TotalFishing

Rivier in het vizier 19

door Yvo Bindels

27 december 2006
“Wij kopen niet aan de deur” zegt een lachend gezicht, terwijl de deur opengaat. Eerst een bak koffie en gezellig bijkletsen in Piets viskamer. De riverpiker heeft een duidelijk plan voor vandaag, waarbij de nadruk ligt op een enkele grote vis. Baars en snoek krijgen daarbij onze aandacht.

Onderweg naar het water draait een wagen met roofvisboot voor ons de weg op. Piet weet een afkorting en heeft lol als we net voor onze collega’s de trailerhelling bereiken. Beiden hebben we slechts twee doosjes kunstaas bij ons. We weten precies wat we nodig gaan hebben vandaag. Spullen in de boot, lichtbalk eraf en plons, daar ligt ie al in het water. Niet eerder heb ik iemand zo snel zien traileren. We starten op baars. Eerst een stukje slepen en dan werpen in een haventje.

Terwijl Piet z’n elektronische sokken aansluit op een accuutje, voel ik de eerste aanbeet en zet de haak. Het minivisje rolt er al snel af. In het haventje zoemen we met behulp van de elektromotor naar de goede stekken. Ik sla de informatie over de diepte goed op en kan me na een tijdje een beeld vormen van het bodemverloop. Op de ondiepere stukken vis ik net iets lichter. Een bruin Mann’s shadje van 6 cm op een kopje van 5 gram is prima te werpen en te vissen aan het 7 ponds lijntje.

Wat we nodig hebben

We vissen werpend en passen daarbij een verschillende techniek toe. Piet vist met iets zwaarder kunstaas en sleept dat langzaam boven de bodem. Zelf vist ik de shad met hupjes binnen. Ik tik het kleine shadje daarbij een halve meter omhoog, en laat met gesloten beugel het shadje in een glijvlucht zakken totdat de bodem bereikt is. Ondertussen wordt de lijn bijgedraaid om contact met kunstaas te houden. Volgens snoekbaarsvissers veel te grof, maar voor baars is het een heel ander verhaal. Baarzen zijn gek op kunstaas dat een sprong maakt en naar beneden dwarrelt. We zijn lekker bezig en door de actieve visserij is de kou goed te verdragen.

Regelmatig wisselen we van hengel en werpen we op snoek. Ik word duizelig van de maten van de vissen die volgens Piet hier reeds gevangen zijn. Ik werp iedere nieuwe plek af met een redhead SSR. Piet werpt met een lepel die aantrekkelijk door het water fladdert. We krijgen geen enkel tikje, maar vissen vol vertrouwen verder. We weten beiden maar al te goed dat doorzetten een vereiste is om kanjers te vangen. Het is met baars eigenlijk net zo als met snoek. Een plek bezaait met kleintjes, levert meestal geen kanjers op. Het water is kraakhelder en het shadje moet van veraf zichtbaar zijn voor de rovers. Ik varieer met allerlei kleuren. Wit, zwart, felrood en knalgroen in verschillende maten. Ook zet ik even wat baarsplugjes in op de ondiepere stukken van de haven. De butcher en jointed shadrap kunnen ook al geen rovers verleiden. De stek ruikt naar baars en het geloof in die ene kanjer wordt alleen maar groter door de afwezigheid van kleinere soortgenoten. We besluiten de haven even met rust te laten en later terug te keren.

We gaan slepen op snoek. Een zwarte Mann’s Chamelon Lizard van 35 cm en de diepduikende pikefighter krijgen mijn vertrouwen. Piet kiest voor een bolle Norman en een red-head SSR. Die laatste plug heeft al heel wat rovers gezien en zit vol krassen. Ons kunstaas zwemt tussen de vier en vijf meter diepte boven zes meter diep water. Piet kent het water als geen ander. Wijzigingen in de diepte worden aangekondigd, voordat het scherm dit aantoont. Een goede waterkennis blijft nog steeds een van de belangrijkste wapens van de roofvisser. We drinken nog een kopje koffie en tikken een hardgekookt eitje. Lekker ontspannen en genieten van de rust op het water.

