TotalFishing

Rivier in het vizier 17

door Yvo Bindels

10 december 2006

Het hornetje landt vlak naast een plots opduikende fuut. Vliegensvlug duikt de geschrokken zwemmer weer onder water. Zouden ze wel eens aan kunstaas gevangen worden? Gelukkig heb wij nog geen gevederde collega aan de haak gehad. Wiel en Sando lopen een stukje verder op de kade. Met plugjes werpen we een twee meter diep stadswatertje af.

Na een half uur hebben we nog geen aanbeet gezien en is het tijd om wat anders te proberen. In het kunstaasdoosje zit een 4,5 cm lang shadje op een 4 grams loodkop. Een killer wanneer er veel kleine baars aanwezig is. Snoekbaars is er ook niet vies van. Vorig jaar beet er zelfs een mooie snoek op dit kleine stukje rubber tijdens een winterbezoek aan de jachthaven bij Han. Geconcentreerd tik ik het shadje langs de kademuur terwijl ik stapje voor stapje verder loop. Na enkele minuscule stootjes tegen het rubber, tik ik het kunstaas tot vlak onder het oppervlak omhoog. Piepkleine rovertjes volgen het kunstaas nieuwsgierig. Vooral op de opwaartse bewegingen wordt fel gereageerd door de gestreepte deugnieten.

Vorig jaar zelfs een mooie snoek op het kleine shadje

Naast een aangemeerde boot stoot er iets tegen de shad. Bij de volgende tik een harde aanbeet gevolgd door een kromme hengel. Ik dril een hele zwerm baarzen tot in het oppervlak. Stoere dertigers willen dat shadje ook wel hebben. Gaan ze ook krijgen. Ik zet de vis een stukje verder terug en laat het shadje opnieuw zakken voor de hongerige leeuwen. Zoals ik verwacht wordt de bodem niet bereikt. De vis heeft de shad helemaal naar binnen gezogen. De onthaaktang zit hier standaard in m’n broekzak en komt goed van pas.

Ik wacht eventjes met verder vissen. Als je zo’n schooltje af en toe wat tijd gunt, gaat het vangen meestal langer door. Deze keer heb ik het mis en is het groepje al na twee vissen verdwenen. Ik gooi enkele meters links en rechts van de plek om het schooltje opnieuw op te sporen. Helaas kan ik de vissen niet meer vinden. Sando heeft ondertussen wel een schooltje gevonden. Met een piepklein shadje vangt hij de ene na de andere kleine baars. De lol is er niet minder om.

Wiel vist gewoon met het hornetje verder. Sando en ik zijn ondertussen over een brug naar de overkant gelopen. Dan spettert het water bij Wiel en vangt hij een dikke baars. Misschien wel een veertiger. Sando en ik vangen enkele kleinere baarzen op de shadjes. Het is gewoon een leuk spelletje om de rovertjes te foppen. Na de zoveelste tik zet ik opnieuw de haak en schrik van de reactie van de gehaakte vis. Kromme top en ratelende slip. Dit is duidelijk geen baars. Na een kort, maar krachtig verweer verschijnt er een mooie snoekbaars in het oppervlak. Sando assisteert me even bij de landing. De haak ligt los in de bek, zonder ingehaakt te zijn. Doordat de snoekbaars de kaken gesloten hield, is de haak er niet uitgevallen.

Het laatste half uurtje maken we met plugjes vol. Sando krijgt het daarbij met een sterke rover aan de stok, maar kan slechts een bekrast plugje binnendraaien. Een nieuwsgierige kijker staat erg dicht bij en ik maak de worp maar voor de zekerheid over m’n linker schouder. Zonder iets te zeggen loopt de man een stukje verder naar Wiel. Voor het eerst hoor ik de klassieker in z’n puurste vorm. “Zit hier ook vis?”

Zaterdag

“Knettergek”, zeg ik tegen Han. “Wie?”, vraagt m’n maat. “Wij natuurlijk”, antwoord ik. Met m’n doorweekte en verkleumde vingers krijg ik de stevige speld, maatje 2 van Spro niet open. Han helpt me een handje. Ik vervang de pikefighter door een grote zware spinner. We zitten inmiddels al uren in de regen te vissen. Visloos. De grote Maasplas geeft niks cadeau vandaag. Er zwemmen hier beren van snoeken rond en voor zulke trofeeën moet je nu eenmaal vele uren maken. Onder deze omstandigheden zijn dagen waarop het niet lukt behoorlijk taai.

De hete tomatensoep en kippenpoten onder de plu zijn het hoogtepunt van de dag. Tot nu toe tenminste, want we hebben een geheel nieuw plan klaar. Met ratelpluggen in de oeverzone van de bruine hard stromende rivier vissen. In het voorjaar ving ik vele knappe vissen op deze manier. De dag met 17 glasogen tussen de 64 en 85cm kan ik me herinneren alsof het gisteren was. De supertraps en screaming devils zwemmen achter de boot. Door het vele drijfvuil moet het kunstaas regelmatig ‘verschoond’ worden.

Hoogtepunt van de dag

De gezellige avond met enkele vrienden van Han en z’n tweelingbroer Kai is me niet in de koude kleren gaan zitten. Buiten rondom het haardvuur was het wat later geworden dan gepland en na een fietstocht van ruim een half uur zochten we veel te laat onze bedden op. Ik kan slecht tegen een te korte nachtrust. Dankzij het middagdutje op het grote werpplateau voel ik me weer een stukje beter. De grazende Canadese ganzen lopen een stukje naar achter als de Princecraft iets te dicht nadert. Netjes op een lijn. Even een plaatje maken. Op een zwart-wit foto zouden ze er precies hetzelfde uitzien. De hier levende Canadese ganzen zijn veelal afstammelingen van vogels die zijn uitgezet voor de jacht.

De rammelaars doen niet waar we op hopen en ik stel voor om het met diepduikende langwerpige pluggen te proberen. Mijn verkleumde handen zijn knalrood, die van Han spierwit. Ik kies ervoor om met een bomber geconcentreerd over de bodem te vissen. Als ook dat niet wil lukken leggen we ons vroegtijdig neer bij ons lot. We maken de balans op. Vijf uur rond het vuur gezeten, vijf uur geslapen, vijf uur op het water geweest, vijf uur regen, vijf uur geen enkele aanbeet, vijf uur kou lijden, toch vijf uur lekker gevist. Dat bedoel ik dus met knettergek!