TotalFishing

Rivier in het vizier 123

Door Yvo Bindels

10 januari 2009
De dooi heeft z’n intrede gedaan. De wonderlijk witte wereld in twee dagen terug bij af in het overheersend grauwe grijs. De wind suist door m’n haren. Een rilling van kou doet m’n schouders optrekken. Snel die warmtejas aan en muts op.

Zelfs het snelstromend kalkbeekje was vorige week bijna dicht

De boot van Lambert is bliksemsnel gereed, maar de trailerhelling is reeds bezet door een Belgisch duo dat er wat minder vaart in heeft. We wachten geduldig. Geen haast, we hebben immers weekend. Vertrouwen in een spectaculaire visdag vol aanbeten hebben we niet echt. De rivier staat compleet stil. Met een afvoersnelheid van slechts 70 kuub per seconde en veel te helder water, weet je dat je komt te werken voor een visje. Maar dat doen we graag. Gewoon lekker vissen!

Ik mag de frontroller voor m´n rekening nemen, Sando zit in het midden van de boot en Lambert bedient de benzinemotor indien nodig. Een groep aalscholvers is actief. Lijken er elke winter meer en meer te worden. Na een gezamenlijke jacht komen ze één voor één terug boven water. Sommigen zijn succesvol geweest en schrokken hun vangst naar binnen. Eentje heeft wel een heel fraaie vis buitgemaakt. Ziet er uit als een snoekbaars.

Met hangen en wurgen weet de schrokkop zijn prooi op wonderlijke wijze door zijn nek te laten glijden. Als we naderen zijn ze uiteraard weg. Met hun doorweekte verenpak komen ze maar moeilijk de lucht in. Ziet er ook niet echt mooi uit, zo’n vliegende aalscholver. Onder water schijnen ze pas goed tot hun recht te komen. Maargoed, op onze stek zit dus in elk geval vis.

Ik vis gericht op baars met kleine shadjes tot 6 centimeter. Het is maar vier meter diep onder de boot dus een loodkopje van 5 gram is voldoende om het rubber verleidelijk te kunnen laten huppelen vlak boven de bodem. Sando vist met een klein Saltshakertje en Lambert gokt wat groter met een shad van een centimeter of zestien. Ik heb m’n handen vol aan de bediening van de elektromotor. Forse windstoten maken het noodzakelijk om voortdurend in te grijpen.

Gericht op baars

Na twee uur vissen, zoeken we een nieuwe stek op. We gaan er wat nieuwe jerkbaits testen. In het heldere water is de actie goed te volgen. De nieuwste creatie van Aad Dam, de 25/11 is een zeer fijngevoelige jerkbait. Aan de lichte HS Titan hengel zijn kleine tikjes genoeg om het langwerpige jerkje zijn actie te geven; geen uitbundige glider, maar slechts een verleidelijk omgooien van z’n achterste. Een dikke luie wintersnoek moet toch maar moeilijk van deze eenvoudige hap af kunnen blijven. Met iets lichtere haken, zal de beweging wat breder zijn vermoed ik.

Lamberts nieuwe ontwerpjes vissen ook heerlijk aan de lichtere spinstok. Zijn kleinste jerkbaitje geeft zelfs bij het slepen, een hypernerveuze zigzagactie. Zinkend en volgens mij ideaal voor de voorjaarssnoekbaarzen. De laatste jerkbait die ik aan m’n speld hang, heeft de typische gliderbeweging. Gemakkelijk te vissen en met gemak een slag van een halve meter breed. Helemaal top als de snoek los is. Wel gevoelig voor missers, zodra deze wat sneller gevist wordt. Op onze stek weten de snoeken echter alle verleidingen te weerstaan.

Nieuwe jerkbaits uitproberen

Op naar stek drie. Op zes meter diepte verticalen we gericht op grote snoekbaars. De shads in onze spelden zijn niet bepaald kinderachtig. De dag is al half voorbij en we hebben nog geen aanbeet gezien. Toch zijn we lekker ontspannen en geconcentreerd bezig. Hoewel, geconcentreerd. Sando en Lambert hebben blijkbaar ook oog voor natuurschoon. Ik vist de andere kant op als hun, maar wordt op de hoogte gebracht van twee sportieve dames die in hoog tempo langs de kade joggen. Als ik de auto-pilot functie van de fronttroller na enig aandringen even overrule, snap ik wat ze bedoelen. “Zelfs al zou ik jullie op de kant afzetten, dan halen jullie die dames toch niet in….”. Uiteraard spannen ze nu samen tegen mij.

De warme soep gaat er uiteraard wel in. Eén aanbeet, meer hoef ik niet vandaag. Gewoon de verwachting dat er ook maar iets zou kunnen gebeuren. Mijn wens gaat in vervulling. Tok, een tik tegen m’n shad. In een reflex vliegt de hengel de lucht in. Sando en Lambert kijken me streng aan. “Ja, serieus, het was er eentje, maar heb ‘m gemist”. Vol nieuw vertrouwen pielen we de meters rondom de plek des onheil secuur af. Helaas komt er geen herkansing.

Winterse kost!

Het laatste uurtje maken we vol waar we begonnen waren. Ik probeer wederom op baars. Sando en Lambert gericht op snoekbaars. De windstoten worden alsmaar krachtiger. De kraag van onze warmtepakken zit tot de kin dicht! ’s Zomers verlangen we naar de winterse rust op het water. En ’s winters verlangen we naar de zomerse temperaturen en lichturen. Maar goed dat daar dus variatie in zit….

Sierlijk is anders…