Heeft al heel wat rovers gezien

Weer bij de haven aangekomen, verruilen we het zware werk voor het lichte baarsgerei. Ik hang een gifgroene Storm Wildeye swim shad 3” in de fast lock snap maatje 4. Middels een no-knot link maat s, verbonden aan de dunne fireline. In combinatie met de HS vertical H 14-28 gr en het Okuma Inspira molentje kunnen er ook zwaardere shads mee gevist worden. De vibraties van het kleine staartje van de shad zijn duidelijk voelbaar als ik het optik. Dan stapt er een havenmedewerker op ons af. Hij vraagt vriendelijk of we ergens anders willen gaan vissen. Hij legt nog verontschuldigend uit dat er booteigenaren zijn, die liever geen vreemden in de haven zien. Na een korte babbel met de man, houden we ons aan ons woord. We gaan ergens anders vissen. Twee ‘banen’ verder om precies te zijn. “Hij heeft niet gezegd dat dit ook voor deze baan geldt”, lacht Piet.

De dag gaat snel voorbij en een vis zou nu best welkom zijn. Piet spreekt ons nog moed in door de succesverhalen van deze stek levendig te vertellen. Dan geeft hij lichamelijk het startschot. Inmiddels hebben we de baan alweer bijna afgevist. Piet draait zich om en wijst met z’n hand. “Ik zie ze in gedachten zo voor me liggen”, zegt hij. Op het moment dat het kunstaas na een sprongetje weer aan gestrekte lijn afzakt voel ik een tik op. Ik reageer direct. Yes, hangen! Zware baars. Duidelijk herkenbaar aan de buigende hengeltop. Hoewel de vis niet al te veel verweer geeft, zie ik in het heldere water een witte buik. Na enkele korte vluchtpogingen komt de vis omhoog. Ziet er goed uit. Op het moment dat de rover het wateroppervlak doorbreekt is het ons meteen duidelijk! Ik hen al heel wat grote baarzen gezien, maar ben onder de indruk van het formaat van de vis.”Soow, wat een megakanon!”, stamel ik. Voor het eerst zie ik Piet nerveus. “Scheppen, scheppen, niet twijfelen, in één keer goed!” roept hij. Ooit rolde bij hem zo’n gigabaars van de haak toen hij met Henk Simonsz hier op de rivier viste. “Dat is jouw droomvis!”, zegt Piet enthousiast, terwijl ik de vis resoluut in het daarvoor klaarliggende mininetje stuur.

Droomvis

De veelgebruikte term ‘PR’ heb ik een hekel aan. Iets om na te streven en naar toe te groeien terwijl we genieten van de visserij en de natuur vind ik veel leuker. Sando en ik streefden al twee seizoenen naar een vijftiger baars. Vele mooie uren, dagen en knappe vissen verder, kwamen we steeds net te kort. Maar dit moet ‘m gewoon zijn, kan niet anders! Piet meet de vis zorgvuldig en toont me met zijn vingernagel op het lint de exact lengte van de vis, 51 en een heel klein beetje. Snel wat plaatjes en terug deze kanjer die er nog opvallend netjes uitziet. Hou oud zou zo’n rover wel niet zijn?

Na uren volharden op de gekozen stek toch uiteindelijk de beloning. Sando moet het natuurlijk even weten. Piet heeft Henk aan de lijn. Enthousiast doen we beiden kort ons verhaal. In een roes gooi ik nogmaals naar de stek waar de aanbeet vandaan kwam. Eigenlijk ben ik even verzadigd en hoop dat de volgende vis Piets kunstaas grijpt. In de verte kijkt de havenmedewerker naar ons, schudt z’n hoofd en loopt maar verder. We besluiten het laatste uurtje op snoek te vissen.

Boven een bodem met veel structuur krijgt Piet een aanbeet op z’n SSR Perch die aan de steunhengel hangt. De hengel klappert, maar veert alweer recht voordat hij uit de steun is. De verse diepe krassen in de nepbaars spreken boekdelen.Piet kan niet alleen roofvissen, maar ook goochelen. Het cherrytomaatje vliegt in de lucht en verwacht in de open mond van Piet te belanden. Het tomaatje verdwijnt, maar niet de mond, niet in de handen en niet in de boot. Na een kleine zoektocht blijkt dat het precies in de col van de trui is belandt. Op de terugweg naar de haven is de roofviscollega die we ’s ochtends inhaalden op het water toch echt sneller en trailert als eerste. Nog voordat de mannen uit de warmtepakken zijn heeft Piet de boot alweer over de grote rollen de trailer opgetrokken. Warmtepakken uit, spullen in de auto en na niet al te lange tijd bekijken we de baarsfoto’s bij Piet thuis.

Goochelen