Rivier in het Vizier 208
Door Yvo Bindels
2 januari 2011
Ik stap de voordeur uit. Het is nog donker buiten, fris maar windstil. Ik zie vele sterren schitteren aan de hemel. Vrij helder weer dus. Eerst maar eens ijskrabben. Vijf graden vorst geeft het display van het dashboard aan. Zo, daar gaat ie dan.
Ein-de-lijk! Eindelijk weer eens richting rivier. De drang naar nieuwe avonturen is enorm. Een hele maand niet kunnen vissen hebben het vuur hevig aangewakkerd! Vandaag gaat die vulkaan uitbarsten! We hebben een behoorlijke portie sneeuw gehad in Limburg. De niet gestrooide binnenwegen zijn nog steeds voorzien van een dikke laag sneeuw. Door het smelten en steeds weer aanvriezen is er door de auto’s een diep uitgesleten spoor ontstaan. Ernaast en ertussen ligt de sneeuw best hoog.
Soms raakt de knalpijp de vastgevroren sneeuw, rustig aan doen dus. In een haakse bocht gaan de sporen uit elkaar en precies daar raak ik vast. De schep die ik in m’n kofferbak had gelegd komt meteen al van pas. Sneeuwscheppen dus. Dan blijkt dat nieuwe thermo-ondergoed plotseling wel heel erg warm te zijn!
Een kwartier later sta ik aan de trailerhelling, beslist niet onze favoriete helling, want de toestand ervan is slecht en ligt een behoorlijk eind verwijderd van de stekken die we willen bevissen. Maar door sneeuw en een dikke ijslaag is de andere helling geen optie. Ik ben er als eerste. Het beton glinstert dus ik strooi voor de zekerheid ruim zout over de helling. Niet veel later komt er een auto met trailer aan. Ja, het is Egon.
Winters decor.
We drijven al snel op het water. Met de 8 pk yamaha varen we tegen de sterke stroming in. We moeten een paar kilometer, dus alle tijd voor koffie en brood. Na vijftig minuten varen drijven we waar we willen. De rivier is zo goed als uitgestorven. We gaan lange driften maken in de vaargeul. Passeren daarbij enkele stukken harde bodem met vele mosseltjes. Hopelijk hebben de snoekbaarzen er net zoveel zin in als wijzelf!
De watertemperatuur op de rivier is 3 graden. We houden onze shads relatief rustig vlak boven de bodem. Af en toe voel ik de loodkop tegen de spijkerharde bodem tikken. Dat geeft extra vertrouwen omdat we op de goede plek zitten. Grote aantallen zullen we zeker niet vangen, maar de snoekbaarzen die in de winter op de volle stroming blijven staan, zijn doorgaans wel van groot formaat! En juist daar zijn we op uit. De oevers zijn nog gedeeltelijk bedekt met sneeuw. Mooi winters decor zo!
Na een dik half uur vissen, voel ik een lichte friemel. Eerst aanslaan dan twijfelen. Mis. Ik krijg de grote shad dubbelgevouwen terug. De schoepstaart hangt in de bocht van de hoofdhaak. Een nieuwe drift. Deze keer een lichte verzwaring. Hop, die hengel de lucht in! Ja, het is er eentje. De dril verloopt vreemd. Na aardig wat tegengesputter kan ik de vis plotseling eenvoudig richting boot drillen. De snoekbaars blijkt onder zijn buik gehaakt. Geen gigant, maar met zo’n zestig centimeter een mooie vis. Als ik de snoekbaars uit het water til, voel ik hoe koud het water en de vis zijn.
Als ik mijn shad laat zakken is het opnieuw meteen raak. Egon kijkt me ongelovig aan. Een mooie baars doet zijn best te ontsnappen. Stoere vis die interesse had in een voor hem vrij grote prooi. Zijn kam heeft in de loop der jaren behoorlijk wat schade opgelopen. Een litteken op zijn flank herinnert aan een ontsnapping in het verleden. Deze vis gaat niet op in de massa, maar is een echt individu.
Dan wordt het even zoeken. Kopje koffie tussendoor. Een groep distelvinken strijkt neer in het ruige oevergewas. Doen zich tegoed aan de zaden van de distels en kaardenbollen. Ook voor ons is het belangrijk goed te eten en te drinken bij winterweer. De oliebollen met poedersuiker geven in elk geval weer behoorlijk wat calorieën om te verbranden. De spanning op m’n lijn wordt plotseling net even iets minder. Ik weet genoeg en vlam m’n hengel de lucht in.
