Rivier in het vizier 16
door Yvo Bindels
9 december 2006
Bootje is startklaar. Benzine- en elektromotor erop, dieptemeter aangesloten, hengelsteunen paraat en de hengels in de kokers. Alleen de vissers ontbreken nog. Deze hijsen zich eerst in de warmtepakken voordat ze instappen. Sando is als eerste klaar. Zelf kan ik de helft van de kleding weer uit trekken vanwege een sanitaire stop.
Het water staat erg hoog en is behoorlijk troebel. In de rubriek weersites op T.F. bij Actuele waterdata rijkswaterstaat was vanmorgen al te lezen wat we op de rivier konden verwachten. Een waterafvoer van maarliefst 800 m³ rivierwater per seconde. Als we over de plas richting rivier varen, wordt het water steeds troebeler. Van veraf zien we de bruingekleurde rivier al behoorlijk stromen. Tot 500 m³/s waterafvoer kan er nog op de rivier gevist worden, maar vandaag zal het er niet inzitten. Het vele drijfvuil en een zichtdiepte van 10 cm onderstrepen dat nog eens.
Pret in de boot
Terwijl we genieten van een kop dampende koffie, varen we richting een plas waar het water waarschijnlijk minder troebel is. Bij aankomst blijkt dit inderdaad het geval te zijn. Eerst over enkele stekken varen om te zien waar de vis zich ophoudt. Dat blijkt voornamelijk in de diepere regionen te zijn. Sando kiest voor een diepduikende pikefighter en een big bullet en ik voor een grote shad en een big bullet. Dit kunstaas kan makkelijk op 6 meter diepte worden aangeboden. We trollen in een traag tempo over de diepere stekken en kijken onze ogen uit naar de grote visbogen op het scherm onder een schooltje kleinere vis. De grote klap blijft echter uit.
Uren verstrijken zonder enige actie. We genieten van de rust om ons heen en het zonnetje dat af en toe tussen de wolken doorschijnt. Pieuw, Pieuw. Een buizerd zweeft cirkelend door de lucht. Door de brede vleugels en korte brede staart is het een langzame vlieger. Paar vleugelslagen, even zweven en weer een paar vleugelslagen. Z’n scherpe blik krijgt voldoende tijd om de hele oever af te speuren naar knaagdieren. De dieptemeter toont ons al de hele tijd dat de vis zeer geconcentreerd ligt en we gaan het dan ook verticaal proberen. De elektromotor wisselt de benzinemotor af. Best fijn om even geen snorrende motor te hoeven horen.
Cirkelend in de lucht
We bevissen hoopvolle stekken waar het scherm zwart ziet van de vis. Bewapent met een aantal concrete tips van Luciën de Kroon die erg gedreven is in deze visserij, vissen we geconcentreerd de mooiste taluuds af. Toch krijgen we geen enkel tikje. Zowat mijn gehele verticaaldoos ziet het water. Shads in alle maten en kleuren, twisters, ratelpluggen en bladpilkers krijgen allemaal een kans. Zelfs een grote bulldawg sleep ik eventjes langzaam over de bodem. Hier gaat het niet lukken vandaag.
We besluiten een andere plas op te zoeken. Het bootje worstelt tegen de stevige stroming in. We ontwijken een forse boomstam en een stoel. Sando vaart en ik kijk vooruit om mogelijke obstakels op tijd te signaleren. “Hey Sando, kijk eens!” In de verte drijft een hand met vier vingers in de lucht. “Zal toch niet…?” We varen dichterbij en schieten opgelucht in de lach. Even denk ik nog dat het een ‘Annie met luchtventiel’ is, maar het blijkt gewoon een roze rubberen handschoen te zijn die in het water drijft.
“Zal toch niet…?”
Aangekomen op de andere plas zien we hetzelfde beeld. Vis geconcentreerd bij elkaar in het diepste gedeelte. Het uitgezette boeitje dient als hulpmiddel om het mooie taluud van zes naar negen meter te markeren. Fin-s, saltshaker, culprit en powerworm. Onze gestekelde vrienden zijn niet te verleiden. Voor het eerst in vijf jaar bootvissen ziet het er naar uit dat we gaan blanken. Geen ramp overigens, want we zijn nog steeds lekker aan het vissen en zelfs zonder resultaat nog altijd hopend op die ene vis die de dag bijzonder kan maken. Het roer gaat om. Het zachte aas wordt vervangen door keihard kunststof in de vorm van twee big bullets. Ik wil wel eens weten hoe diep ze kunnen duiken. Het klinkt misschien ongelofelijk, maar de negen meter wordt gewoon gehaald aan een 15 ponds lijn. Dieper is de plas niet, dus m’n vraag blijft eigenlijk onbeantwoord.
We zoeken de andere kant van de plas op. Minder diep, maar regelmatig bevolkt door fraaie baarzen met af en toe een knappe glasoog ertussen. Op drie meter water zien we op het scherm een beeld dat we tijdens het slepen op baars graag zien. Enkele visbogen vlak bij elkaar en verder helemaal niks. “Moeten we even proberen!” zeg ik tegen m’n maat. Sando vaart de boot nogmaals over de stek, maar nu tikken er twee butchers over de bodem. “Kijk, daar zijn ze weer” zegt de schipper. Ons vermoeden wordt even later bevestigd als een zware baars Sando’s hengeltje diep doet buigen. We hebben geleerd dat de echt grote baarzen hier in kleine groepjes rondzwerven. Het is duidelijk dat het een beste vis is. Geweldige sportvis op aangepast materiaal. Met de ene hand de duimgreep en met de andere hand de vis ondersteunend, wordt de vis uit het water gepakt. Is ook meteen goed voor de foto. Het meetlint start bij de grote bek, loopt over de stoere dwarsstrepen en eindigt met het cijfer 44 achter de knalrode staart.
Geweldige sportvis op aangepast materiaal
Natuurlijk zoeken we opnieuw naar het kleine schooltje veertigers. Ik wil er ook wel ééntje! Helaas blijft het bij deze ene rover en heb ik zelf de hele dag geen aanbeet mogen voelen. Misschien leren we van deze dagen met foute keuzes nog wel het meeste. Voordat de schemering inzet moeten we terug in de haven zijn. Ons bootje krijgt een nieuwe winterplek die we nog even met de havenmeester kort moeten sluiten. Ik bekijk nog even de foto’s op de camera. Heb er wel twintig gemaakt vandaag, met daarop slechts één vis, wel een hele mooie!
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
