Rivier in het Vizier 255
Door Yvo Bindels
18 februari 2012 - Het schiet alweer aardig op in februari. Eindelijk komen de temperaturen weer eens boven het vriespunt uit. Na het ontbijt eerst een stukje met de hond op pad. Het is nog grauw buiten, maar steeds meer vogels laten hun gezang alweer horen.
Ik loop graag door een bosje dat aan een vijver grenst. Die is nog bedekt met een dikke laag ijs. De grote oude bomen met daaronder een laag vrij dichte struiken en een beekje trekken vele vogels aan. Natuurlijk laten de merelmannen nu van zich horen, maar ook de vinkenslagen klinken alweer. Terwijl twee dikke houtduiven verliefd tegen elkaar aan zitten in de kruin van een eik, scharrelen enkele vinken hun kostje bij elkaar op de grond. Ze vliegen verschikt op als Sita in hun richting rent.
De strenge vorstperiode ligt nu achter ons.
Enkele grote oude bomen hebben hun beste tijd erop zitten. Zijn helemaal dichtgegroeid met klimop. Een perfecte schuil- en broedplaats voor vele vogelsoorten. Vooral de merels doen zich de hele winter al te goed aan de voorraad bessen die onuitputtelijk lijkt. Naast de bessen hebben ze ook al duidelijk oog voor elkaar. Een pikzwarte merelman met feloranje snavel en oogring houdt een charmant vrouwtje in de gaten en volgt haar behendig door de dichte klimop.
De merelman gluurt…
…naar het charmante wijfje dat van de bessen van de klimop snoept.
Mijn roofvisuitrusting staat startklaar thuis. Na twee weekenden niet gevist te hebben heb ik veel zin in de visdag vandaag. Rond half elf staan Lambert en ik aan de trailerhelling. De rivier voert veel ijswater af. In voorgaande jaren waren de resultaten eigenlijk bedroevend onder deze omstandigheden. De plassen zijn nog grotendeels dichtgevroren dus de uitwijkmogelijkheden zijn beperkt.
We zien wel wat het wordt, lekker ontspannen vissen is prioriteit nummer 1 en er zal heus wel een aanbeet komen. We vissen gericht op een stevige riviersnoekbaars. Ze zullen lekker dik zijn nu. Vang je nu een echt grote vis, dan weet je niet wat je ziet denk ik. Prima gedachte, maar de eerste uren gaan aanbeetloos voorbij.
Het stikt van de aalscholvers om ons heen. Continue passeren groepjes van enkele vogels, het moeten er heel veel zijn in totaal. Het worden er overduidelijk elk jaar meer. Bij een lichte verzwaring zwiep ik de Signature de lucht in. Eerst aanslaan en dan pas twijfelen. Het is raak, maar ik weet al snel genoeg. Het is een gehaakte brasem. Mooie donkere vis van groot formaat. Gelukkig krijg ik de haak snel losgetikt terwijl de brasem even versuft in het oppervlak ligt. Je mag weer zwemmen makker.
Nog steeds neemt hun populatie toe.
De tijd vliegt voorbij. We zijn lekker aan het vissen, maar er gebeurt eigenlijk nauwelijks iets. De rivier is grauw en verlaten. Op de aalscholvers na dan, want nog steeds zien we overal groepjes zwarte jagers vliegen. Enkele bomen hier zijn helemaal wit. Geen rijp of sneeuw, maar aalscholverstront. We zoeken de luwte op voor een pauze. De wind is koud, maar achter enkele bosjes is het lekker rustig.
Beschut plekkie voor een pauze.
Moeten we wat anders proberen? Nee, we blijven lekker doorvissen. Als er een bijtuurtje komt, vangen we misschien wel enkele beauty’s vlak achter elkaar. Maar dat blijkt tegen te vallen. We missen beiden een harde tik op de shad. Zouden ze soms met gesloten bek ertegen slaan? Geen idee, maar typerend voor vandaag. Er liggen al een poosje drie andere boten om ons heen, maar kunnen net als wij geen snoekbaars vinden.
We hebben al leuke plannen voor de zomervisserij komend seizoen. Lekker in je t-shirtje in een aangenaam zonnetje staan te werpen. Het lijkt nog ver weg, zeker bij zo’n grijze dag als vandaag. De visserij zal de komende tijd nog wel wat beter worden. Maart is vaak een mooie maand, zeker de laatste visdagen van het seizoen leveren vaak leuke verrassingen op. Maar vandaag wil vooralsnog niks lukken.
Deze reiger zal ook blij zijn dat de vorst voorbij is.
Van dit soort dagen is het vaak moeilijk om een beetje boeiend verslag te maken. Toch probeer ik dat telkens, want ook minder succesvolle dagen horen er nu eenmaal bij. Ik wil de lezers zeker geen vertekend beeld voorschotelen met alleen maar dagen vol glorie, je zou er haast een complex van krijgen als je niet door sommige succesverhalen heen prikt. Vooral in de winter kan de visserij met kunstaas gewoon verrekte taai zijn. Elke winter zitten er bij onze kunstaasvisserij wel enkele blanks bij. Bij wie niet?
Ik heb echter nog steeds het vertrouwen dat we tegen iets moois aan gaan lopen. Heb het goede gevoel bij de visserij. Heerlijk om na enkele weken droog staan weer een lijntje nat te maken. Twee futen baltsen met hun borst tegen elkaar aan. Telkens als ik het fototoestel tevoorschijn tover stoppen ze er mee. Ook de schuwe dodaars laat zich niet op de gevoelige plaat vastleggen en duikt weer onder.
Plotseling een stevige ruk aan m’n shad! Ik mis. Balen, die hing er toch echt even aan. Zou het dit laatste uurtje dan toch nog gaan gebeuren? Het blijkt ijdele hoop, want de visdag komt ten einde zonder dat we een snoekbaars gezien hebben. We kunnen er echt niet mee zitten. Volgende keer beter.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
