leuk om te doen. Daarom zoek ik een stuk rivier op waar we verticaal mogelijk een mooie snoekbaars aan de schubben kunnen komen. Ik rijk Hans het shadje met schoepstaart aan waar ik de vorige keer goed mee ving. Het is altijd opnieuw zoeken wat ze willen en hoe diep ze zitten. De rivier stroomt niet hard, maar er zit gelukkig wel wat beweging in.

Ik gok erop dat de vissen wat actiever en ook al wat agressiever zijn geworden. Daarom hou ik de vaart er met de Watersnake er goed in. De schoepstaart maakt zo een mooie voorwaartse glijvlucht tijdens het zakken. Ik voel dat ik er lekker in zit. De Signature Vertical geeft perfect door wat de shad op het 21-grams jigkopje daar beneden doet.

‘Klak…,’ de eerste aanbeet is een feit. Tijdens het hangmomentje heeft de snoekbaars toegeslagen. Ik geniet van de inzet van het strakke mannetje. Volgens mij een aardig opgefokt standje. Aan boord zet hij natuurlijk zijn stekel rechtop en spert z’n kieuwdeksels zo ver mogelijk uiteen. Ik sta er altijd versteld van wat voor een kracht de kaken hebben. Die bek toch echt even open om het dregje maat 4 los te tikken.

Opgewonden standje op de dull shad.

Vlak erna mag ik nummer twee en drie verwelkomen. Die laatste is kogelrond en zal binnenkort haar eitjes ergens gaan afzetten. Hans ziet de kracht van het verticalen in als je een groepje vis gevonden hebt. Ook zijn hengel staat hoepeltje krom. De vis schiet ietwat vreemd door het water. Het blijkt een grote brasem te zijn. Met een snelle draaibeweging van de tang wordt het dregje uit z’n flank getikt, terwijl de vis een beetje versuft in het oppervlak ligt.

Op de oever rennen twee konijntjes achter elkaar aan. Het is overduidelijk lente. Een dikke meerkoetenhaan hupt hitsig achter z’n dame aan het water in en doet wat ie moet doen om de soort in stand te houden. Op het gemak wordt een tweede kop koffie genuttigd, de elektromotor krijgt even rust. Tijdens het stilliggen houden de snoekbaarzen hun kaken opeen, er moet blijkbaar toch wat vaart in zitten.

Ik stel voor om het eens met grote shads te proberen, want ik heb het gevoel dat we tegen een grote vis aan kunnen lopen. Hans stemt in. Ook schroef ik het vaartempo weer wat op. Een mooie snoekbaars werkt mijn 15cm shad in een flits naar binnen. Mooie goudgele vis die de shad werkelijk heeft verzwolgen. De vis mist een oog en heeft een geknakte eerste stekel van z’n rugvin. Het moet er ruw aan toe gaan daar beneden.

Puntgaaf is anders, wel een toprover die de shad compleet geïnhaleerd had.

Daarna wordt het een poosje rustig. Het voordeel van het hogere tempo is dat je wat meer water kunt afspeuren op zoek naar actieve vis. Ik voel een lichte verzwaring en zet de haak. Een sterke vis spurt er vandoor. De slip van de Gold Arc gunt de vis de ruimte die hij opeist. Moet een zware zijn. Ik denk een snoek. Tijdens een volgende sprint voel ik de lijn ergens langs schuren.

‘Ooh nee hè?!’ Ik verminder de druk, maar het is al te laat. Alles is eraf. Hoofdlijn stuk geschuurd of gesneden op een obstakel dat waarschijnlijk vol met mossels zit. Vijf minuten later zet ik een shad op standje lang parkeren. Ja, het leven van een visser is hard. Een half uur gaat voorbij zonder aanbeten.

Als we overschakelen op kleinere shads weet Hans een snoek te foppen. Nog niet afgepaaid, terwijl het water 10,5 graden warm is. De snoekdame wordt buitenboord onthaakt. Hoewel Hans blij is met elke vis, zou hij ook wel graag een snoekbaars op deze manier verschalken.

Deze snoek is nog niet afgepaaid.

Toch is het weer mijn signature die een eerbiedige buiging richting wateroppervlak maakt. De vis rolt eraf. We schakelen opnieuw over op grotere shads. Werkt toch wel selectief en verhoogt de kans op een bonusvis.

Wordt vervolgd…