Rivier in het Vizier 172
Door Yvo Bindels
21 februari 2010
Eindelijk komen de temperaturen weer boven het vriespunt uit. Als ik het rolluik omhoog trek kijk ik echter opnieuw uit over een witte wereld. Nee he, niet weer?! De sneeuw blijkt na inspectie gelukkig maar een dun laagje natte prut. Gaat ons niet tegenhouden vandaag.
Rond de klok van half negen glijdt de boot dan het heldere water in. De eerste stek is een stukje varen. Sando laat de motor even warm pruttelen alvorens het gas open te draaien. Ondertussen maak ik de hengels gereed en leg wat spullen op hun plek. Ook een kop koffie gaat er wel in. De rivier is helder, maar stroomt aardig. Er zal behoorlijk wat smeltwater afgevoerd worden.
We gaan ons echter concentreren op diverse ondiepe uithoeken. Een drijvende Screaming Devil, een Rapper en enkele middelgrote en grote shads op lichte loodkoppen liggen klaar om richting luchtruim gelanceerd te worden. Het waait hard, maar onze stek ligt lekker in de luwte. Op de oever doen enkele distelvinken zich tegoed aan de zaadjes van de grote dorre kaardenbollen. Na anderhalf uur hebben we nog geen aanbeet gehad en verkassen.
Op de rivier komen we een mooie stroomnaad tegen achter een stuk oever dat iets uitsteekt de rivier in. Even proberen op de grens van de stroming en stilstaand water. Vanuit het rustige water werp ik de 15 centimeter lange shad op 20 grams loodkop de stroming in en laat deze eerst met open beugel naar de bodem zakken. Vervolgens tik ik de shad op en laat deze langzaam meevoeren. Een centimeter of dertig optikken en in glijvlucht raakt de shad ruim een meter verder de bodem weer.
Ook zij zijn blij dat het ijs gesmolten is!
Dit doe ik net zolang totdat de shad geheel buiten de stroming is. Vervolgens vis ik de shad in het rustige water, dus vlak langs de stroomnaad over de bodem binnen. Dan volgt een nieuwe worp. Tijdens het afzakken krijg ik een harde aanbeet en zwiep de hengel de lucht in. Mis. De shad hangt halfstok op de jigkop. Verdere aanbeten blijven helaas uit. We vervolgens onze weg richting een groot ondiep plateau grenzend aan dieper water.
Als Sando de dieptemeter aan wil zetten geeft deze even een zwak signaal en valt uit. Accu leeg? Vreemd, heb ‘m pas nog opgeladen. Bij het verwisselen van de accu met een reserveaccuutje blijkt de accu een dikke bobbel te hebben. Zal dus kapot zijn. Aangekomen op de volgende stek ziet Sando een tweedelige plug in een boom hangen. De Rapala jointed heeft waarschijnlijk nieuwe haken nodig, maar ziet d’r verder goed uit.
Met jerkbaits en traag geviste shad proberen we de waarschijnlijk luie wintersnoeken over de streep te trekken. Een uur later hebben we nog niks gezien. We gaan toch niet opnieuw blanken. Tijd voor een andere aanpak. We varen naar de rand van het diepe en ondiep water en hangen beiden twee rammelaars in de speld. Met vier van die herriemakers varen we in hoog tempo over de scherpe richel. Misschien dat we ze hiermee uit hun winterrust kunnen opwekken!?
Na de eerste drift vervangen we beiden een rammelaar door een plug. Ik kies voor de jointed X-rap waarvan ik de lompe haken vervangen heb door scherpe Gamakatsu’s (trebble 13 maat 2). Sando vist een Pikefighter aan z’n handhengel. Opnieuw varen we precies langs de richel. Ik zit aan de ondiepe kant boven anderhalve meter water. Net als ik wil zeggen dat we volgens mij veel te snel gaan, wordt mijn X-rap hard gegrepen. De snoek gaat stevig tekeer. Wat nou luie wintersnoek? Dit is pure agressie!
Hebben de rammelaars deze vis op scherp gezet?
Bij m’n tweede poging kan ik haar middels de kieuwgreep aan boord tillen. Mooie gave vis. Hebben de rammelaars deze vis misschien op scherp gezet? We besluiten de richel toch nog een keer werpend te bevissen. Een drijvende Screaming Devil vis ik met stevige halen van diep naar ondiep toe. Sando grijpt naar een Toppie. Ik heb het gevoel dat ik het talud dichter bij de bodem moet bevissen en hang er een middelgrote shad op 14 grams loodkop aan.
