Rivier in het Vizier 198
Door Yvo Bindels
3 oktober 2010
Het is nog donker buiten. Het regent behoorlijk. Ook de wind laat van zich horen. Ik start snel de pc even op. Volgens de buienradar trekken nu de laatste buien over. Precies om zeven uur is Steven er. Een directe collega van mij, die ook erg graag op roofvis vist.
De uitnodiging om in te stappen nam hij dan ook met twee handen aan. Het traileren gaat soepel en in no-time drijven we op een rustige rivier. Er is geen enkele visboot te zien. Het stroomt al enkele weken niet en het water is veel te helder. Doorgaans wordt er dan vrij matig gevangen. Vooral de snoekbaarsvissers zoeken nu andere wateren op. Maar baars is er eigenlijk altijd wel te vangen en in deze periode is er ook een reële kans op een grote snoek.
Waterkennis is nu echter wel belangrijk en zelfs met die kennis blijft het vaak nog een zoekpuzzel. We zien dat de meerkoeten een gigantisch grote groep hebben gevormd. Onder water vertoont vooral de witvis hetzelfde gedrag in deze periode. Trekken ze al de plassen op of blijven ze op de rivier? Moeilijk te voorspellen, zeker met de vrij hoge watertemperatuur die nog steeds 18 graden is.
Omdat het zo rustig is op de rivier, zou er nog wel eens een dikke snoek heel ondiep kunnen staan vlak onder de oever. Enkel werpend te bereiken. De wind is echter spelbreker. Op een stuk waar ik actie verwacht, leg ik de boot zo dat Steven zich helemaal kan uitleven met zijn Busterjerk. Op half vermogen van de elektromotor hou ik de boot onder controle en drijven we parallel aan de oever..
Het gaat echter wat sneller dan gewenst. Zelf vis ik met een grote shad, maar kom nauwelijks aan werpen toe. Toch geloof ik erin en doe m’n best om Steven zo goed mogelijk in positie te houden. Die vist ondertussen prima de oever uit. Elke seconde kan er een snoek op vliegen. Toch gebeurt dit niet. Omdat de wind ondertussen behoorlijk stevig is, besluiten we met de wind in de rug te varen. Omdat het allemaal nogal rap gaat adviseer ik Steven een rammelaar, die komt op de hoge snelheid prima tot z’n recht.
Goede keuze want Stevens zware snoekhengel krijgt al snel de nodige bonken te verduren. “Ja, dit is een zware!”, roept hij meteen. Hij geniet zichtbaar van de dril die behoorlijk pittig is. De snoek is beresterk en duikt een paar keer onder de boot door. Steven drilt zijn eerste metersnoek ooit en moet de vis enkele keren met zijn top onder water volgen. Ook verhindert hij een mogelijke sprong. Doet hij prima zo. De snoek is inderdaad erg groot, gaat over de
meter-tien.
Steven geniet van de pittige dril.
De uitvallen worden na een paar minuten minder krachtig. Maar goed ook, want de vis zit aan de buitenkant van de bek nog maar aan een velletje vast! Durf er haast niet heen te kijken. Een venijnige uithaal en het kan zomaar gebeurd zijn. Wordt het euforie of teleurstelling? Dan komt de snoek langszij. Ik besef dat dit een droomvis is en schep de snoek bij de eerste gelegenheid. In het net schiet de haak al meteen los.
Zo zie ik m’n vismaten graag!
Steven is terecht trots op zijn supervis. “Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo een grote snoek zou vangen!”, zegt hij blij. De vis is flink bezig geweest met het aanleggen van een speklaag voor de winter. Snel wat plaatjes en terug met deze schoonheid! Zoals wel vaker na een grote vis blijft het lang rustig. We slepen vele meters op verschillende dieptes, maar krijgen geen enkele aanbeet. Ze moeten toch ergens zitten?!
Een grote gele kwikstaart hupt over de oever. Vliegt steeds een stukje voor ons uit. Met dit donkere weer krijg ik er nooit een nette foto van, dus ik bespaar me de moeite. Op een stek waar ik wel zeker weet dat er snoek moet zitten gaan we voor anker. Op ons gemak kunnen we werpend het scherpe talud bevissen. Jerkbaits, shads en lepels, niks willen ze hebben. Dan maar eens op een aangrenzende rivierplas proberen. Ook daar krijgen we maar geen aanbeet. Ik snap er niks van. Ze lijken van de aardbol verdwenen.
Met kleine plugjes vangen we op de rivier al snel enkele barzen, maar we hebben veel last van de vele plantenresten die op het oppervlak drijven. Steven stelt voor om voor anker te gaan. Prima idee. Met kleine shads vangen we meteen een handvol baarzen. Leuk formaat van 20 tot 35cm. Als de aandacht wat minder lijkt te worden schakel ik over op een dropshotonderlijn. Dat blijkt de sleutel tot succes!
Met kleine plugjes sporen we een schooltje baars op, om erna voor anker te gaan.
Met piepkleine vorkshadjes vang ik direct weer diverse vissen terwijl Steven met zijn jigkopje vlak ernaast geen aanbeet meer krijgt. Als ik overschakel op halve dauwpieren is het hek helemaal van de dam! Zakken… hangen, zakken… hangen! Er komt geen eind aan. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Het lijkt wel of ze in rijen liggen te wachten beneden! Zodra het aas beneden is volgt per direct een aanbeet!
Kleine shadjes en halve dauwpieren leveren vis na vis op!
Ook Steven staat ervan te kijken. Hij prikt een stuk dauwpier op zijn jigkopje en ook dat blijkt te werken. Ze moeten ze vast en zeker ruiken, want ze zijn enorm fel! Steven hangt nu ook een dropshotonderlijn eraan en we amuseren ons opperbest! Keer op keer worden de lichte hengeltjes krom getrokken door een mooi formaat baars. Het gemiddelde formaat lijkt nu ook wat groter te worden. De voorraad pieren neemt wel rap af.
Dan zit onze vistijd er helaas op en moeten we de groep hongerige baarzen achter laten. Een ding is zeker, met deze techniek ga ik de komende tijd wat meer experimenteren!
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
