TotalFishing

Rivier in het vizier 20

door Yvo Bindels

28 december 2006
Aanhoudende regen en een koude wind. Pas rond het middaguur gooien we het dekzeil van ons bootje. We willen in de schemering vissen op snoekbaars. Vandaar dat we bewust zo laat het water opgaan. De paar uurtjes die we op het water zullen zijn, kunnen we wel tegen de regen en kou en blijven we hongerig naar een grote vis.

Op het water komen we twee niet zo geliefde medevissers tegen. Het lijkt er altijd op of hun mooie strakke boot een oogje heeft op onze stalen schuit. We gaan een stuk verderop liggen en doen daar een bakje koffie. Op dit gedeelte met blubberbodem hebben we nog nooit een vin gezien. “Wedden dat ze binnen vijf minuten hier vissen?”, zeg ik tegen Sando. Als ik er drie minuten van had gemaakt, had ik ook gelijk gekregen. Collega’s blind schaduwen is blijkbaar ook een manier om visstekken te zoeken. Als de andere boot vlak bij ons het kunstaas te water laat, varen we weg.

Het valt niet mee als we na een uur in de stromende regen nog geen tikje gehad hebben. Het is goed merkbaar dat de rivier steeds harder begint te stromen. Onze rammelaars pikken regelmatig vuil op dat door de machtige rivier richting zee wordt gespoeld. Het is echt koud en guur. Beiden diep verscholen in de kraag van het warmtepak, maken we zwijgend vele meters op zoek naar een grote snoekbaars. We bevissen alleen enkele hotspots vandaag en verwachten vooral in de schemering actie.

We besluiten om tussendoor een half uurtje te gokken op grote snoek. De groene dames die tijdens het baarsvissen steeds van de te kleine haken rolden moeten hier ergens rondhangen. Pikefighters, een grote shad en een SSR worden tussen de 3 en 5 meter water ingezet. Het scherm toont enkele hoopgevende signalen, maar er gebeurt helemaal niets. We zien de beversporen waarvan Pol me al enkele prachtige foto’s toestuurde. Enkele bomen waarvan de stam rondom is kaal geknaagd. Het grootste knaagdier van Europa eet ’s winters voornamelijk twijgen en boomschors. We hopen nog eens een glimp van deze behaarde zwemmer te mogen opvangen in de vroege ochtend of late avonduren.

De beversporen op de plaat gezet door Pol Heymans

De rivier stroomt nu wel erg hard. Snoekbaars heeft er geen moeite mee. Wij ook niet, tenminste als er niet teveel vuil in het water zit. In een reflex sla ik aan als ik weerstand voel. “Hanger!”, zeg ik tegen Sando die nog op iets moois hoopt. Het is moeilijk om de boot boven het kunstaas te krijgen in de sterke stroming. Een vrachtschip nadert en kan niet uitwijken omdat het hier het zijkanaaltje in moet. De redder haalt de bodem niet, we moeten er precies boven zien te komen. Dan lukt dit en grijpt de redder vast. Moervast. Ik krijg het zaakje niet los getrokken. Even kijken hoe ver het schip weg is. Dan maar alles of niets. Het wordt niets. Kunstaasredder en plug blijven op de bodem achter. De lus in het koord van de redder is nog intact. Het staal van de redder moet het dus ergens begeven hebben.

Op deze dagen komt een goede band met je vismaat eens te meer van pas. Onder deze omstandigheden wordt het geduld in de visserij en in elkaar op de proef gesteld. Natuurlijk mopperen we over de aanhoudende regen, het vuil in de rivier en dat soort dingen, maar het is allemaal ingecalculeerd. De voldoening bij die mogelijke rivierreus is alleen maar des te groter. Daar geloven we nog steeds in. De rivier is inmiddels zo hard gaan stromen, dat onze visserij onmogelijk is geworden. Daarom zoeken we ook een rustiger stuk op. Op deze stek zwemt hier en daar nog wat visbroed. We kiezen dan ook voor kleinere pluggen in de vorm van een diepduikende butcher. Dit blijkt een succesvol idee, want na enkele meters krijgt Sando een knalharde aanbeet. Flinke runs volgen. Niet te houden. Dan gebeurt datgene waar men eigenlijk niet aan denken mag. De rover ontdoet zich van de plug.

Ik onderzoek het plugje van Sando op bijtsporen. Ik vraag me af of een grote enkele haak niet een vervanger voor de staartdreg zou kunnen zijn. Natuurlijk vangen we dan veel minder kleinere baarzen, maar rond deze periode van het jaar, krijgen we het bijna uitsluitend met grotere rovers aan de stok. Terwijl we hierover discussiëren, wordt mijn plugje hard gepakt. Een sterke vis schiet van links naar rechts onder de boot. Spectaculaire dril. Vanwege de snelheid en wendbaarheid denk ik aan een grote winde of kopvoorn. Dan zie ik een gouden flits en herken er een grote zeelt in. Vorig jaar ving ik ook een winterzeelt met kunstaas. Deze stoere Tinca zag wel wat in het langzaam gevist plugje. Een handlanding is onmogelijk. Zelfs in het net blijft de sterke zeelt z’n gladde gespierde lichaam kronkelen. Prachtexemplaar van 56cm. Tijdens het voorjaar konden we ze niet vangen en nu duikt er gewoon eentje op het plugje. Leuke bijvangst.

Gouden flits

Mijn natte handen zijn ijskoud en het wordt al aardig donker. Ik stel voor dat Sando nog even doorvist terwijl ik de overbodige hengels al opruim. De kunstaasdozen moeten straks maar drogen voor de verwarming. Roestende dreggen kunnen we niet gebruiken. Dan hoor ik een bekend geluid. De slip van Sando ratelt. Felle stompen op z’n hengeltop doen hem glunderen. “Grote snoekbaars!”, klinkt er overtuigend. Komt er op het nippertje dan toch nog de vis waarvoor we de barre omstandigheden trotseerden? De rover geeft zich nog niet over. In het oppervlak zien we dat Sando gelijk heeft. De grote gestekelde rugvin maakt altijd indruk. Zodra de vis zich naast de boot meldt, beslis ik de strijd in het voordeel van m’n maat.

Het plugje zit erg diep. De lange tang komt er maar net bij. Gelukkig kan de rover ongeschonden teruggezet worden om over enkele maanden te zorgen voor nageslacht. Ook deze winterse dag bleek weer een taaie visdag. Waterkennis en met vertrouwen blijven doorvissen blijken maar al te vaak de sleutel tot succes. Maar ook dagen dat gewoon helemaal niks lukken wil, horen er nu eenmaal bij. Die dagen komen vaker voor dan we allemaal willen geloven, omdat succesverhalen veel vaker geschreven worden en ook beter blijven hangen. Zeker als je voor enkele grote rovers gaat, is het belangrijk om te blijven genieten van al hetgeen er omheen, zodat ook zonder resultaat weer naar de volgende visdag wordt uitgekeken.

Blijven genieten