TotalFishing

Rivier in het vizier 165

Door Yvo Bindels

5 december 2009
We zijn vroeg onderweg. Tijdens het traileren is het nog volledig donker. Het regent en waait hard. Eigenlijk gekkenwerk. We hebben veel gerei thuisgelaten. Niks overbodigs aan boord vandaag, want er is heel wat regen voorspeld.

Fototoestel, vergunningen en lunchpakket zijn droog opgeborgen in het waterdichte vak onder het werpdek. Onthaaktang, kunstaasredder en enkele favoriete aasjes liggen grijpklaar voor onze neuzen. Let’s play! De wind komt vanuit zuidwestelijke richting, wat hier precies met de stroom mee betekent. De boeg wordt tegen de stroming in gelegd en de regen waait in ons gezicht.

Alleen vissers kunnen begrijpen waarom we dit vrijwillig doen. En ook nog lang niet alle vissers. Er is extra gas nodig om überhaupt vooruit te komen. De Spro Moonraker tikt voor het eerst de bodem aan. Het drijfvuil dat vorige week roet in het eten gooide, lijkt nu minder voor te komen. Het water is wel extreem troebel. De zichtdiepte bedraagt nog geen vijf centimeter. Maar voor de snoekbaarzen maakt dat verder niet echt veel uit.

De eerste stekken worden vruchteloos afgevist. Onze hoofden zijn rood vanwege de regen die we in ons gezicht krijgen. We zeggen niet veel. Laten het verder maar over ons heenkomen. We zijn de enige vissers op het water. Niet zo gek ook. Bij een kunstaaswissel merk ik dat m’n vingers ondertussen aardig stijf geworden zijn. Sando vist met handschoenen aan, maar zelf mis ik dan helaas elk gevoel.

Twee uur later proberen we het backtrollend met grote shads. Er komt behoorlijk wat spatwater binnen. Alles is toch al doornat, dus dat geeft dan ook niet meer. De rivier lijkt uitgestorven, zowel boven als onder water. Ook de shads worden niet gegrepen. Waar zouden de snoekbaarzen dan zitten? Of willen ze gewoonweg niet bijten? Het valt niet mee de boot op koers te houden in deze omstandigheden. Toch heb ik het gevoel het kunstaas nog redelijk aan te bieden.

Vooralsnog lijken ze niks te willen.

Regen en wind willen maar niet stoppen en beginnen langzaam op onze zenuwen te werken. Ik voel dat op sommige plekken water door het pak heen komt. We hebben het beiden behoorlijk koud. Ruim na elven is het tijd voor bezinning! Even aan land en opwarmen met de warme erwtensoep. We hoeven in elk geval niet te blazen. Eindelijk stopt het met regenen. We hebben beiden nog andere plannen later op de dag dus veel vistijd is er niet meer.

Maar eens een zinkende rammelaar op hoog sleeptempo proberen. Midden op de rivier slepen we over een iets dieper stukje. Ik geef enkele meters lijn zodat de rammelaar de bodem volgt. Precies in het taludje een tik gevolgd door een harde aanbeet. Yes, hangen! De kou word alweer snel vergeten als een mooie snoekbaars in het oppervlak verschijnt. Toch nog een mooie rover vandaag.

Aan een rammelaar op hoog sleeptempo.

Natuurlijk zoeken we nog een keer de overgang naar het dieper stuk rivier op. Deze keer levert dit niks op. Nog een keer dan. Ik kijk in m’n kunstaadozen. Ik moet iets hebben waarmee ik nog strakker het talud kan volgen. De HS screaming asp van Spro. Gifgeel, zwaar, vol kogels en het spinnerblad zal nog eens voor extra tumult zorgen. Als ze veel actie willen hebben, dan krijgen ze veel actie! Al meteen bij de eerste inzet wordt het gele gevaar ontmaagd! Wederom een mooie snoekbaars.

De HS Screaming Asp betekent actie!

Sando schakelt ook over op een rammelaar. We slepen met bijna vier kilometer per uur tegen de stroming in. Zijn zinkende firetiger Screaming Devil is amper beneden of wordt gegrepen. Ook hij mag een fraaie snoekbaars aantekenen. Uren niks en dan plotseling volop actie. Dan lossen we beiden een vis. Vissen die gelost worden lijken altijd groter, dat is nu eenmaal zo bij sportvissers.

Sando schakelt ook over op een rammelaar…

Nu onze vistijd er op zit hebben we eindelijk de puzzelstukjes compleet. We nemen de proef op de som en bevissen de stek met shads. Sando met een fin-s en ik met een grote shad met schoepstaart. Geen respons. Nog snel een paar driften met rammelaars dan. Sando weet er in het laatste half uurtje nog twee mooie snoekbaarzen bij te vangen en verklaart zoals wel vaker zijn Screaming Devil heilig.

Mooie volle vis

Dan is het tijd het water te verlaten. We staan beiden versteld van de wending van deze dag. En hebben er weer wat dingen bij geleerd. Variëren en vanalles proberen loont. Soms niet altijd per direct, maar op de lange termijn zeker wel. Op de trailerhelling maar even de stop van de boot eruit draaien. De straal water is een samenvatting van de hele morgen. De samenvatting van het succesuurtje ligt gelukkig vast op de Canon SX 10IS.