Rivier in het Vizier 209

Rivier in het Vizier 208

Door Yvo Bindels

8 januari 2011
Regen en gesmolten sneeuw hebben het waterpeil van de rivier in recordtempo doen stijgen. Een kolkende modderstroom dendert naar lager gelegen gebieden. De aangrenzende plas die vandaag ons strijdtoneel vormt is echter zo groot dat we waarschijnlijk geen hinder hebben van het binnenstromende water.

Egon stapt bij Lambert in en ik bij Lucien de Kroon. Lucien ‘schrijft’ al jaren mooie verslagen voor metersnoeken.nl, maar zijn roofvisinteresse is veel breder dan de sitenaam doet vermoeden. Hij beschikt over een flinke portie humor, maar tegelijkertijd ken ik niemand die de hele dag zo scherp blijft vissen als hij! Vissen met Lucien staat dan ook garant voor een onvergetelijke visdag.
 
We arriveren een ‘Limburgs kwartiertje’ later dan gepland. Lucien heeft zijn boot al grotendeels klaar om te gaan traileren. Snel m’n spullen erin en de puntjes op de i. Vlak voor de trailerhelling ligt een groot plateau ijs en precies op die plek moet bergop achteruitgestoten worden. Nu snap ik waarom wij de enige vissers hier zijn vandaag. De helling zelf is wel ijsvrij, dus het is een kwestie van op het heuveltje zien te komen.
 
Lucien doet een dappere poging maar de voorwielen schuiven en spinnen op het ijs. De trailer staat halverwege het heuveltje, maar de auto komt inmiddels niet meer vooruit of achteruit op de ijsplaat. Met drie man houden we de trailer tegen zodat deze losgekoppeld kan worden, maar vervolgens niet tegen de auto aanloopt. Met de grote, vierwiel aangedreven truck van Lambert, weten we uiteindelijk beide boten veilig te traileren.
 

Aan de slag!
 
Er is nogal wat wind voorspeld, maar tot dusverre is het nog vrij kalm. Lucien legt de boot boven 10 meter water aan het begin van een lang talud. We laten onze shadjes zakken en het spelletje kan beginnen. Het is een kwestie van uitzoeken hoe diep ze zitten en welke shadjes in de smaak vallen. Om de tien minuten hangt er wel een andere shad in de speld, maar we kunnen ze nog niet vinden het eerste uurtje.
 
Er komen donkere wolken aan. De depressie gaat gepaard met een toenemende wind. Windkracht 2 tot 3 gaat al snel over in windkracht 4 tot 5. Lucien schakelt over op de benzinemotor om backtrollend de boot boven het talud te houden op veertien meter diepte. Dat lukt hem prima. Als ik mijn culprit een tijdje vlak boven de bodem laat hangen, krijg ik de eerste beet van de dag. De HS Signature Vertical geeft de lichte tik prima door. De aanslag is op tijd en de dril kan beginnen. De vis rolt er echter na twee seconden weer van af. 
 

Welke shads zullen in de smaak vallen?
 
Na deze hoopgevende aanbeet wordt het opnieuw erg stil onder water. Niet in de boot, want Luus en ik hebben gesprekstof voor een hele week vermoed ik. Lambert en Egon komen langszij en hebben tot nu toe één snoekbaars kunnen vangen. Wild is het dus niet. Omdat de wind nog een tandje bij zet, zoeken we een ander gedeelte van de plas op waar de wind misschien wat minder grip op ons krijgt. Daar weet Lucien het scherpe talud nauwkeurig te volgen ondanks de felle windstoten. Helaas geven de vissen er wederom geen teken van leven.
 
Het middaguur is ondertussen al aangebroken we besluiten een kijkje te gaan nemen bij de rivier. Hoe dichter we bij de rivier komen des te harder is de troebele stroom water waar we tegenin varen. De plas loopt in hoog tempo vol. Ik zie een rat zwemmen langs de oever. Nee, het is een marterachtige. We gaan dichterbij kijken. Het levendige beestje is aan het jagen, duikt regelmatig onder en is totaal niet bang voor de boot. Zelfs niet voor het feloranje pak van Lucien wat niet echt als camouflagekleding door kan.
 

