TotalFishing

Rivier in het Vizier 257

Door Yvo Bindels

26 Februari 2011 (Vervolg van nummer 256) - Vreemde dag vandaag. ’s Morgens leken we niks goed te kunnen doen en nu vliegen ze roekeloos op ons kunstaas. De vissen liggen vrij dicht bij elkaar. Af en toe missen we een aanbeet, maar de meeste zijn zo fel dat ze wel blijven hangen.

We genieten van de visserij die natuurlijk superspannend is als je elke seconde weer zo’n knal verwacht. Twee koppeltjes futen naderen elkaar. Je ziet de ruzie aankomen. En inderdaad gaan ze elkaar te lijf. Het winnende koppeltje baltst om de onderlinge band nog verder te versterken.

De concurrent wordt verjaagd.

De overwinning wordt gevierd en de onderling band versterkt.

De knalharde aanbeet dreunt door tot in m’n onderarm. Kicken hoor, dit soort aanbeten! Een grote snoekbaars moppert, maar geeft zich toch vrij snel over. Zo te zien een oude vis. Zijn stoere kop vol krassen spreekt boekdelen. Wat zou deze vis al allemaal gezien hebben onder water. Even een plaatje van de kop. Het zonnetje geeft de snoekbaars de glans die hij verdient. Dit soort vissen kan ik wel even op teren.

Stoere, oude kop vol krassen.

Nu ze het toch zo goed doen stel ik voor om een poosje met echt grote shads te vissen. Gericht gokken op een grove vis. We doen dat backtrollend met de benzinemotor. De twintig centimeter lange shad is al binnen enkele seconden gegrepen. Egon was zijn shad nog aan’t prepareren en kijk verbaasd op.

“Dit is echt een grote!”, geef ik aan. Het kenmerkende gemok van een zware snoekbaars die nauwelijks van zijn plaats wijkt. De bodem is er grillig en vol mossels, ik wil de vis graag een stukje omhoog hebben, maar de vis werkt niet mee. Dit eigenlijk tot m’n genoegen, want het voelt behoorlijk zwaar aan. Dan valt de druk weg. Nee he!?

Teleurgesteld inspecteer ik de shad en zie dat mijn 30 ponds stinger het begeven heeft. Het is lang geleden dat ik een vis verspeelde door materiaalpech. Ik baal er wel even van. Onze vistijd zit er bijna op. Egon wisselt zijn grote schoepstaart in voor een 7 inch fin-s, knalroze. Al snel heeft hij er succes mee. Aan de sprintjes te zien geen snoekbaars, maar een snoek.

In de ochtend niks en ’s middags belanden we in de dubbele cijfers.

Inderdaad komt er een snoek in het oppervlak. Egon vist ondertussen met staaldraad, dus dit gaat goed komen. De snoek laat zich gewillig met de hand landen. Daarna valt het stil. We ruimen de boot op ons gemak op en varen rustig richting trailerhelling. De ondergaande zon weet een gat in de lucht te branden. Dat levert een fraai plaatje op, het lijkt wel een vlammenzee.

Het contrast was groot vandaag…