Al bij het tweede sprongetje is het raak. Sando kijkt toevallig over m’n schouder mee en ziet de aanbeet en aanslag. Hangen! “Precies op tijd geschakeld” concludeert m’n maat. De snoek heeft de shad vliegensvlug te grazen genomen, want alleen het loodkopje steekt nog uit z’n bek. De prachtig getekende rover mag even een minuutje aan boord. Het is ondertussen rond 13.00u en we hebben beiden honger. Tijd voor een pauze dus.
Finaal over de shad heen
We zoeken de kant op. Slepen daarbij nog een plug achter de boot aan. Op het moment dat we willen afremmen knalt Sando’s hengel dubbel. De Tripple Pikefighter is door een mooi gestipte zeventiger snoek gegrepen. Sando heeft de onthaaktang al klaar om de vis los te wippen, maar ik vraag om een korte vertraging zodat ik er een plaatje van kan schieten. Zo vang je uren niks en dan drie vissen in drie kwartier.
Ze willen actief gevist kunstaas!
Aan land strekken we de benen en zetten we de kippenvleugeltjes op het gaspitje. Af en toe komt het zonnetje tevoorschijn. We zitten uit de wind en het is goed voelbaar dat de kracht van de zon al aan het toenemen is. Heerlijk! Een donkergekleurde buizerd landt op een grote tak van een oude wilg, kijkt zo uit over de oever. Enkele pimpelmezen ruziën in de struiken vlak bij ons. Kleine druktemakers. In het ondiepe water zien we af en toe kringen van vis. Brasems denk ik. We blijven een half uurtje lekker ontspannen in de zon zitten.
Het is ondertussen duidelijk dat de snoeken vandaag snel gevist actief zwemmend kunstaas willen. Nog een beetje tegen m’n gevoel in, maar na weer een aanbeet op Sando’s Tripple PF is ook m’n laatste grijntje twijfel weg. De vis weet zich echter snel van de haken te ontdoen. Zo ook bij mij vijf minuten later! Sando vist zijn favoriete Screaming Devil aan de steunhengel. Het is de floating versie, maar zo lek als een mandje en dus snelzinkend.
Het frappante is, dat hij er overal mee vangt. Kan ermee doen wat hij wil. Op vier meter diepte op de snoekbaarzen die tussen de keien liggen of zoals nu op een meter diep water op snoek. Vanwege die zeer geringe diepte vist hij de Devil zo’n 70 cm achter zijn hengeltop. Je ziet ‘m nog net lopen. “Je hebt toch wel je slip een beetje los?” vraag ik voor de zekerheid. “Ja hoor” grijnst hij terug. Hij is amper uitgesproken of er vliegt een snoek over de rammelaar heen.
Het geweld vlak achter de hengeltop was voorspelbaar. De hengel buigt diep en de slip doet zijn werk. De snoek gaat tekeer in het oppervlak. Sando geniet van de sensatie en tikt de snoek na een korte maar hevige dril buitenboord los. Ik kan zijn gedachte raden op dit moment. Dan wordt het stil op de stek. Niet gek, we hebben al zes aanbeten gehad op amper vijftig meter viswater.
Geweld vlak achter Sando’s hengeltop
We kiezen voor een stek waar we al vaker een echte grote snoek konden vangen. Onderweg bevissen we nog even een snoekbaarshotspot op de rivier. Het waait erg hard. Beiden alleen een handhengel. Sando uiteraard met zijn SD, zelf vis ik een Pikefighter vlak over de keien. Wederom is het Sando die een snoek met de roodwitte rammelaar weet te verleiden. In de volle stroming deze keer. Een kleine snoek zit boven op de kop gehaakt. De loshangende dreg zwengelt akelig dicht bij de ogen van de vis. Sando bedenkt zich geen seconde en wipt de haak vliegensvlug los.
We zien dat de andere visboten en trailers inmiddels verdwenen zijn. Een voorbij drijvende voetbal pikken we even op. De zon is achter de wolken. De harde windvlagen maken het ijskoud. De boot op koers houden om te werpen is ondoenlijk. Vier happen overboord en slepen maar. Sando parkeert zijn pikefighter. De kunstaasredder krijgt grip, maar moet met veel geweld worden losgetrokken. De redder schiet los en een dreg is weg. Bij een nieuwe poging gaat ook dreg twee eraan. De pikefighter wordt geofferd.
Om vier uur moeten we vanwege andere verplichtingen het strijdtoneel verlaten. Met acht aanbeten vandaag en vijf gevangen snoeken zijn we zeker content. Februari is de laatste jaren een moeilijke maand gebleken, maar vandaag was daarop een welkome uitzondering.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