Een marterachtige is aan het jagen
 
Het blijkt een Amerikaanse nerts te zijn. Op de oever peuzelt hij iets op, het lijkt op een klein visje. Tussen de tenen zitten zwemvliezen. Lucien legt de boot vlakbij zodat ik de nerts op de foto kan zetten. Die blijft braaf zitten, kijkt ons aan en lijkt wel te poseren! Daarna duikt het beestje weer onder water en gaan wij verder. De rivier laat de kracht van water overduidelijk zien! Wat een geweld. We vissen een tijdje in het kolkende water, maar zonder succes. 
 

Het is een Amerikaanse Nerts die wel even aan een goede foto meewerkt!
 
Tijd voor de middagpauze. Boten tegen elkaar en Lamberts elektronische anker aan. Lucien heeft een heerlijke bak erwtensoep voor me en ik zorg even later voor het toetje in de vorm van een Limburgsche vlaai. Twee ijsvogels flitsen in hoog tempo voorbij. Ze hebben de vorige vorstperiode weer weten te overleven. Eigenlijk is het veel te gezellig om verder te gaan, maar we hebben nog maar een paar uurtjes vistijd en willen toch nog een visje vangen.
 
De stek die we uitkiezen ligt vol in de wind. Lucien probeert dapper de boot op koers te houden, maar alleen al de harde wind op de hengel zelf maakt het moeilijk secuur te vissen. De wind is ondertussen zo’n 90 graden gedraaid waardoor het langgerekte talud van de ochtend nu in de luwte ligt. Lambert en Egon liggen er al en Egon heeft een dikke baars kunnen vangen. Ik krijg een vlammende aanbeet op een oranje fin-s maar weet de vis niet te haken. Ik controleer de haken nog even, maar die zijn vlijmscherp.
 
Opnieuw rolt er een vis af bij mij. Voelde als een minisnoekbaarsje. Traag aangeboden shads hebben blijkbaar de voorkeur. Het is duidelijk dat de vis diep zit. We vissen tot maximaal veertien meter diepte en alleen daar krijgen we aanbeten. Lucien krijgt een aanbeet op een fox-shad met vorkstaartje en weet deze te verzilveren. Een prachtige baars mag even aan boord en m’n maat is er terecht blij mee. De wind is inmiddels gaan liggen en het is heerlijk vissen nu! Wel krijgen we af en toe een buitje te verwerken.
 

Het laatste uurtje komt de vis toch nog even los
 
Het is duidelijk dat de vis een uurtje voor de schemering plotseling wel actief is. Lambert vangt met een twisterstaartshad nog twee snoekbaarzen en Egon een dikke baars. Ik offer een donkerbruine Slug op, knip het achterste stukje eraf en lijm er een Spro Curly tail twister van 7,5cm in de kleur champagne aan vast. Lucien adviseert het dregje zo ver mogelijk naar achteren te plaatsen. Johan belt me op en vraagt naar de vangsten, aangezien juist nu de vis even los is houden we het kort en gaat Johan duimen dat ook ik een vis aan boord mag krijgen.
 
En dat lukt, een snoekbaarsje heeft de twisterstaart gegrepen, mooi op de hoofdhaak gehaakt. In de schemering weten Lucien en Lambert beiden nog een snoekbaars te vangen en dan zit de visdag er helaas op. Doordat de wind het laatste uurtje is gaan liggen, konden we het kunstaas subtieler aanbieden en de vis werkte gelukkig ook nog even mee. Dan is verticalen een heerlijk spelletje. Volgende week zal de rivier zelf weer het strijdtoneel vormen. Zo blijft de visserij lekker variërend. Ik verheug me er alweer op!