Rivier in het Vizier 168
Door Yvo Bindels
3 januari 2010
Het lijkt wel een kopie van twee weken geleden. Met 8 graden vorst leg ik m’n verticaalspullen in de auto die ik net van een dikke sneeuwlaag ontstoft heb. Twee hengels en een tas met vier doosjes shads is voldoende voor de dag verticaalplezier.
Er is acht centimeter sneeuw gevallen vannacht. Volgens de voorspellingen gaan we een koude maar wel zonnige dag tegemoet met weinig wind. Over twintig kilometer rijden doe ik ruim veertig minuten. Ik bel Egon op om door te geven dat het wat later wordt. Ook Lambert en Egon hebben wat vertraging.
In de voorlaatste bocht gaat het mis. De auto schuift over de gladde sneeuwlaag uit de bocht. Recht op een lantaarnpaal af. Met m’n hart in de keel krijg ik toch weer grip en kan de paal maar net ontwijken. Met z’n drieën vervolgen we onze tocht richting de grote zandwinput. De zonsopkomst is prachtig. De grote feloranje bol verfraait de lucht met zachte pasteltinten. Volgens Egon is dit luchtvervuiling; kleine stofdeeltjes die het zonlicht breken. Had ik liever niet geweten.
Vorst overdag betekent onder andere dichtgevroren hengelogen
Aan de verse sneeuw is te zien dat we pas de tweede auto zijn die hier rijdt vandaag. We stoppen even voor een groepje fazantenhanen. Ze verdwijnen snel in de bosjes. De trailerhelling wordt schoongeveegd en voorzien van behoorlijk wat strooizout. Het zou droog blijven vandaag, dus in de namiddag zal de helling ook nog sneeuwvrij zijn. Met drie man is de boot razendsnel gereed. Vorige week visten we hier met Johan en Lucien (verslag) en weten nog wel waar de rovers toen beten. Op naar de eerste stek!
Ik zit voorin op de bijgeplaatste werpstoel en neem de bediening van de frontroller voor m’n rekening. Ik heb het idee van Lambert overgenomen om een aantal favoriete shadjes in een doosje bijeen te doen en dit binnen handbereik te zetten. Culprit, fin-s, slug, hs playboy, saltshaker en dull shad en deze op verschillende gewichten tussen 14 en 28 gram. Zo kan ik snel wisselen. Omdat Egon en Lambert beiden met een schoepstaart beginnen kies ik voor een vorkstaartje, een bruine 5¾ inch fin–s.
De hengelogen vriezen al snel dicht, wat best lastig is. Na een kwartier is de Henk Thielens Tottershad van Lambert al gegrepen. Aan de vluchtpogingen is te zien dat het waarschijnlijk om een snoek gaat. En inderdaad, in het glasheldere water verschijnt een groengele schim onder de boot. De snoek wordt buitenboord losgetikt en mag zijn weg vervolgen. Egon krijgt ook een harde aanbeet op de felgele dullshad. Hengel hoepeltje rond! We drijven boven 14 meter water, dus Egon drilt langzaam. De vis weet hierbij de shad te lossen.
De eerste vis is een feit
Een kwartiertje later is het opnieuw Egon die zijn verticaalstokje laat buigen. Helaas trekt ook nu de vis aan het langste eind. Lambert mist ook een aanbeet. Zelf heb ik met de fin-s nog geen tikje gevoeld. Ze blijken ondanks de koude watertemperatuur toch weer de schoepstaartjes te willen. Ik hang een roze Dullshad aan de speld. Volgens velen een foute keuze bij het heldere water, maar ik heb maar al te vaak een andere waarheid meegemaakt.
De 21 grams loodkop, de bootsnelheid van 1,1 km/u, de 14 meter waterdiepte en de 0,10mm lijndikte zijn allemaal factoren die bepalen hoe ver de shad achter de boot gevist wordt om bij de bodem te kunnen blijven. Ik tik de shad op door de hengel naar voren te bewegen, hou ‘m een tweetal seconden vast en laat de shad weer langzaam zakken totdat de…..BAM! een niet missen harde aanbeet, hangen!
Een mooie baars doet z’n uiterste best het roze rubber uit de bek te schudden, maar toch is het mijn duim die z’n onderlip opzoekt en hem uit het water tilt. Telkens weer sta ik versteld van de schoonheid van deze sportvissen. Zonder baarzen zou het een heel stuk saaier zijn! Lambert heeft een handige meetlat gemaakt. Deze wijst 42 cm uit. Snel een kiekje en dan mag de vis terug de diepte in.
Zonder baarzen zou het een stuk saaier zijn!
Dan kan het spelletje overnieuw beginnen. Om het talud te blijven volgen moet ik een vrij scherpe bocht maken, omdat Egon en ik onze shad in de binnenbocht vissen, moeten we snel wat lijn opwinden. Precies op het moment dat ik weer contact maak met de shad, opnieuw een dreun en een kromme hengel. Ook ik verspeel de vis tijdens de zachte dril.
Dan wordt het taai en pas na een lange tijd mag ik de eerste snoekbaars van de dag aantekenen. Een scherp taludje met mooie signalen besluiten we visueel te markeren. Lambert werpt zijn oranje H-boeitje met extra loodverzwaring het water in. Deze zinkt. Verwachtingsvol kijken we of het boeitje toch afrolt. Twee minuten later weten we dat er iets verstrikt is en de boei niet meer boven komt. Egon ligt in een deuk en is blij dat hij Lambert zelf liet gooien.
Lambert werpt een tweede boei overboord. Helaas blijven de aanbeten uit. Tijd voor middagpauze en soep! Daarna proberen we het een hele tijd op ondieper water, maar krijgen er geen enkele aanbeet. Lambert hangt een 7 inch witte fin-s in zijn speld en mag al snel aanslaan. Een prachtige baars zag wel een lekker hapje in de vrij forse rubbercreatie. Mooi voorin de bek gehaakt op de jighaak.
Zuiver gehaakte baars op de 7 inch fin-s
Lambert doet net iets te enthousiast voor hoe hij de baars heeft weten te verleiden door een snel getril van zijn hengel. Egon en ik doen ‘m voor de gein even overdreven na. Lambert schudt lachend z’n kop, staat vervolgens op en doet hetzelfde, maar dan boven z’n hoofd en achter z’n rug. We hebben in elk geval lol aan boord. Maar goed dat we alleen op het water zijn…
Dan wordt het opnieuw zoeken. De zon zakt langzaam achter de horizon en de schemering begint. Het laatste uurtje is vaak productief, zo ook nu. Ik probeer de roze Dull shad nog eens en vang meteen twee snoekbaarzen. Egon wint de pechprijs want ook zijn derde aanbeet wordt tijdens de dril verspeeld. Lambert sluit de dag af door nog een snoekbaars te vangen en heeft daarmee weer drie soorten te pakken.
Het laatste uurtje is doorgaans goed
Door het strooizout van vanochtend is de helling geheel sneeuwvrij en zelfs droog. Vanwege de vorstvoorspellingen weten we dat deze dag voorlopig even de laatste zal zijn. Van mij mag het voorjaar best alweer z’n eerste voorzichtige tekentjes laten zien. Een paar zonnige milde dagen, ruziënde merelmannen, krokussen, of de jubelkreet van de mannetjesvink. Dat zijn de dingen waarop ik me verheug. Maar nu ben ik gewoon te ongeduldig.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
