Rivier in het Vizier 116
Door Yvo Bindels
29 november 2008 - In een wilg dartelt een groep staartmezen gezellig over de dunne twijgen. Onder het genot van een kop koffie volgen we de acrobatische toeren die de beestjes uithalen. Ik richt mijn lens van links naar rechts, van boven naar beneden. Ze kunnen werkelijk geen moment stilzitten. Als ik er eindelijk eentje raak knip, blijkt de foto niet scherp.
Een grotere opvallend gekleurde vogel landt op een dikke tak. Het is een vlaamse gaai. De tijd van nesten gevuld met eieren en jonge vogeltjes die deze vogel graag oppeuzelt is alweer een tijdje voorbij. Nu in deze koudere maanden insecten ook minder talrijk voor komen, kan hij terugvallen op de eikels en nootjes die hij in de grond verstopt heeft. Als de vogel ons bemerkt, volgt luid schreeuwend een waarschuwing aan iedereen die het horen wil. Een merel reageert met een snel ratelend alarmsignaal; tjing-tjing-tjing.
Alarmsignaal en wegwezen…
Geen paniek hoor, wij hebben het op heel andere diersoorten gemunt. We zijn niet vroeg het water op gegaan, maar wel van plan tot diep in de schemering door te vissen. Vismaat Pol is ook op het water. Zijn mooie Spectrum boot koerst langzaam onze kant op. We vissen dicht langs elkaar door en kletsen ondertussen even gezellig over de visserij. Slepend wil het tot dusverre nog niet lukken. Pol besluit een ander stuk rivier te bevissen en wij zoeken ook een andere stek op.
We drijven midden op de rivier en vissen heerlijk ontspannen de vaargeul af met shadjes. Het gele Leonard V tail soft minnow shadje dat vorige week favoriet was, krijgt ook nu weer het volste vertrouwen. Ik heb er ook eentje voor Sando gemonteerd. Zeventien grams loodkopje en een dun, scherp dregje maat 10 losjes in de rug geprikt. De Watersnake fluistert ons langzaam tegen de stroom in. Backtrollend, want zo vist ons bootje toch een stuk secuurder.
Al snel vliegt mijn hengel krom. Een knoepert van een vals gehaakte brasem geeft aardig wat vuurwerk in de stroming. Sando schiet me te hulp en tikt behendig de dreg los als de vis naast de boot komt. Dan wordt het eventjes stil. Na anderhalf uur vissen een ros aan m’n hengel. Aanslag, mis! Meteen erna bij Sando. Bij hem is het wel raak. Vermoedelijk dezelfde vis. Een snoekje zit op de hoofdhaak vast. Moet toch even aan boord om te inspecteren hoe het precies zit. Het blijft bij een kijkoperatie, want de haak valt er zo uit. Het super zachte rubber is aardig toegetakeld door de kleine scherpe tandjes. Met wat knutselwerk frommelen we de ingekorte shad weer op de haaksteel.
Snoekje op het zachte gummi…
Daar komt Egon aan. Terwijl we met hem babbelen, krijg ik een droge tik op de hengel. De vis hangt er maar heel kort aan. Jammer. Een poosje erna is het Sando die een snoekbaars weet te vangen op de gele vorkstaart. Niet veel later nog zo’n vijftiger voor hem. Wederom op de hoofdhaak gehaakt. Dan wordt het een poosje rustig. Tijd voor de soep. We vermaken ons prima vandaag. Lekker rustig op de rivier, genoeg te zien en af en toe een aanbeet. Bij Sando dan vooral. Het volgende uur missen we beiden nog een harde aanbeet. “Hoe weten die vissen in godsnaam die haken toch te omzeilen?”, vragen we ons af.
Wederom op de hoofdhaak.
Dan is het moment aangebroken waarop we gewacht hebben. De schemering! We hebben tijdens onze visserij bewust twee mosselbanken gemeden waar we regelmatig dikke snoekbaarzen kunnen vangen. Nu is het goede moment aangebroken om hier aan de slag te gaan. We kiezen voor dieplopende pluggen, omdat dit toch meestal selectief op het formaat van de te vangen vis werkt. De eerste drift is de taildancer van Sando al gegrepen. Een prachtige snoekbaars gaat stevig tekeer. Een hoge zestiger wordt snel met de hand geland, onthaakt, op de foto en terug gezet.
De volgende drift zijn we amper onderweg of alweer is zijn plug gegrepen. Aangezien dit op visles begint te lijken, grijp ik wijselijk ook terug op dezelfde plug als m’n maatje. Dat helpt, ik heb nauwelijks de bodem geraakt of het is al prijs. Een zeventiger heeft de plug van de mosselbank gegraaid. Het is een gekkenhuis. Het lijkt wel of er een knopje omgezet is. Ook Pol en z’n maat vangen hun eerste vissen van vandaag. Als het echt donker wordt, is het feest voorbij en tuffen we terug richting helling. Het rondom-lichtje en het kleine tl-balkje in onze boot zorgen voor genoeg verlichting om de spullen ondertussen op te ruimen.
Van de mosselbank.
Mijn telefoon gaat. Waar is dat ding? Sando vindt de Nokia achter de zit. Egon belt met een nog licht trillende stem dat hij zojuist een heel stuk verder op een gigantische snoek heeft verspeeld vlak naast de boot. Toen hij de vis in de kieuwgreep wilde pakken schoot het Bombertje uit de muil van de vis, en haakte voorin de bek opnieuw. Tijdens een flinke sprong had de snoek zich vervolgens van het kunstaas ontdaan. Spannend verhaal, maar jammer voor hem dat deze vis wist te ontkomen. Die verspeelde vissen maken de volgende dril eigenlijk alleen maar spannender. Stel je eens voor dat alle aanbeten verzilverd zouden worden en al deze vissen aan boord kwamen, dat zou toch saai zijn uiteindelijk?
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
