TotalFishing

Rivier in het Vizier 149

Door Yvo Bindels

12 juli 2009 (vervolg van nr 148)
´s Zondags zijn we opnieuw vroeg op. De regen valt met volle bakken uit de hemel. We nemen ruim de tijd voor het ontbijt en de eerste koppen koffie. Wachten maar totdat de regen ietwat minder heftig wordt.

We ruimen alvast wat spullen op. Johan weet nog even niet wat hij met de kletsnatte tent van de vouwcaravan aan moet straks. Jop vraagt nog eens hoe laat het is. Hij staat te popelen om de boot in te stappen. Regen of geen regen. Prachtig, dat fanatisme bij zo´n jonge visser.

Als de regen wat minder wordt, hijsen we ons in de regenpakken en worden de boten opgezocht. Ik stap bij Lambert in. Vier grote happen overboord en scherp langs het talud vissen. Vroeg of laat moet er toch een snoek bijten. Nou, niet dus. Ruim twee-en-een-half uur verder hebben we nog geen tikje gezien. We weigeren vooralsnog op kleiner kunstaas over te schakelen.

Een eiland is omringd door fonteinkruid. Ik dirigeer de Marcraft met behulp van de fronttroller langzaam langs de plantenbedden. Het waait stevig en de auto-pilot functie komt nu goed van pas. Beiden werpen we met jerkbaits en groot rubber richting oever. Na een half uurtje grist een snoek de X-buster van Lambert uit de oppervlakte. Kolk en mis. De vis heeft onraad geroken en laat al het andere kunstaas onaangeroerd voorbij gaan.

We zijn ondertussen een behoorlijk stuk van de camping verwijderd en slepen weer terug. Dan pas komt de twijfel. Zou ik dan echt een heel weekend gaan blanken? Ik besluit wat meer de bodem op te zoeken en plaats een grootste versie van de dieplopende Salmo Pearch in de fastlock-speld. Vijf minuten later komt dan toch die langverwachte aanbeet. Na 19 visuren mag ik in de stromende regen eindelijk het carbon krom trekken.

In de regen m’n eerste aanbeet

De snoek zit maar flinterdun gehaakt en duikt nog eens het fonteinkruid in. Het zal toch niet? De lijn schiet voelbaar tussen de plantenstengels door, maar de snoek blijft gelukkig hangen. Lambert bedenkt zich geen seconde en landt de snoek. Zelden ben ik zo verheugd geweest met een hoge 80’r. Lambert begrijpt dat en klopt op m’n schouder.

Tijd voor de middagpauze. Op het buitenterras van het restaurantje ontdoen we ons van de plakkerige regenkleding. Johan, Jop en Simon zitten aan de lunch maar zien ons niet. We gaan twee tafels voor hun zitten, maar nog steeds zijn ze te druk in gesprek om ons op te merken. Ik bel Simon en meld dat we midden op het water zonder benzine zitten.

Na kort overleg aan hun tafel legt Simon ons uit hoe we met de elektromotor naar de dichtstbijzijnde haven kunnen. De serveerster brengt ons ondertussen twee pilsjes en dan worden we door het drietal opgemerkt. Lachen natuurlijk. Onze vrienden hebben ondertussen al alles opgeruimd. Hebben ‘s ochtends nog een snoek en twee mooie baarzen gevangen.

Simon met een prachtbaars van 47cm

Lambert en ik piekeren ons suf over hoe we in de middag toch nog vis kunnen vangen. We besluiten ons tot de ondiepe plantenrijke zones die we zijn tegengekomen te beperken. Jerken, jerken en nog eens jerken. De wind zet nog een tandje bij en ik heb m’n handen vol aan het op koers houden van de boot. Sta voor in de punt met m’ n benen wat gespreid om de deiningen op te kunnen vangen. Ik ben eigenlijk dol op dit soort omstandigheden.

“ Jah!”, klinkt het achter me. Lambert heeft er eentje weten te strikken. Geen grote, maar wel goed voor het vertrouwen. Zelf krijg ik een tik op een donkere Busterjerk en mis. “He we gaan achteruit?” merkt Lambert op. Ik geef aan dat ik voor een herkansing ga en krijg die ook meteen! Deze keer wel hangen. Een tachtiger snoek zit mooi gehaakt en wordt buiten boord losgetikt.

Het is de kunst zo dicht mogelijk bij het fonteinkruid te vissen, zonder de planten te haken. De wind wordt steeds krachtiger en door de golven is het lastig de planten goed te zien. Lambert krijgt een aanbeet op zijn felgele Toppie en zet de haak. Zijn hengel buigt diep door onder het snoekengeweld. Een grote metersnoek komt rechtstandig het water uit en probeert zich kopschuddend van de Toppie te ontdoen. Kaken en kieuwdeksels wijd uiteen. Na de stevige plons boort de massieve vis zich door een bed fonteinkruid heen.

`Daar had je nu een opname van moeten hebben´ roept Lambert. Maar ook zonder opname zal dit beeld nog wel een tijdje op ons netvlies gegraveerd staan. De dril verloopt hard tegen hard. Vlak voor de boot schiet de snoek nog een keer de lucht in. Met weinig lijn tussen hengel en vis altijd spannende momenten. Het materiaal wordt op de proef gesteld en moet tiptop in orde zijn. En dat is het.

Daar past wel wat in!

Prachtige snoek

Aan mij de eer de dikke dame bij de kaak te pakken. Lambert onthaakt de vis en neemt haar vervolgens over voor wat foto´s. De vis heeft niet lang nodig om op eigen kracht weer haar weg te vervolgen. In een roes vissen we verder. Lambert vangt nog een minisnoekje. Voor die grote van zojuist was dit vast een smakelijk snack geweest. Als de wind een echte spelbreker wordt, besluiten we dat het goed geweest is.

We hebben nog een aardige tocht voor de boeg. In de haven kunnen we traileren in de luwte. Terwijl Lambert de auto ophaalt bekijk ik de capriolen van de parende schaatsenrijders. Springen herhaaldelijk de lucht in en landen weer keurig op hun pootjes. Van dichtbij is goed te zien hoe de oppervlaktespanning de beestjes boven water houdt. De trailer die het water in wordt gereden maakt een einde aan hun avontuur, en eigenlijk ook aan het onze.

Johan, Simon en Jop bedankt voor jullie uitnodiging en gastvrijheid.

Parende schaatsenrijders; zo krijgt het woord ´oppervlaktespanning´ een dubbele betekenis.