TotalFishing

Rivier in het vizier 153
(vervolg op nr 152)

Door Yvo Bindels

29 augustus 2008

Een mug zoemt langs m’n oor. Ik trek de slaapzak half over m´n gezicht. Na een klein uurtje dutten klinkt een piepende optonic en is de afgaande slip hoorbaar. De adrenaline zorgt voor snelheid, maar de spieren zijn ietwat loom.

Vreemde gewaarwording, maar eenmaal de hengel in de hand is alles weer onder controle. `Soow, jij was er snel bij`, merkt Rik op terwijl hij me de slippers aanreikt. Die had ik instap-klaar gezet voor als er eentje bijten zou. Natuurlijk rap aan voorbij gelopen. Een stevige barbeel geeft goed tegengas. Als de vis klaar is voor de landing richt Rik z’n hoofdlampje erop en schept deze.

Adrenaline in de nacht

Net zoals bij de andere barbelen is ook deze in de stevige onderlip gehaakt. De kans op het lossen van zo’n vis is zo goed als nihil. Het formaat van de enorme onthaakmat is zeker in het donker erg handig. In het midden is de mat ietwat dieper en zelfs als de vis wil spartelen schuift deze vanzelf weer naar het veilige midden. In combinatie met het zachte fijnmazige pannet zullen de vissen, op het prikje van de haak na, nul komma nul fysieke schade oplopen.

Om kwart over vier is het Rik’s beurt. Ook nu weer een prachtbarbeel die het materiaal stevig op de proef stelt. Wat zijn ze toch mooi! Helemaal toegespitst op het scharrelen over de bodem in het snelstromende water. Gestroomlijnd en gespierd tegelijk. Een regelrechte top sportvis en een eer om te mogen vangen. Elke vis is opnieuw genieten. En het gaat maar door, de teller loopt op tot 7 barbelen. Ik kan het haast niet geloven, wat een aanbeten!

Gestroomlijnd en gespierd!

Nachtrust krijgen we op deze manier niet, maar dat vinden we dus helemaal niet erg! Iets voor zessen mag ik de tweede kopvoorn vangen. Overdag zijn ze erg schuw en kan een te grote haak ze al afschrikken. Nu vormt de dubbele boilie en haak nr 6 geen enkel probleem. De grootgeschubde vis van een goede halve meter wordt in het water onthaakt en mag z’n weg vervolgen.

In de ochtendschemering geniet ik van het drukke gezang van de kleine karekiet. Nee, niet zo zeer vanwege de weinig melodieuze klanken, maar vooral vanwege z’n ijver. Moet vlakbij zitten. Opnieuw een aanbeet die de rust doorbreekt. Nu is het Rik die een kopvoorn richting kant mag dirigeren. Nee het is geen kopvoorn, de vis is te hoog en te sterk. Als de vis het net in glijdt, zien we dat het om een knoert van een winde gaat. Hoog, dik en lang. Bij uitzondering wegen we de vis die 3,2 kilo zwaar blijkt te zijn. Een echt topexemplaar.

Een heel leven achter de rug, maar geen schubje verkeerd bij deze topvis!

Tijd voor ontbijt. En koffie! Die is wel hard nodig na zo’n nachtje. De vissen volgen elkaar zo snel op dat er nauwelijks tijd is om alles te registeren en te verwerken. Onder het genot van een eitje en broodjes zetten we nog eens even alles op een rijtje. Dan blijft het rustig op de stek. We besluiten om nog een uurtje gericht op de grote brasems aan de gang te gaan. Een blik mais, klein gesneden lunchworst, verbrokkelde boilies en pellets vormen de gedekte tafel. Als haakaas kiezen we voor lunchworst en pellets.

De 20mm pellets blijken onweerstaanbaar!

De aanbeten laten niet lang op zich wachten. De pellets blijken met voorsprong het beste aas. Met regelmaat mogen we een grote brasem aantekenen. Ook de lunchworst levert af en toe een aanbeet op. Aan de vissen is te merken dat ze driekwart jaar in sterke stroming leven. Ze zijn bijzonder sterk voor hun soort. Van het ene op het andere moment valt het stil. Zouden er soms andere azers zijn gearriveerd? Blijkbaar niet, want aanbeten blijven uit.

Gesterkt door het leven in de stroming

Ik maak een kleine ochtendwandeling. Fotoapparaat om de nek voor het geval ik wat leuks aantref. Vanaf een steile berm kijk ik het water in en speur de bodem af. Daar! Een wel erg grote barbeel ligt achter een kei uit de stroming. Hoeft nauwelijks met vinnen of staart te wapperen om op de plek te blijven. Even later mik ik een stukje lunchworst ietwat stroomopwaarts en wacht geduldig of de barbeel het aas ruikt.

Rik kijkt mee naar het spannende tafereel. Het zou de twintigste vis kunnen worden van deze sessie. Ik lift het stukje lunchworst voorzichtig ietsjes op en de stroming brengt het tot vlak voor de baarddraden. Snorremans lijkt het aas geroken te hebben en buigt z’n kop iets naar beneden. Helaas, de vis trapt er niet in. Ook maïs wordt genegeerd. Deze vis is ons echt te slim af.

Dan is het mooi geweest en kunnen we beginnen aan de laatste klus. Alles opruimen en naar de auto’s sjouwen. Dan vervolgen we ieder weer onze eigen weg.
Rik, nogmaals bedankt voor deze mooie ervaring en de gelegenheid kennis te mogen maken met deze bijzondere visserij!