TotalFishing

Rivier in het vizier 21

door Yvo Bindels

12 januari 2007
Vergeten vergaderstand er af te halen. 1 oproep gemist geeft het display aan. Johan Caneel. Zaterdag gaan we verticalen. Vanwege de extreem harde wind en andere voorspelde narigheid ben ik bang dat onze afspraak niet door gaat. Even terugbellen. Gelukkig heeft Johan al een heel ander plan bedacht. We gaan slepen op snoek op een klein riviertje of desnoods vanaf de kant vissen.

Johan stelt voor dat ik de avond tevoren al arriveer. Aangezien ik 177 kilometer moet rijden, vind ik dat een prima plan. Twee dagen later word ik gastvrij ontvangen door Johan en zijn vrouw Greetje. Het bosje bloemen valt in de smaak bij de vrouw des huizes. Eerst bespreken we natuurlijk de vangsten van de laatste tijd en de plannen van morgen. Terwijl Johan nog even de laatste spullen klaarmaakt, lees ik nog even een mooi stukje van Piet Driessen in Snoekerijen over de gastrover winde.

Net als de meeste roofvissers is Johan gek op kunstaas. Hij houdt op de onderzijde van z’n pluggen bij hoeveel snoeken hij ermee gevangen heeft. Een Little Ernie zit van voren tot achteren vol met zwarte streepjes. Ook een Balzer baars is van de nodige tattoos voorzien. Onder het genot van een Grimbergen Tripel bekijken we enkele fotoboeken. Achter iedere bladzijde zit een levendig verhaal. Johan ‘verzamelt’ niet alleen kunstaas, maar ook hengelsportliteratuur. De gezellig ogende boekenkast staat vol met visserslatijn in verschillende talen. Al snel ben ik diep verzonken in Ad Swiers’ meesterwerk A passion for pike. Als we rond middernacht onze bedden opzoeken kom ik moeilijk in slaap. Ik ben nieuwsgierig naar het water en denk na over het kunstaas. “Weinig stroming, drie meter diep en mogelijk wat troebel water” gaf Johan aan. In gedachten hang ik al een Screaming Devil en een Supershadrap aan de onderlijnen.

Nieuwsgierig naar het water

De volgende ochtend is dit bij aanvang inderdaad de keuze. Ik kijk m’n ogen uit in deze mooie omgeving. Dit soort wateren hebben we in Limburg niet. Windmolens, prachtige huizen met tuin aan het water, brede rietkragen en weilanden omsluiten dit mooie riviertje met haar vele bochten. Als ik even niet oplet, vliegt de steunhengel in een grote hoepel. Hanger. De kunstaasredder doet waaraan hij z’n naam dankt en we kunnen weer snel onze weg vervolgen. Johan is niet alleen een goede visser, maar ook een goede gastheer en vaart me strak langs het kantje. Steigertjes, rietkragen en plompenresten. Vol spanning en vertrouwen vis ik het kunstaas erlangs.

Na een uurtje waarin we beiden zoekende zijn naar het vangende kunstaas, besluit ik een klein plugje te nemen. De Midi-s van Shakespeare is prima inzetbaar langs het kantje. Ik laat het plugje hoog lopen zodat het boven de plantenresten z’n gang kan gaan. “Zou wel eens een goede keuze kunnen zijn”, geeft Johan aan. Nog voordat ik de hengel in de steun kan zetten, krijg ik een mooie aanbeet. Het snoekje geeft ondanks de geringe afmetingen prima sport. De kwieke rover krijgt ook weer snel de vrijheid terug. Even later komen we Jack van de Mortel en diens vismaat tegen. Ook bij hen begint de dag taai en hun verhaal is een kopie van het onze. Één snoekje dicht in de oever op klein aas.

Johan communiceert veelvuldig met de toeschouwers die aan wal staan. Dat hij de verschillende vreemde talen goed beheerst is te merken aan de reacties van de eenden, schapen en hond. De viervoeter springt zelfs kwispelend op een aangemeerde boot om ons terug te groeten. Ondanks de taaie visserij genieten we volop van alles om ons heen. Onder een bruggetje maak ik flinke herrie met de firetiger supertrap. Een agressieve dame zet woedend haar kaken in de druktemaker. Na het uitdelen van een paar flinke beuken, rolt de vis van de haak. Op de terugweg proberen we ander kunstaas. Johan een grote shad en ik tik een toppie achter de boot aan. Zoals verwacht laat de dame zich niet nog eens verleiden.

Communiceren met de toeschouwers

Johan beheerst z’ n boot optimaal. Hij vaart me perfect langs een brede rietkraag. Met de 2.70 mtr lange hengel stuur ik het bolle plugje strak langs de losse stengels. Als ik het plugje los trek van wat plantenresten, zet een rover de aanval in. Wederom een klein maar dapper snoekje. In het water tik ik de haakpunt uit de onderkaak. Hoe verder we weg varen van de trailerhelling, hoe donkerder het water wordt. Naast de Supertrap zet ik m’n favoriete Screaming Devil in. De rammelaar is getuige geweest van vele aanvallen van snoek, maar vooral grote snoekbaars. Diverse tachtigers hebben het zwartgele patroon doorbroken met stukken ontbrekende lak en imposante krassen.

We trollen kilometer na kilometer door water dat steeds troebeler wordt. De pluggen zwemmen onaangeroerd achter ons aan. Terwijl Johan me attendeert op een naderende brug, loopt m’n steunhengel vast. Wederom hoef ik geen offer te brengen aan de rivier. Ik zet de hengel even in de koker en rommel in m’n tas. “Je hengel, je hengel!!!” schreeuwt Johan. Die woorden komen direct aan en de adrenaline zorgt voor de juiste handelingssnelheid. M’n hengel staat al op spanning tussen de koker en de brug. Toch krijg ik de hengel nog uit de koker. Werkelijk een wonder dat het goed ging. De hengel mankeert niks, maar de lijn is flink gerafeld. “Ook de betonnen brug heeft het heelhuids overleefd!” voegt Johan daar aan toe.

We besluiten het heldere stuk waar we begonnen weer op te zoeken. Johan zet er z’n favoriete Little Ernie in. Direct nadat de plug op diepte is, wordt deze gegrepen. Met een wild snoekje poetst ook Johan de nul van de teller. Een later weer de hengel met Ernie krom! Nu een hanger. Het zaakje zit muurvast. Na diverse pogingen grijpt de redder eindelijk vast. Tot onze verbazing krijgt m’n maat een gesloten speld zonder kunstaas terug. Er moet iets met de splitring gebeurd zijn. Johan baalt er stevig van dat hij de geweldige vanger waar hij zo trots op was, kwijt is. Ik ken het gevoel en zwijg. Wie moet er nu dat laatste streepje opzetten?

Wie zet dit streepje op de Ernie?