Rivier in het Vizier 251
Door Yvo Bindels
14 Januari 2012 - De tweede hoogwaterpiek van deze winter is net voorbij. De rivier is inmiddels weer bevisbaar. Zouden de snoekbaarzen weer enkele dagen stabiel water nodig hebben om actief te worden? Of zouden ze nu al op scherp staan en met hun grijptanden gretig ons kunstaas perforeren?
Daar komen we alleen achter door te vissen. In de ochtendschemering laten Han, Sando en ik de Tomasco Pikefighter te water. De eerste stek ligt een stukje uit de buurt. Door het gewicht in de boot goed te verdelen, brengt de Suzuki 25 pk de boot zelfs met drie man en bepakking in planee. Onze bepakking is overigens wel beperkt en geheel gericht op riviersnoekbaars.
Met achthonderd kuub afvoer per seconde stroomt de rivier net iets harder dan we eigenlijk willen. Daardoor vissen we wat zwaarder dan gebruikelijk. De temperatuur is maar net boven het vriespunt, maar door het ontbreken van wind voelt het niet eens koud aan. Backtrollend speuren we enkele stekken af. De snoekbaarzen moeten nog wakker worden of hebben geen zin in een siliconenontbijtje.
Sijzen kwetteren in de elzenbomen waar ze zich te goed doen aan de droge zaadjes. Die peuteren ze met hun spitse snavel uit de elzenproppen. Drie zwanen vliegen over ons heen. Ik blijf dit een prachtig gezicht vinden. Met ruim 13 kilo Nederlands zwaarste vogelsoort, en dat in volle vlucht. Heel iets anders dan de 12 gram die zo’n sijsje weegt.
Na twee uren vissen kunnen we de snoekbaarzen nog niet vinden. We verruilen onze shads voor diepduikende pluggen. Zo vissen we langzaam stroomopwaarts varend enkele goed stromende stukken af. Een harde aanbeet beantwoord ik met een stevige aanslag, hangen! De snoekbaars verzet zich stevig. Kopschuddend blijft de vis zo diep mogelijk. Eenmaal in het oppervlak geeft de snoekbaars zich over. De plug zit onder de bek vast.
In de hoofdstroom gefopt met een diepduikende plug.
We trollen nog enkele keren over de stek, maar er komt geen vervolg op het succesje. Het valt ons op dat er veel kleine witvis plonst in het oppervlak. En dat op de stromende rivier half januari, heb ik eigenlijk nog niet eerder gezien. Vorig jaar was het water in deze tijd 4,3 graden, nu 7,8 graden. Even iets anders proberen. De bruine 7 inch fin-s shad die ik laat zakken wordt vrijwel meteen opgevangen. Mijn hengel slaat bijna op de rand van de boot. Dat soort aanbeten blijft geweldig!
De dreg is dus in elk geval scherp!
Wederom een grote en sterke vis die graag diep blijft. Het kopschudden van de vis is goed te zien op de stuiterende top van m’n HS Titan hengel. Sando landt de vis en Han schiet enkele plaatjes. Nadat de vis met een krachtig slag met z’n staart de vrijheid opzoekt laat Han me een close-up van de vis zien op het schermpje. Gaaf hoor.
Lekker harde aanbeet van deze grove vis.
Daarna wordt het weer zoeken. We zien een groep grote zilverreigers in de bomen landen een stukje verderop. We gaan er een kijkje nemen en proberen een foto te maken. Ook een beetje een hobby binnen een hobby. De vogels zijn echter schuw en vliegen ondanks dat we nog grote afstand houden, toch op. De gemaakte foto’s zijn van te ver af gemaakt. Daarvoor is mijn canon powershot sx10is toch echt te licht. Voor m’n rubriek zijn de plaatjes misschien net bruikbaar.
De grote zilverreigers vlak voor het opvliegen.
Bij een lichte verzwaring zet ik in een reflex de haak. Een blankvoorntje is het haasje en prikt op de Gamakatsu. De haakpunten zijn in elk geval scherp. Han en Sando komen erachter dat ze beiden eitjes gekookt hebben, dus we nuttigen er maar al eentje. In de pauze staat er nog soep en als toetje kersenvlaai op het menu, dus we komen niks te kort. Onze keuze lijkt al net zo groot als hetgeen we de snoekbaarzen allemaal voorschotelen.
We vissen geconcentreerd verder en doen ons best de stekeldragers te verleiden. Het blijkt weer een kwestie van zoeken en volhouden. Een fractie van een seconde valt de spanning van m’n lijn af, gevolgd door een harde dreun. De snoekbaars had de shad dus ingehaald. Die aanbeten vind ik supergaaf. Opnieuw is het een beste vis. We krijgen dan wel niet veel aanbeten vandaag, maar de vissen die we vangen mogen er wezen.
Alleen de onderlijn komt nog uit de bek. De shad zit er finaal in. Toch zit uiteindelijk slechts 1 haakpunt in het gehemelte geprikt wat het onthaken gelukkig eenvoudig maakt. In de vroege middag laten de vissen het helemaal afweten. We zoeken en zoeken en proberen verschillende technieken, maar de kaken blijven op slot.
Alleen de onderlijn stak nog uit de bek.
Han slaat aan en een spartelend visje verschijnt in het oppervlak. Baars? Nee, het is een blankvoorn die het staartdregje van een fin-s in z’n bek heeft zitten. Vlak voor de foto rolt de vis er af. Mijn shad hangt vast op de bodem. Terwijl ik de boot op de plek houd, zetten Han en Sando de kunstaasredder in. Op snelstromend water een precisiewerkje. Dankzij goed teamwork lukt dit klusje al voor de vierde keer vandaag en hebben we nog niks verspeeld.
De middaguren vliegen voorbij. Als we om 16u nog steeds geen aanbeet gehad hebben, besluiten we het voor gezien te houden. Opruimen en traileren in daglicht is ook wel zo prettig. Met drie man gaat dit erg snel en tien minuten later zitten we al in de auto. In een akker zien we de zilverreigers zitten. Het zijn er een stuk of twaalf. Ook zit er een ree en enkele blauwe reigers bij. Zou een leuk plaatje kunnen worden.
Het ree valt op door het witte kontje.
Ik zet de auto aan de kant en zoek in de kofferbak naar het fototoestel. Daar wachten de zilverreigers niet op en vliegen weg. Het ree blijft wel nog even staan en blijft plakken op het laatste plaatje van de dag.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
