TotalFishing

Rivier in het Vizier 115

Door Yvo Bindels

25 november 2008
Na drie gezellige en drukke dagen op de hengelsportbeurs, is er wel behoefte aan een portie frisse buitenlucht. Sando en ik hebben een verlofdag genomen. Ik hoor het geluid van zijn jeepje al. “Morge!”. Terwijl hij de spullen inlaadt, knoei ik het aanrecht vol met de kokende erwtensoep. Die opening van de thermoskan is ook gewoon te klein voor de gemiddelde huisman.

Ik heb enkele geweldige vismaten. Gouden gozers met een goed gevoel voor humor, een gezonde portie fanatisme en een akelig goede vistechniek. Toch gaat er niks boven een visdag samen met m’n al jarenlange vaste maatje. Het is weer enkele weken geleden dat we samen gevist hebben. Sando heeft een enorme klus thuis achter de rug. Heeft tijdens de verbouwing van hun nieuwe huis veel zelf gedaan. Heel veel. Dingen waar ik zelf niet eens aan zou durven beginnen. En naast een voltijdige baan, kost dat nu eenmaal een hoop vrije tijd.

Ontspannen op één poot

Gehuld in onze warmtepakken drinken we ontspannen een kop koffie voordat we de stromende rivier op gaan. Ik hoor het voortdurende gekwetter van een groepje sijzen. Ze bungelen behendig aan de met zaad gevulde propjes van een els. Hebben een goede schutkleur tussen de laatste blaadjes die nog aan de boom hangen. Met hun spitse snaveltjes peuteren ze hun kostje bij elkaar. Gezellige bende zo. Ondertussen smeden wij ons plan. Hoewel de riviersnoekbaarzen niet echt mee werkten de laatste visdagen, gaan we ze toch opnieuw belagen.

We zijn alleen op het water en kunnen vol overgave op onze hotspots aan het werk gaan. Timmeren enkele mosselbanken die in de vaargeul liggen af met dieplopende pluggen. Geconcentreerd het bodemverloop volgen zonder vast te raken. Uiteraard alleen met een handhengel. De vele bladeren die in het water drijven maken het lastiger. Elke drift moeten we wel een blad van de dreggen verwijderen. Hoe teer zo’n enkel dor blad ook lijkt, de nerven zijn taai en krijgen we niet met een ruk van de hengel eraf. Ondanks de ideale stroming waar we langzaam tegen in vissen, lukt het niet een rover te verleiden. De visuren vliegen weer eens voorbij.

Aangezien Sando niet zo heel fit is en koppijn heeft gekregen neem ik het roer over. We proberen het over een andere boeg. Even geen geluid van de benzinemotor. Onze shadjes worden naar de bodem gestuurd. Ik leg de spiegel van de boot in de stroming en rem de drift met de elektromotor af. Zo bevissen we de diepere delen in het midden van de rivier. Sando start met een culprit, ik met een vorkstaartje. Het ultra zachte rubber heb ik op een 17 grams jigkop geprikt. Twijfel of het dregje maat 10 wel nodig is. Ach, laat het maar even hangen.

Toch op het dregje

Deze riviervisserij vraagt wat strakker materiaal. Onder de HS Signature, hangt een klein Okuma molentje dat gevuld is met 10 ponds ultrabraid van Gamakatsu. Een echte wereldlijn. Toont na twee seizoenen intensief gebruik nog totaal geen slijtage. Door de stroming wordt de shad een eindje van de boot gevist. Als ik even de bodem zoek, knalt er een vis agressief op het gele gummie! De verslavend harde aanbeet wordt gevolgd door een krachtige aanslag. Hangen! Een zware vis cirkelt onder de boot. Heeft absoluut geen zin omhoog te komen. Als het een snoekbaars is, dan is het een grote! Net als de vis langzaam omhoog komt, valt de spanning weg en draai ik teleurgesteld de shad binnen. Geen krasje te zien op het maagdelijke rubber. Vreemd.

Na een paar keer tikken is het opnieuw raak. Weer zo’n harde aanbeet! Dit is zeker een snoekbaars. Geen reus, maar voor ons een bevestiging dat het verticalen in die stroming dus toch kan. We proberen verschillende shadjes, maar het blijft voorlopig bij deze twee aanbeten. Tijd voor de erwtensoep! Een reiger kijkt vanaf de oever toe, hoe we voorbij driften. Zit ontspannen op één poot. We laten ons drijven met een dropshotmontage in de steun. Je weet maar nooit. Na de soep proberen we het op snoek. Slepend in de oeverzone. Groot rubber en rammelaars worden enkele kilometers totaal genegeerd.

Een buizerd zweeft langs de oever. Mooie donkere vogel. Een geschrokken meerkoet sprint het water in. We halen onze shadjes weer tevoorschijn. Hoewel ik hoop dat Sando net zo’n harde beuk krijgt als ik vanochtend, ben ik weer de gelukkige. Een snoekbaars is op de hoofdhaak gehaakt. Mag in het water eraf. Net zoals het kleine snoekje dat niet veel later de pineut is. Sando heeft zijn gezicht met gesloten ogen naar de zon gericht die even tussen de wolken door prikt. Voelt meteen een stuk aangenamer.

Op de hoofdhaak

Ik zie dat m’n maatje niet lekker is. De hoofdpijn is nog steeds niet weg en hij ziet ietwat bleek. Hij vraagt of ik het een probleem vind om langzaam te gaan stoppen. Nee, natuurlijk niet, gezondheid gaat voor alles! Ik stop de motor en draai het kunstaas binnen. Zie Sando zijn hengel de lucht in slaan. Aan de ernst van zijn gezicht zie ik dat het raak is. Eindelijk! De bonkende tegenstander geeft goede sport. Een dikke snoekbaars verschijnt na een straffe dril in het oppervlak. De haakpunt zit dun aan de buitenkant van de bek.

Sando vertrouwd mij de handlanding wel toe. Als ik mijn hand om de stevige staartwortel sluit, slaat de vis met een prachtig gestekelde kam zich woest los. Ik durf bijna niet te kijken hoe de snoekbaars weer de rivier in spurt. “Geen paniek”, zegt Sando lachend. De tweede poging lukt. Dik verdiende vis. Even een plaatje van de mooie vis in stevige handen. We genieten van de slag van de staart waarmee de vis de diepte weer opzoekt. De stroming wist snel alle sporen.

Samen vangen, samen genieten