De vis heeft op zo’n moment de shad van achteren ingehaald, waardoor de spanning op de lijn minder wordt. Zulke aanbeten resulteren vrijwel altijd in een kromme hengel. Nu ook! Tijdens de dril schiet de vis weer richting boot en moet ik behoorlijk aan de slinger van de Red Arc 40 draaien om contact te houden. De vis voelt zwaar en schiet er opnieuw vandoor. Is dit wel een snoekbaars? Ja, het kenmerkende gemok onder de boot is begonnen.
Niet veel later komt een prachtige snoekbaars in het oppervlak. Goudgeel van kleur en van het formaat waar we op uit zijn! Egon twijfelt geen seconde, grijpt de vis bij de staartwortel en landt de vis voor me. De dreg (Gamakatsu treble 13 maat 4) van de stinger zit stevig vast in de mondhoek. Even op de foto en dan terug met deze schoonheid!
Echte riviervis!
Ik voel me de koning te rijk. Heerlijk om weer op het water te zitten en zo’n mooie vissen te mogen vangen. We zien opvallend veel zaagbekken vandaag. Ook een ijsvogeltje scheert voorbij. Genietend en met veel vertrouwen beginnen we aan een nieuwe drift. De aanbeten komen tot nu van een enkele stek; een mosselbankje vlak achter een bultje. Een half uurtje later mag ook Egon een lichte verzwaring in een behoorlijk kromme hengel omzetten. Een zeer fraaie snoekbaars is kortstondig de pineut.
Deze vis is net buiten de bek gehaakt. Zonder scherpe haken en met een te slappe hengel, mis je deze aanbeten waarschijnlijk. Het is heerlijk rustig op de rivier. Af en toe komt er een vrachtschip voorbij of flitst er een roofvisboot langs, maar verder is er geen mens te bekennen. Opnieuw slaat Egon zijn hengel de lucht in en gaat het gevecht aan met een stevige riviersnoekbaars. Weer komt er een ijskoude prachtvis aan boord.
Ook Egon is de snoekbaarzen te slim af!
Na het middaguur blijven de aanbeten een tijdje uit. We besluiten een plas op te varen om er te werpen op snoek. Leuke afwisseling. “Kijk!” Als ik de wijzende vinger van Egon volg zie ik een sperwer op hoog tempo langs de struiken jagen. De vogel weet daarbij zelfs in het struikgewas door te dringen en probeert zijn prooi naar open lucht te jagen. Een meerkoet schrikt zich een hoedje en duikt onder!
De schim van een jagende sperwer is de schrik van elke zangvogel.
Een gedeelte van de plas is bedekt met een ijslaag. Het water blijkt er slechts 2,8 warm te zijn. Anderhalf uur werpen we met jerkbaits en grote shads om ons heen, maar de snoeken hebben absoluut geen interesse in ons kunstaas. We ruimen de snoekspullen op en begeven ons weer richting rivier. Dan ziet Egon de sperwer aan het water zitten. Die wilde gaan drinken of een bad nemen. De vogel vliegt op maar blijft op een afstandje zitten op een tak. Snel wat plaatjes schieten.
Even pauze voor deze snelle jager.
Nog ruim twee visuren te gaan. Het zonnetje komt zelfs nog even tevoorschijn. Heerlijk, je voelt de vitamines er als het ware in trekken! Een zeer donkere buizerd houdt ons met zijn scherpe blik vanaf een paaltje in de gaten. Als we te dicht naderen kiest hij het luchtruim. De foto’s die ik ervan probeer te maken lukken niet zo best. Te weinig licht en te ver weg. We vangen nog enkele mooie snoekbaarzen en Egon weet nog een mooie baars te vangen. We eindigen op tien vissen die ook nog eens eerlijk verdeeld zijn.
Deze vissen zullen nooit vervelen!
Precies tegelijk graaien we een broodje uit onze tas. We hebben beiden hetzelfde idee, namelijk de zwanen voeren die richting onze boot peddelen. In de schemering beginnen we aan de terugtocht richting helling. Deze dag gaat weer als een mooie visdag de herinnering in.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
